Maldives...the place to be
Μαλδίβες, Μαλβίνες, Μαλβίδες…δεν μπορώ να θυμηθώ την πρώτη φορά που πρωτάκουσα αυτόν το γλωσσοδέτη. Θυμάμαι όμως ότι οι πρώτες εικόνες Μαλδιβών που αντίκρισα ήταν αυτές με αιώνια ερωτευμένους νεόνυμφους σε στιγμές μοναδικής ευτυχίας να ποζάρουν πλάι σε παραδεισένιες παραλίες σε διαφημιστικά του ΜΑΝΟS Travel της δεκαετίας του ‘80.
Και τα χρόνια πέρασαν…και οι έννοιες Μαλδίβες- «Γλυκερό φωτορομάντζο» ταυτίστηκαν στο υποσυνείδητό μου. Όπως στους περισσότερους φαντάζομαι…
Έπρεπε να μπουν οι καταδύσεις στη ζωή μου για να αλλάξει μια για πάντα αυτή η παρεξήγηση.
Το όνομα “Maldives” προέρχεται από την φράση “Maale Dhivehi Raajje” που σημαίνει «Το νησιωτικό βασίλειο του Μάλε».
Με την ανεξαρτησία τους το 1965 από τους Άγγλους έγιναν σουλτανάτο αλλά γρήγορα (το 1968) μετατράπηκαν σε δημοκρατία.
Τα τελευταία 39 χρόνια έχουν κυβερνηθεί από μόνο 2 Προέδρους! Ωραία δημοκρατία.
Ο πληθυσμός τους είναι 300.000 κάτοικοι και είναι το μικρότερο μουσουλμανικό κράτος του πλανήτη.
Οι Μαλδίβες μπορεί για τους πολλούς να αποτελούν έναν ακόμα προορισμό για το μήνα (τι μήνα; εβδομάδα) του μέλιτος , αλλά για τους μυημένους στον υποβρύχιο κόσμο, τους τυχερούς, εμάς, είναι ένας από τους αυστηρά ξεδιαλεγμένους καταδυτικούς προορισμούς, ένας από τους δέκα καλύτερους του πλανήτη.
Εκατοντάδες νησιά ξεφύτρωσαν καταμεσής του πουθενά, μικρές νησίδες ζωής στην γαλάζια «έρημο», γεννημένες από αρχαία ηφαίστεια που πια κοιμούνται ήσυχα στα βάθη του Ινδικού ωκεανού.
Η παρουσία ισχυρών ρευμάτων μεταφέρει τεράστιες ποσότητες τροφής από όλο τον ωκεανό και καθότι βρισκόμαστε ακριβώς πάνω στον ισημερινό, η θερμοκρασία του νερού δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για τη δημιουργία ενός τροπικού παράδεισου.
Στις ακτές τους, εκατομμύρια μικροσκοπικά ζωάκια , οι πολύποδες, πρωταγωνιστούν στο παιχνίδι της ζωής χτίζοντας απέραντες ασβεστολιθικές αποικίες, τη βάση για όλο το πολύχρωμο γαϊτανάκι. Κι έπειτα, καταστροφικοί σεισμοί βύθισαν τα νησιά, αφήνοντας πίσω τους κοραλλένια δαχτυλίδια, τις ατόλες και εμάς πίσω από το παράθυρο του αεροπλάνου , χιλιάδες χρόνια μετά, να χαζεύουμε εκστατικοί την απαράμιλλη δημιουργικότητα της Φύσης.
Αλλά βιάζομαι…πολύ πριν βρεθούμε στο αεροπλάνο, το ταξίδι έχει ήδη ξεκινήσει με την πρώτη ανάγνωση πληροφοριών από το διαδίκτυο.
Αρχικά οφείλουμε σαν καλοί ταξιδιώτες να διαλέξουμε την κατάλληλη εποχή για το ταξίδι. Το κλίμα των Μαλδιβών είναι αρκετά σταθερό στη διάρκεια του χρόνου, ήπιο, με θερμοκρασίες γύρω στους 30ο C και οι εποχές χωρίζονται σε 2, στη περίοδο των βροχών και στην «ξηρή» περίοδο. Οι μουσώνες κάνουν αισθητή την παρουσία τους από τον Μάη ως τον Οκτώβρη με αρκετές βροχές και ανέμους , με ιδιαίτερη έμφαση τους 2 τελευταίους μήνες. Μην φανταστείτε όμως τυφώνες και άλλα ακραία φαινόμενα, δεν είμαστε στην Καραϊβική. Οι τροπικές καταιγίδες της περιοχής κάνουν την εμφάνιση τους αναπάντεχα, ελευθερώνουν τεράστιες ποσότητες νερού σε μερικά λεπτά και κατόπιν εξαφανίζονται όπως ήρθαν , αφήνοντας τον δυνατό ήλιο -γρήγορα- να στεγνώσει τα πάντα. Η καλύτερη εποχή είναι σίγουρα ο Φλεβάρης-Μάρτης αλλά οι ιδιαίτερα υψηλές τιμές λόγω της αυξημένης ζήτησης ωθούν τον κοινό θνητό όπως εμένα να τις επισκεφθεί τους (για την Ελλάδα) καλοκαιρινούς μήνες.
Κατόπιν πρέπει να επιλέξουμε ποιο από τα νησάκια θα μας φιλοξενήσει.
Οι Μαλδίβες είναι ένα αρχιπέλαγος που εκτείνεται σε μήκος μεγαλύτερο των 700 χλμ, ένα μακρύ περιδέραιο 1192 μαργαριταρένιων νησιών κοντά στο νότιο ακρωτήρι της Ινδίας. Μόνο 200 είναι αρκετά μεγάλα για να φιλοξενήσουν τοπικές κοινωνίες και γύρω στα 80 είναι τουριστικά αξιοποιημένα.
Η κυβέρνηση των Μαλδιβών με μια θαυμαστή πρόνοια διέγνωσε έγκαιρα το τι σημαίνει άναρχη τουριστική ανάπτυξη και ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 80 έθεσε αυστηρούς κανόνες για το όλο «παιχνίδι». Απαγόρευσε την επίσκεψη ξένων στα περισσότερα από τα νησιά-ψαροχώρια των ντόπιων ώστε να διατηρήσει τις τοπικές παραδόσεις, επέτρεψε τη δημιουργία ξενοδοχείων σε μικρό ποσοστό από το σύνολο των κατοικήσιμων νησιών και αυτά με τον όρο ότι κανένα κτίριο δεν θα είναι πιο ψηλό από το ψηλότερο δέντρο! Αυτή η μικρή- σχετικά με την ζήτηση- προσφορά καταλυμάτων είναι που έχει εκτοξεύσει το κόστος ενός ταξιδιού στις Μαλδίβες στα ύψη.
Υπάρχουν 26 ατόλες , με σημαντικότερες (για τους τουρίστες) τις Βόρεια και Νότια ατόλη του Μάλε και την ατόλη του Άρι. Σε αυτές βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία των ξενοδοχείων.
Το Μάλε, το νησί- πρωτεύουσα, το οικονομικό και διοικητικό κέντρο, είναι τόσο ασφυκτικά πυκνοκατοικημένο που μόλις περιδιαβείς τους στενούς δρόμους του νομίζεις ότι έχεις βρεθεί πίσω στην Κυψέλη!
Μην γελιέστε όμως, ακόμα και το πιο κοντινό στο Μάλε ξενοδοχείο-νησί, απέχει έτη φωτός από την πολύβουη πρωτεύουσα. Με το που θα πατήσεις το πόδι σου στην κατάλευκη κοραλλιογενή άμμο θα ξεχάσεις (έστω και προσωρινά) τις έννοιες φασαρία, ένταση, στρες….
Προσωπικό κριτήριο για την επιλογή του νησιού στις επισκέψεις μου στις Μαλδίβες είναι πρωτίστως το κόστος διαμονής και η αξιοπιστία του καταδυτικού κέντρου που φιλοξενείται σε αυτό. Υπάρχουν ξενοδοχεία με σουίτες με γυάλινα πατώματα ώστε να χαζεύεις τον υποθαλάσσιο παράδεισο από το κρεβάτι σου και κοστίζουν πάνω από 500 ευρώ το βράδυ, υπάρχουν και ξενοδοχεία με πιο νορμάλ τιμοκαταλόγους της τάξεως των 100 ευρώ το δωμάτιο. Όλα όμως είναι 4 αστέρων και πάνω. Δυστυχώς backpacking και Μαλδίβες δεν συντάσσονται μαζί!
Από την Ελλάδα 2 βασικές αεροπορικές εταιρίες εξυπηρετούν τις Μαλδίβες, η Emirates και η Qatar μέσω Dubai και Doha αντίστοιχα. Το ταξίδι αποτελείται από 2 σχεδόν 5ωρα σκέλη και δεν θα κουράσει τον ταξιδιώτη ιδιαίτερα. Άλλωστε, οι 2 αυτές εταιρίες φημίζονται για το εξαιρετικό σέρβις και την ποιότητα των αεροπλάνων που χρησιμοποιούν. Με το που κάθεσαι στη θέση σου ανακαλύπτεις με χαρά ότι έχεις την προσωπική σου οθόνη και μια τεράστια γκάμα 150 και πλέον ταινιών, ντοκιμαντέρ και σίριαλ για να περάσεις την ώρα σου. Στο μενού των πληροφοριών πτήσης χαζεύεις την τρέχουσα θέση του αεροπλάνου και την κατεύθυνση στην οποία βρίσκεται η Μέκκα, στην περίπτωση που τα θρησκευτικά σου πιστεύω σε ωθούν να προσευχηθείς προς αυτή.
Πλησιάζουμε… οι έντονες αναταράξεις ενός τροπικού κυκλώνα ανήκουν στο παρελθόν και στο βάθος ανατέλλει ένας κατακόκκινος ήλιος από τον ορίζοντα του Ινδικού ωκεανού. Το Gps δείχνει ότι βρισκόμαστε σχεδόν πάνω από το νησιωτικό αρχιπέλαγος. Κοιτάω από το μικρό παράθυρο του αεροπλάνου την απέραντη γαλάζια έκταση. Την ήρεμη ομοιομορφία διακόπτουν τα εκατοντάδες κοραλλένια δαχτυλίδια. Βουβά κύματα ολοκληρώνουν το μακρύ ταξίδι τους στις ακτές τους, δημιουργώντας ένα λευκό στεφάνι ολόγυρα και στο εσωτερικό τους, στα αβαθή, το νερό παίρνει ένα σμαραγδένιο χρώμα. Η εικόνα με αφήνει άφωνο, είναι το τέλειο καλωσόρισμα!
Το μοναδικό αεροδρόμιο της χώρας είναι χτισμένο πάνω σε μια λεπτή λωρίδα γης πλάι στο Μάλε, τόσο λεπτής που καθώς το τεράστιο αεροπλάνο γυροφέρνει ψηλά περιμένοντας τη σειρά του να προσγειωθεί, μου γεννιέται η απορία για το κατά πόσο υπάρχει αρκετό μήκος διαδρόμου ή θα χρειαστεί να κάνω την πρώτη μου κατάδυση νωρίτερα από ότι περίμενα!
Προσγειωνόμαστε και με το που κατεβαίνω τις σκάλες του αεροπλάνου νιώθω την χαρακτηριστική υγρασία των τροπικών.
Ξεμπερδεύουμε γρήγορα με τον έλεγχο διαβατηρίων (οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υποχρεούνται στην προμήθεια βίζας), βγαίνουμε από το μικρό κτίριο του αεροδρομίου και βρισκόμαστε σε μια προκυμαία όπου τα δεκάδες ταχύπλοα περιμένουν να μεταφέρουν τους νεοφερμένους στο νησί του προορισμού τους.
Αν το ξενοδοχείο σου βρίσκεται σε κάποιο από τα πιο μακρινά νησιά σε περιμένουν άλλες 2 με 4 ώρες ταξίδι εκτός βέβαια αν επιλέξεις τη βολική αλλά συνάμα ακριβή λύση του υδροπλάνου που καλύπτει τις αποστάσεις πολύ πιο γρήγορα.
Έχουμε επιλέξει την δεύτερη λύση και κατευθυνόμαστε προς τη προβλήτα των υδροπλάνων. Δίπλα στο δικό μας, μας περιμένουν τα 2 μέλη του πληρώματος με τις βερμούδες και τα λευκά πουκάμισά τους με τα χρυσά σιρίτια, ξυπόλητοι. Welcome to
Η πτήση αν και ιδιαίτερα φασαριόζικη είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Προσπερνάμε σε χαμηλό ύψος το ένα νησάκι πίσω από το άλλο και σύντομα βρισκόμαστε πάνω από το δικό μας. Βλέπω μέσα από το κόκπιτ το σπίτι μου για την επόμενη εβδομάδα. Η προσθαλάσσωση μας κάνει να χοροπηδάμε πάνω στις θέσεις μας και σύντομα το υδροπλάνο έχει πλαγιοδετήσει σε μια πλωτή εξέδρα
Τα παραδοσιακά ονόματα των νησιών έχουν χαθεί (τα περισσότερα) και τώρα είναι βαφτισμένα από τις επιχειρήσεις που φιλοξενούν, sun island, paradise island, bandos island…
Από μακριά δεν βλέπω κτίρια πάνω στο νησί εκτός από μια μακριά ξύλινη προβλήτα, όσο πλησιάζουμε όμως διακρίνω στέγες φτιαγμένες από πυκνές στρώσεις φοινικόφυλλων. Σύντομα ανακαλύπτω ότι η μεγαλύτερη από αυτές καλύπτει το λόμπυ του ξενοδοχείου. Ανεμιστήρες στην οροφή προσπαθούν ματαίως να μας δροσίσουν, ίσως φταίει και η κούραση από το ταξίδι, η σκέψη όμως ότι επιτέλους βρίσκομαι στον προορισμό μου δεν αφήνει τίποτα να με πτοήσει.
Το δωμάτιο είναι σαφώς μεγαλύτερο από την αθηναϊκή γκαρσονιέρα μου και από το παράθυρο αντί για ταράτσες βλέπω θάλασσα! Ακριβώς απ’ έξω από την πόρτα μου απλώνεται η λευκή παραλία και ανάμεσα στα πλατύφυλλα τροπικά φυτά διακρίνω τον ινδικό ωκεανό. Έχω δίπλα μου τον καταδυτικό μου σάκο και όταν ανακοινώνω στους υπόλοιπους ότι πάω για κατάδυση με αντιμετωπίζουν ως ημίτρελο. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου πήρε πολύ για να τους ξεσηκώσω όλους.
Στο καταδυτικό κέντρο συναντάμε μια ομάδα που μόλις έχει γυρίσει από την πρωινή βουτιά.
Με ενθουσιασμό μιλάνε για μάντα και φαλαινοκαρχαρίες και εγώ ακούω με περίσσια ζήλειας…Συστήνομαι στον υπεύθυνο και του εκφράζω την επιθυμία μας να βουτήξουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δεν μπορώ να περιμένω 2 ώρες για την απογευματινή κατάδυση από σκάφος και η εναλλακτική λύση είναι ο τοπικός ύφαλος του οποίου το σημείο εισόδου είναι
Στα δέκα πρώτα λεπτά είχα ήδη συναντήσει τους πρώτους καρχαρίες της ζωής μου. Ήταν 2 μικροί white tip (άκακοι καρχαρίες των υφάλων) οι οποίοι διέκοψαν προσωρινά τη σιέστα τους ενοχλημένοι από την παρουσία μου. Και η παρέλαση θαυμαστών υδρόβιων ζώων μόλις είχε αρχίσει. Εν μέσω χιλιάδων ασημί fusilier (τυφεκιοφόροι) χάζευα black spotted rays (μαύρα σαλάχια με 1,5μ διάμετρο) να «πετάνε» ξυριστά πάνω από τον αμμώδη βυθό, yellow mouth eels (ένα είδος σμέρνας του ινδικού) να κρύβονται κάτω από γιγάντια table corals (ακρόπορες) και ως κερασάκι στην τούρτα λίγο πριν αναδυθώ αντίκρισα ένα spotted eagle ray ( είδος σαλαχιού που προτιμά να πετά στα μεσόνερα σε αντίθεση με τα κοινά σαλάχια που ζουν στο βυθό) να περνάει βιαστικά από κάτω μου και να εξαφανίζεται προς τα βαθιά.
Αν αυτά συναντάει κανείς στο house reef τότε τι μας περιμένει στους μεσοπέλαγους υφάλους, αναρωτήθηκα καθώς πραγματοποιούσα τη στάση ασφαλείας μου…
Πίσω στην επιφάνεια η παρέα είναι ήδη εκτός ελέγχου, είμασταν έτοιμοι να βουτάμε όλη μέρα και όλη νύχτα και δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να μας εμποδίσει να το πραγματοποιήσουμε, εκτός βέβαια από το budget μας!
Το υποβρύχιο ψάρεμα είναι αυστηρά απαγορευμένο στις Μαλδίβες από το 1998, ενώ απαγορεύεται και η εισαγωγή ψαροντούφεκου στη χώρα!
Το καταδυτικό κέντρο ήταν μια επιχείρηση παράδειγμα προς μίμηση. Όλα ήταν άψογα οργανωμένα. Υπήρχαν 2 αίθουσες διδασκαλίας στολισμένες με φωτογραφίες των εντυπωσιακών κατοίκων του βυθού γεμάτες με μαθητές, τρεις μεγάλοι αποθηκευτικοί χώροι για τα υλικά των πελατών και του καταδυτικού, αποδυτήρια, ντουζιέρες , τέσσερις ή πέντε «βούτες» για το ξέπλυμα του εξοπλισμού, δύο μεγάλα Bauer κομπρεσέρ και μια εγκατάσταση μεμβράνης που γέμιζαν συνεχώς γυαλιστερές αλουμινένιες μπουκάλες με nitrox (σχεδόν όλοι οι δύτες ήταν πιστοποιημένοι για χρήση εμπλουτισμένου αέρα) και το γραφείο εξυπηρέτησης πελατών. Το εντυπωσιακό ήταν ότι παρόλο όλο αυτό τον οργασμό δραστηριότητας , το καταδυτικό λειτουργούσε αψεγάδιαστα σαν καλορυθμισμένη γερμανική μηχανή.
Στην είσοδο υπήρχε ένας πίνακας ανακοινώσεων με αναρτημένες λίστες με τις καταδύσεις των επόμενων τριών ημερών όπου συμπλήρωνες το όνομα και τον αριθμό του δωματίου σου ώστε να συμμετάσχεις σε αυτές που σε ενδιέφεραν. Ακριβώς από κάτω , ντοσιέ περιείχαν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για τους ογδόντα τόσους διαφορετικούς καταδυτικούς τόπους της περιοχής! Περιείχαν φωτογραφίες από τα ψάρια και τα κοράλλια του κάθε σημείου, σχηματική αναπαράσταση του βυθού, πληροφορίες για τα ρεύματα , το βάθος και το βαθμό δυσκολίας της κάθε βουτιάς.
Στα περισσότερα νησιά χρησιμοποιούνται ποδήλατα για τις μετακινήσεις. Η ενοικίαση κοστίζει 2 δολάρια τη μέρα και χρεώνεται στο λογαριασμό του δωματίου , όπως όλα άλλωστε
πάνω στο μικρό νησί. Φαγητό, ποτά, καταδύσεις, ιστιοπλοΐα, θαλάσσια σπορ είναι μια υπογραφή μακριά. Αυτό βέβαια είναι μια καλή παγίδα γιατί όλα είναι αρκετά ακριβά. Ένα κλαμπ σάντουιτς κοστίζει 10 ευρώ, ένα ποτήρι κρασί 6, μία κατάδυση περίπου 40 ευρώ χωρίς την ενοικίαση του εξοπλισμού.
Πήραμε στα χέρι μας το κλειδί του ποδηλάτου , αναρωτιέμαι ποιος θα έκλεβε ένα ποδήλατο πάνω σε ένα νησί του οποίου την περιφέρεια την περπατάς σε μόλις 45 λεπτά!, και αρχίσαμε την εξερεύνηση. Υπήρχαν δαιδαλώδη μονοπάτια που οδηγούσαν στις διάφορες εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου και παντού γύρω τους πυκνά τροπικά φυτά, άλλα ανθισμένα, άλλα είχαν ήδη καρποφορήσει. Τεράστιες φρουτοφάγες νυχτερίδες πετούσαν από φοίνικα σε φοίνικα, πολύχρωμοι άτακτοι παπαγάλοι φώναζαν ποιος ξέρει γιατί. Ήχοι από ανθρώπινη δραστηριότητα πουθενά. Κι όμως για να φροντιστεί ένα γεμάτο ξενοδοχείο θα πρέπει κάποιοι να δουλεύουν σκληρά. Κάθε τόσο μας προσπέρναγε ένα από τα ηλεκτροκίνητα φορτηγάκια του προσωπικού κουβαλώντας προμήθειες ή βαλίτσες από επισκέπτες που συνεχώς έρχονται και φεύγουν. Στη νότια πλευρά του νησιού μια ελλειψοειδής προβλήτα οδηγεί στα water bungalows τα οποία είναι χτισμένα μέσα στη θάλασσα πάνω σε πασσάλους, μικρά σπιτάκια με κοραλλένιους κήπους!
Στο κέντρο του νησιού βρίσκονται τα δωμάτια των εργαζομένων και ένα μεγάλο (για τα μέτρα του νησιού) τέμενος. Οι Μαλδίβες είναι μουσουλμανικό κράτος , με κατοίκους πιστούς μεν αλλά όχι φανατικούς όπως σε άλλα ισλαμικά κράτη όπως η Μαλαισία ή η Ινδονησία.
Λίγο παρακάτω συναντάμε τις εγκαταστάσεις αφαλάτωσης, απαραίτητες για να καλυφθούν οι ανάγκες του ξενοδοχείου σε γλυκό νερό.
Βρισκόμαστε σε ένα τουριστικό θέρετρο ιδανικό για να ηρεμήσεις , να ξεκουράσεις την ψυχή
και το σώμα σου. Η αλήθεια είναι ότι ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους ή μουσεία, δεν μπορείς να πας για ψώνια σε εμπορικά κέντρα, η νυχτερινή ζωή είναι υποτυπώδης, οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει να κάνει με τη θάλασσα. Πολλοί επιλέγουν το surfing, το ψάρεμα ανοιχτής θάλασσας, την ιστιοπλοΐα με μικρά καταμαράν και βέβαια τις καταδύσεις. Άλλοι επιλέγουν απλά να είναι ξαπλωμένοι δίπλα στη θάλασσα και να χαζεύουν ένα ορίζοντα διάσπαρτο από μικρές πράσινες νησίδες μέσα στο απέραντο γαλάζιο συντροφιά με ένα ποτήρι κρασί και ένα καλό βιβλίο.
Έχω συναντήσει πολλούς να επιστρέφουν από τις Μαλδίβες και να λένε ότι βαρέθηκαν τη ζωή τους εκεί. Σίγουρα ο καθένας έχει την δική του άποψη για το πώς θα εκμεταλλευτεί τις διακοπές του, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να κατανοήσω όλους αυτούς που φεύγοντας από την ένταση της καθημερινότητας επιζητούν μια παρόμοια ένταση η οποία θα τους κάνει να νοιώθουν μικρότερη ανασφάλεια μακριά από το σπίτι τους….Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα ζευγάρι νιόπαντρων με το οποίο συναντηθήκαμε τυχαία σε ένα από τα εστιατόρια του νησιού. Συζητούσαμε με θέα ένα απίστευτο ηλιοβασίλεμα όταν η κοπέλα μας εκμυστηρεύτηκε το πόσο της έλλειπε η ελληνική τηλεόραση! Η ελληνική τηλεόραση, όταν βρισκόμασταν στον παράδεισο! Αναρωτήθηκα γιατί να μπήκαν στον κόπο και στα έξοδα για να ταξιδέψουν μέχρι εδώ αν όχι για λόγους μόδας…..
Το πρόγραμμα καταδύσεων έχει 2 πρωινές καταδύσεις που ξεκινούν στις 08.30 ενώ υπάρχει μια απογευματινή στις 15.00 και μια νυχτερινή με το που δύει ο ήλιος.
Από την πρώτη κιόλας μέρα προσαρμοστήκαμε εύκολα στην καταδυτική «ρουτίνα».
Ο καθένας από εμάς είχε ένα αριθμημένο κουτί με τον εξοπλισμό μας το οποίο βρισκόταν ήδη πάνω σε ένα από τα σκάφη. Με το που φτάναμε στο καταδυτικό ένας από τους εκπαιδευτές μας ενημέρωνε σε ποιο από τα σκάφη θα επιβιβαζόμασταν. Από την προηγούμενη μέρα είχαμε μετρήσει το μίγμα στις φιάλες μας , είχαμε υπογράψει στις προβλεπόμενες φόρμες και είχαμε συμπληρώσει τον αριθμό της φιάλης, δίπλα στο όνομα μας, στη λίστα συμμετοχής ώστε αυτή να φορτωθεί έγκαιρα.
Το ντόνι μας λιτό, μια μεγάλη βάρκα τίποτα παραπάνω, με πάγκους δεξιά αριστερά για να καθόμαστε και τη χαρακτηριστική για τη Μαλδιβέζικη ναυπηγική πλώρη. Ένα απολύτως απαραίτητο ξύλινο στέγαστρο μας προστατεύει μια που ο καυτός ήλιος του ισημερινού δεν συγχωρεί.
Είμαστε ακόμα δεμένοι στο ντόκο όταν ξεκινά το briefing. Στο σκάφος οι δύτες χωρισμένοι σε ομάδες αναλόγως εθνικοτήτων. Το βασικό προσόν του εκπαιδευτή, που θέλει να δουλέψει εδώ, είναι η πολυγλωσσία. Οι συνοδοί μας, μιλάνε οπωσδήποτε ιαπωνικά, ρώσικα, γερμανικά και βέβαια αγγλικά.
(Οι γάλλοι και ισπανοί δύτες προτιμούν τις αντίστοιχα γαλλόφωνες και ισπανόφωνες πρώην αποικίες στην Γαλλική Πολυνησία και στην Καραϊβική. )
Οι περισσότερες καταδύσεις στις Μαλδίβες είναι καταδύσεις ρεύματος, απαιτητικές, γρήγορες
και απολαυστικότατες! Ένα υποβρύχιο ρόλερ κόστερ.
Ο μαλδιβέζος dive master μας επισείει την προσοχή και συγχρόνως δείχνει στο χάρτη σε ποιο σημείο θα δούμε τι. Τα χαρακτηριστικότερα είδη που συναντάς είναι μεγάλοι ναπολέον, υφαλοκαρχαρίες, πελαγικούς καρχαρίες, μεγάλα κοπάδια τρεβάλις (ένα τονοειδές ψάρι), χελώνες, πολλών ειδών σμέρνες, black και blue spotted rays, μάντα και για τους πολύ τυχερούς, φαλαινοκαρχαρίες.
Όσο για την μάκρο ζωή, νομίζω ότι εννοείται ότι σε αυτούς τους πολύ ζωντανούς υφάλους η βιοποικιλότητα δεν έχει όρια. Σε κάθε ανεμώνη κρύβεται ένα κλοουνόψαρο, σε κάθε firecoral ένα συμβιωτικό καραβιδάκι, σε κάθε αχινό ένα μωρό emperor fish, σε κάθε αστερία μια ομοίου χρώματος γαριδούλα. Αν ο υποβρύχιος φωτογράφος καταφέρει να βρει ένα σημείο ήσυχου ρεύματος , είμαι σίγουρος ότι θα εκστασιαστεί.
Η θερμοκρασία του νερού είναι πολύ κοντά στους 29 βαθμούς, καθιστώντας ακόμα και το μονοσόρτ περιττό. Υπάρχουν αρκετοί δύτες που χρησιμοποιούν λεπτές ολόσωμες λύκρες για προστασία από τα ενοχλητικά τσιμπήματα του πλαγκτόν υποβρυχίως, αλλά οι πιο πολλοί καταδύονται μόνο με το μαγιό τους. Ακόμα θυμάμαι τον θεόρατο ρώσο με τον επίχρυσο ρυθμιστή και το λεοπαρδαλέ τάνγκα του να κολυμπάει μπροστά μου, ευτυχώς όχι για πολύ μια που η 15λ φιάλη ήταν σφηνάκι αέρα για τις τεράστιες ανάγκες του!
Υπάρχει το πολύ διαδεδομένο πλαφόν βάθους στα -30μ και ένα 60λεπτο όριο χρόνου. Εδώ να σημειωθεί ότι σχεδόν σε όλα τα καταδυτικά κέντρα των Μαλδιβών η χρήση καταδυτικού υπολογιστή και η ύπαρξη SMB (σημαδούρα αποσυμπίεσης) είναι υποχρεωτική.
Πριν ξεκινήσει το σκάφος υπογράφουμε στην λίστα συμμετοχής, δίπλα στο όνομα μας, κάτι που θα επαναλάβουμε στο τέλος κάθε κατάδυσης ενώ θα συμπληρώσουμε και τα δεδομένα από αυτήν, το βάθος, το χρόνο και την πίεση της φιάλης. Με αυτό τον τρόπο το καταδυτικό έχει πλήρη έλεγχο του ποιος πήγε για βουτιά, για το αν γύρισαν όλοι ( όχι δεν είναι αστείο!) και για το τι έκανε ο καθένας.
Η απόσταση που έπρεπε να καλυφθεί δεν είναι ποτέ πάνω από 30 λεπτά και τις πιο πολλές φορές συντροφιά μας κρατάνε παιχνιδιάρικα δελφίνια.
Στις επισκέψεις μου στις Μαλδίβες δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο καταδυτικό τόπο περισσότερο από κάποιον άλλο. Η κατάδυση είναι ένας ζωντανός οργανισμός, και χίλιες φορές να καταδύεσαι στο ίδιο σημείο, κάθε φορά θα υπάρξει κάτι καινούριο να σε εντυπωσιάσει. Αν πρέπει να διαλέξω κάποιες από τις κορυφαίες καταδυτικές στιγμές που έχω ζήσει σε αυτά τα νησιά αυτές θα είναι οι εξής δύο.
Στην πρώτη παρακολουθώ ένα grey reefshark (γκρίζο καρχαρία του υφάλου) -που αφού έχει
κυνηγήσει και αιχμαλωτίσει ένα ροφό μέσα σε ένα κοίλωμα του υφάλου- προσπαθεί με απίστευτη μανία να χωθεί και να τραβήξει το ψάρι έξω. Χτυπιέται με μεγάλη δύναμη δεξιά αριστερά όταν ολόγυρα μια ντουζίνα μεγάλοι τόνοι περιμένουν καρτερικά το μερτικό τους από τη λεία και περιπολούν με μεγάλη νευρικότητα. Η σκηνή ακτινοβολούσε ένταση, ένταση που ακόμα και εγώ , ο ξένος, την ένιωθα να με διαπερνά.
Η δεύτερη σκηνή εξέπεμπε ακριβώς την αντίθετη ενέργεια.
Σχεδόν σε κάθε ατόλη υπάρχει και ένα manta Point, ένα σταθμό καθαρισμού για αυτά τα «εξωγήινα» πλάσματα. Τα μάντα πλησιάζουν τον κοραλλιογενή ύφαλο ώστε διάφορα ψάρια να τα καθαρίσουν από τα παράσιτα τους και καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας παραδίδουν μαθήματα υποβρύχιου χορού. Το να πει κανείς ότι τα μάντα πετάνε παρά κολυμπάνε δεν θα ήταν διόλου πλεονασμός. Προσωπικά θεωρώ ότι η υποβρύχια κίνησή τους είναι ότι πιο κομψό έχω δει στη ζωή μου.
Το μέγεθος τους είναι πραγματικά εντυπωσιακό και μπορεί να φτάσει τα
Είναι αρκετά σύνηθες να αλληλεπιδρούν με τους δύτες, αρκεί ο δύτης να ξέρει ότι το χειρότερο που έχει να κάνει είναι να προσπαθήσει να τα κυνηγήσει. Αν θέλεις να τα έχεις κοντά σου για πολύ χρόνο πρέπει να σταθείς σε ένα σημείο και να τα αφήσεις να σε πλησιάσουν αυτά. Εμείς είχαμε την τύχη να τα βλέπουμε να κάνουν τα «μαγικά» τους για πάνω από μισή ώρα.
Τα θηλυκά μάντα έχουν σημάδια στο αριστερό τους πτερύγιο μια που τα αρσενικά τα δαγκώνουν με τα υποτυπώδη δόντια τους ώστε να τα συγκρατήσουν κοντά τους κατά την αναπαραγωγική περίοδο. Το αναπαραγωγικό όργανο των αρσενικών , όπως σε όλους τους χονδριχθύες (πχ καρχαριοειδή) είναι ένα από τα οπίσθια κάτω πτερύγια.
Tα manta birostris , παλαιότερα γνωστά και ως διαβολόψαρα, είναι τα μόνα σαλάχια χωρίς κεντρί.
Οι μόνοι εχθροί τους είναι οι πελαγικοί καρχαρίες και πιθανότατα οι όρκες.
Ανάμεσα στις 2 καταδύσεις έχεις πάντα το χρόνο να συνέλθεις από το σοκ ομορφιάς που σου έχει χαρίσει η θάλασσα και να ετοιμαστείς για το επόμενο. Έχεις επίσης το χρόνο να γευτείς ντόπιες λιχουδιές όπως λιαστό τόνο (που αρχικά νόμιζα ότι ήταν χοιρινό… μουσουλμάνοι και χοιρινό δεν πάνε μαζί, έτσι δεν είναι;) με τη συνοδεία καρύδας (η οποία μου θύμιζε έντονα αμύγδαλο…μάλλον το άζωτο είχε πειράξει τα γευστικά αισθητήριά μου!) και να πιεις φρέσκο χυμό μάνγκο…
Με την επιστροφή στο νησί διαπιστώνουμε ότι το βοηθητικό προσωπικό του καταδυτικού πλένει και αποθηκεύει τα υλικά μας με απίστευτη σβελτάδα χωρίς την δική μας παρέμβαση. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δηλώσουμε συμμετοχή για την επόμενη κατάδυση και να μετρήσουμε το ποσοστό οξυγόνου στις φιάλες μας.
Την ώρα του μεσημεριανού φαγητού το καταδυτικό νεκρώνει από κόσμο και έτσι οι πολύ σκληρά εργαζόμενοι σε αυτό βρίσκουν μια ώρα ξεκούρασης.
Κουβεντιάζοντας με τον λογιστή της επιχείρησης έμαθα ότι δουλεύει 7 μέρες την εβδομάδα για 14 ώρες τη μέρα. Κοιμάται 8 ώρες και 2 ώρες βλέπει τηλεόραση. Η μόνη διασκέδασή του πάνω σε αυτό το μικρό κομμάτι γης είναι ένα παιχνίδι beach volley μια φορά το μήνα με τους συναδέλφους του.
Πληρώνεται 100 ευρώ το μήνα και σχεδόν όλα τα χρήματα τα στέλνει πίσω στην οικογένεια του.
Η μέση Μαλδιβέζικη οικογένεια αποτελείται πάνω από 6 μέλη και συνήθως όλοι ασχολούνται με το ψάρεμα. Οι πιο «εύπορες» μαζεύουν χρήματα ώστε κάποια από τα παιδιά τους (πιο συχνά μόνο ένα) να μετακομίσει από το φτωχό νησί τους στο Μάλε, να πάει στο Λύκειο και να γίνει μέλος της τουριστικής βιομηχανίας. Αν μάλιστα καταφέρει να γίνει dive master τότε έχει πιάσει σίγουρα την καλή. Τα ακούς μαμά που ήθελες σώνει και καλά να γίνω φυσικός;
Όλοι οι εργαζόμενοι στο νησί έχουν μια παρόμοια ιστορία από πίσω τους. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα γίνεται παρά τα εξαντλητικά ωράρια στα οποία εργάζονται και την κούραση αυτή τη διακρίνεις πίσω από το ευγενικό βλέμμα τους.
Μεγάλο κομμάτι του εισοδήματος τους είναι τα φιλοδωρήματα που αφήνουμε εμείς οι τουρίστες. Μη λυπηθείτε λοιπόν τα ευρώ σας, θα είναι κρίμα!
To Μαλδιβέζικο φαγητό είναι εξαιρετικά καυτερό και έχει έντονη ομοιότητα με το ινδικό. Προφανώς το μενού τους βασίζεται στα θαλασσινά, άλλωστε που να βοσκήσουν πρόβατα στις Μαλδίβες!
Στα μείον είναι ότι έχουν μια τάση να ξεροψήνουν τα ψάρια μέχρι να γίνουν πετσί. Κατόπιν προσθέτουν από πάνω σάλτσες από κάρυ ή σκόρδο (οι οποίες είναι εξαιρετικές!). Σε ένα γεύμα είχα ζητήσει επί τούτου από το σερβιτόρο το ψάρι μου να ψηθεί medium raw με αποτέλεσμα να γίνει ολόκληρο θέμα με τον σεφ ο οποίος αρνιόταν πεισματικά να το ψήσει με αυτό τον τρόπο…
Πέραν όμως της μαλδιβέζικης κουζίνας , έχουμε πρόσβαση σε όλα τα είδη μαγειρικής, ευρωπαϊκής και αμερικάνικης εκτός βέβαια από οτιδήποτε περιέχει χοιρινό. Εδώ να σημειώσω ότι όπως στην Ελλάδα ταΐζουμε γάτες που έρχονται να ζητιανέψουν δίπλα στο τραπέζι, στις Μαλδίβες ταΐζουμε σαλάχια που σχεδόν βγαίνουν στην ακτή ψάχνοντας για ένα μεζέ!!!
Η μέρα κυλάει γρήγορα μεταξύ κατάδυσης, φαγητού και ξάπλας και προσωπικά δεν προλαβαίνω να νιώσω ανία ούτε μια στιγμή.
Το βράδυ οι ανιματέρ του ξενοδοχείου αναλαμβάνουν με μέτρια σκετσάκια και ταχυδακτυλουργικά να ψυχαγωγήσουν τον κόσμο και σε σπάνιες περιπτώσεις, στα νησιά κοντά στο Μάλε, ροκ και ρέγγε μπάντες βελτιώνουν πολύ την μέτρια νυχτερινή διασκέδαση. Εξάλλου για έντονη νυχτερινή ζωή προτιμείστε τη Μύκονο, εδώ είμαστε για άλλο λόγο. Οι περισσότεροι τουρίστες χαλαρώνουν με ένα ποτό στα παραθαλάσσια μπαρ και χαζεύουν τους μικρούς black tip καρχαρίες που μαζεύονται δίπλα στην ακτή μαγνητισμένοι από τους δυνατούς προβολείς.
Το αργότερο τα μεσάνυχτα και οι τελευταίοι ξενύχτηδες έχουν αποχωρήσει , αφήνοντας στο χώρο του λόμπι το προσωπικό και τους «δυστυχισμένους» τουρίστες που περιμένουν την μεταφορά τους στο αεροδρόμιο για το δρόμο της επιστροφής στις παγωμένες χώρες τους.
Η μία εβδομάδα παραμονής σε αυτή τη μικρή αλλά θαυμαστή χώρα είναι πολύ μικρός χρόνος για να τη χορτάσω. Το κόστος διαβίωσης όμως είναι πολύ μεγάλο για το ελληνικό πορτοφόλι ώστε να παρατείνω τη διαμονή μου εκεί. Με ένα πολύ συντηρητικό προϋπολογισμό για 6 διανυκτερεύσεις και 10 καταδύσεις θα χρειαστούν περί τα 1800 ευρώ.
Η ποιότητα, όμως, των καταδύσεων στην καρδιά του ινδικού ωκεανού είναι τόσο υψηλή ώστε πάντα να επιζητώ να ξαναβουτήξω εκεί ανεξαρτήτως κόστους.
Εξάλλου λίγα μέρη στον κόσμο σου υπόσχονται 100% πιθανότητες να αντικρίσεις μάντα να χορεύουν γύρω σου.
Οι Μαλδίβες είναι ένας μοναδικός προορισμός, οι κοραλλένιες οάσεις της σου επιτρέπουν πραγματικά να ξεκουραστείς και να ξεχάσεις τι σημαίνει τσιμέντο, αυτοκίνητο, φασαρία. Αν στα ενδιαφέροντά σου δεν συγκαταλέγεται η θάλασσα ή επιθυμείς να ξοδέψεις τις διακοπές σου σε sightseeing τότε σίγουρα οι Μαλδίβες θα πρέπει να διαγραφούν από τη λίστα σου. Διαφορετικά ετοιμάσου για τον επίγειο παράδεισο!
