LIVEABOARD TRIP SOUTH RED SEA
Μια καλή μου φίλη έχει πει ότι φανατικός δύτης είναι αυτός του οποίου ο καταδυτικός εξοπλισμός είναι ακριβότερος από το αυτοκίνητο του.
Μεγάλη αλήθεια!
Όπως μεγάλη αλήθεια είναι ότι όποιος δεν έχει κάνει ένα liveaboard ταξίδι δεν ξέρει τι πάει να πει πραγματικά καταδυτική εκδρομή.
Liveaboard; Κυριολεκτικά σημαίνει «μένω σε σκάφος». Μεταξύ των δυτών ταξιδευτών σημαίνει «θα βουτάω όλη μέρα και ανάμεσα στις καταδύσεις θα βουτάω λίγο ακόμα»!
Η ιδέα του Liveaboard έπεσε εντελώς ξαφνικά στην παρέα μια που ψάχναμε για ένα προορισμό που να εμπεριέχει κορυφαίο diving και τιμές πιο λογικές από αυτές ενός ταξιδιού στην στρατόσφαιρα.
Οι ερωτήσεις οι οποίες σε οδηγούν στη σωστή οργάνωση ενός ταξιδιού είναι ΠΟΥ, με ΠΟΙΟΝ και ΠΟΣΟ?
Οι απαντήσεις θα μπορούσαν να έρθουν από ντόπια τουριστικά γραφεία, τουριστικά γραφεία στο διαδίκτυο και βέβαια από τις ίδιες τις εταιρίες που παρέχουν liveaboard σκάφη. Η εμπειρία της ομάδας στην οργάνωση ταξιδιών μας οδήγησε να έρθουμε σε επαφή κατευθείαν με τους ιδιοκτήτες των σκαφών, το σίγουρο όμως είναι ότι ένα εξειδικευμένο τουριστικό γραφείο μπορεί να πετύχει πολύ καλές τιμές στο συνδυασμό αεροπορικό εισιτήριο- καταδυτικό σκάφος.
Το ΠΟΥ -αφού είχε περιοριστεί στην περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας- έπρεπε να περιοριστεί εκ νέου σε πιο συγκεκριμένο δρομολόγιο. Οι διαθέσιμες επιλογές για την Αίγυπτο είναι οι εξής:
Η Βόρεια Διαδρομή με αφετηρία το Σαρμ ελ Σέιχ ή τη Χουργκάντα είναι μια περιπλάνηση στα πάρκα των Tiran & Ras Mohammed, στα Giftun Islands και λίγη ναυαγιοκατάδυση στο Thistlegorm.
Η πολύ ανταγωνιστική τιμή καταγράφεται στα συν αυτού του ταξιδιού μια που οι αποστάσεις που καλύπτονται είναι σαφώς μικρότερες από όλες τις άλλες διαδρομές με αναπόφευκτη επίδραση στο συνολικό κόστος.
Επίσης θετικό είναι το γεγονός ότι οι θάλασσες σε αυτά τα μέρη είναι σχετικά ήρεμες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Οι καταδύσεις είναι σίγουρα επιβλητικές αλλά δεν έχουν το κάτι παραπάνω που ψάχνει ο δύτης με μεγάλη εμπειρία στα τροπικά νερά.
Το WRECK SAFARI . Ο στενός διάδρομος ανάμεσα στη χερσόνησο του Σινά και την «ηπειρωτική» Αίγυπτο είναι διάσπαρτος με υφάλους-παγίδες για τη ναυσιπλοΐα. Δεκάδες ναυάγια υπάρχουν σε αυτήν την περιοχή προσφέροντας εξαιρετικές καταδύσεις. Τα Thistlegorm , Giannis D, Carnatic, Dunraven είναι μερικά από τα πιο διάσημα.
Τα κήτη έχουν ταχύτατα κατακτηθεί από φιλόδοξους πολύποδες, έτοιμους να μεγαλουργήσουν δημιουργώντας λεπτεπίλεπτα κοράλλια πάνω στις σπασμένες λαμαρίνες.
Γύρω από τους πρώτους έποικους, αντιπρόσωποι από όλη την τροφική αλυσίδα συμμετέχουν στο πανηγύρι της δημιουργίας , μεγαλοπρεπείς καρχαρίες συνυπάρχουν με ταπεινά γυαλόψαρα, λεπτεπίλεπτοι Spanish dancers θα χορεύουν δίπλα σε φοβισμένους οφίουρους.
Η διαδρομή αυτή είναι η αγαπημένη των ναυαγιοδυτών ανά τον κόσμο, αλλά προσωπικά , η παραμικρή υποψία ανθρώπινης κατασκευής υποβρυχίως, με απωθεί.
Brothers –daedalus.
Στο μέσο της Αιγυπτιακής Ερυθράς βρίσκεται ένα ζευγάρι νησιών τόσο διάσημο στην καταδυτική κοινότητα όσο λίγοι καταδυτικοί τόποι στον κόσμο. Είναι ο μεγάλος και ο μικρός αδερφός (Big & little Brothers). Τα νησιά αυτά φιλοξενούν σε μικρή έκταση τεράστια ποσότητα βιομάζας. Το ίδιο συμβαίνει και 170 χλμ νοτιότερα στον ύφαλο Daedalus.
Όλα τα υποβρύχια τοιχώματα των νησιών και του υφάλου είναι κυριολεκτικά χαμένα κάτω από μυριάδες σκληρά και μαλακά κοράλλια.
Εκατομμύρια μικρά και μεσαία ψαράκια χοροπηδάνε από δω και από κει ενώ γύρω τους καιροφυλακτούν θηρευτές όπως συναγριδοειδή και τονοειδή , υφαλοκαρχαρίες (white & black tip) καθώς και μεγάλα πελαγίσια όπως δελφίνια , σφυροκέφαλοι, oceanic white tips…
Για μένα, αυτός είναι ο κορυφαίος προορισμός liveaboard στην περιοχή αυτή.
Έχει όμως ένα μεγάλο μειονέκτημα και αυτό είναι οι άγριοι καιροί που επικρατούν και που ταλαιπωρούν σκάφη, πλήρωμα και επιβάτες.
Η τελευταία επιλογή είναι η DEEP SOUTH-ST. JOHN’S REEF.
Δεν είναι τρομερά οξύμωρο ένα σύμπλεγμα υφάλων σε μια μουσουλμανική χώρα να έχει δυτικό και μάλιστα χριστιανικό όνομα?
Αναγκαστήκαμε να επιλέξουμε αυτή τη διαδρομή λόγω έλλειψης διαθεσιμότητας σκάφους σε οποιαδήποτε άλλη, και έμελλε να ικανοποιηθούμε απολύτως!
Οι ύφαλοι του Αγ. Ιωάννη είναι ένα σύμπλεγμα που εκτείνεται σε μια έκταση δεκάδων τετραγωνικών μιλίων, γύρω στα 20 μίλια από τις αιγυπτιακές ακτές και πολύ κοντά στα σύνορα με το Σουδάν. Τα σκάφη που το επισκέπτονται ξεκινούν είτε από το Μαρσα (λιμάνι στα αραβικά) Άλαμ είτε από το Μάρσα Γκάλεμπ.
Έπρεπε λοιπόν να βρούμε το πώς θα φτάσουμε στα λιμάνια αυτά.
Για το Γερμανό δύτη τα πράγματα είναι απλά. Βγαίνει από το σπίτι του και σε 40’ με μετρό βρίσκεται στο αεροδρόμιο όπου και επιβιβάζεται στην 4ώρη τσάρτερ πτήση για Μάρσα Άλαμ.
Κατόπιν με το βαν της εταιρίας liveaboard επιβιβάζεται στο πλοίο του , έτοιμος για νέες περιπέτειες.
O Έλληνας δύτης έχει να ακολουθήσει ένα πιο χρονοβόρο ταξίδι αλλά με περισσότερες εικόνες.
Το αεροδρόμιο του Μάρσα Άλαμ δεν εξυπηρετεί πτήσεις εσωτερικού, ενώ οι πτήσεις τσάρτερ από Ελλάδα για οπουδήποτε είναι όνειρο θερινής νυκτός και έτσι είμαστε αναγκασμένοι να πετάξουμε για Χουργκάντα μέσω Καΐρου.
Το να βρίσκεσαι σε αναμονή σε ένα αεροδρόμιο του εξωτερικού δεν είναι ποτέ χαμένος χρόνος. Τα αεροδρόμια είναι πραγματικά σταυροδρόμια πολιτισμών και είναι μια σπάνια ευκαιρία να παρατηρήσεις όλες τις φυλές του Ισλάμ (κυριολεκτικά) να τρώνε, να κουβεντιάζουν, να κοιμούνται!
Και όταν διαπιστώσεις ότι οι διαφορές είναι λιγότερες από τις ομοιότητες, χαμογελάς και προχωράς…
Στην Χουργκάντα μας περίμενε ο αντιπρόσωπος της Sea Serpent
Fleet και αφού φορτώσαμε τις τεράστιες βαλίτσες μας, ξεκινήσαμε για το νότο.
Το με «Ποιον» είχε απαντηθεί βάσει των κριτηρίων: πολυτέλεια σκάφους και άνεση χώρων, τιμή και ημερομηνία δρομολογίου και βέβαια βάσει των πρότερων εμπειριών δυτών σε διεθνή ηλεκτρονικά καταδυτικά φόρουμ.
Η νυχτερινή οδήγηση των Αιγυπτίων είναι μια μοναδική εμπειρία. Όταν δεξιά σου έχεις την Σαχάρα και αριστερά σου την Ερυθρά Θάλασσα νιώθεις ένα ξεχωριστό δέος. Όταν μάλιστα ο οδηγός χρησιμοποιεί μόνο τα μικρά φώτα πορείας μέσα στο απόλυτο σκοτάδι (για να μην τυφλώνει τους απέναντι!) το δέος μεγαλώνει. Όμως τα συναισθήματα αυτά εξαφανίζουν γρήγορα τα 230 χλμ μέχρι τον προορισμό.
Μάρσα Γκάλεμπ. Πρόκειται για ένα λιμάνι σε μια «πόλη-προσεχώς» 2000 κλινών δημιουργημένη στη μέση του πουθενά. Τα πάντα είναι έρημα και μοιάζουν στοιχειωμένα , μια πόλη φάντασμα στην «Άγρια Δύση». Βρισκόμασταν μέσα σε ένα γιγάντιο εργοτάξιο, στα τελευταία στάδια πριν κατακλειστεί από χιλιάδες τουρίστες και χάσει αυτό το μυστηριακό χαρακτήρα του.
Στο λιμάνι πολυτελή σκάφη περιμένουν κατάφωτα τους ταξιδιώτες.
Το δικό μας , το Μ/Υ Obsession, είναι ήσυχο μια που η ώρα είναι προχωρημένη και οι 9 δυτικο-ευρωπαίοι συνταξιδιώτες μας κοιμούνται.
Ο Αχμεντ μας υποδέχεται και μας ανακοινώνει ότι θα είναι ο συνοδός μας στον υποβρύχιο κόσμο. Αφού συμπληρώσουμε την απαραίτητη χαρτο-γραφειοκρατία οδηγούμαστε στις καμπίνες μας όπου ήδη μας περιμένουν οι βαλίτσες μας.
Η υπερένταση του ταξιδιού , ήμασταν 12 ολόκληρες ώρες στο δρόμο, μας κρατάει για λίγο ακόμα ξύπνιους…
Το πρωί ξυπνάμε από τον ήχο των μηχανών. Τρέχω να προλάβω να τραβήξω πλάνα της αναχώρησης. Η παρέλαση του στολίσκου των 5-6 σκαφών που ξεκινούν σπάει τη μονοτονία των νυσταγμένων λιμενοφυλάκων.
Ένας ένας οι αγουροξυπνημένοι συνεπιβάτες ανεβαίνουν στο deck για να απολαύσουν τον καφέ τους στο ζεστό πρωινό ήλιο.
Όλοι αδημονούν για την πρώτη μας κατάδυση.
Υπάρχει μια δοξασία μεταξύ των δυτών ταξιδευτών που λέει ότι η πρώτη κατάδυση μιας εξόρμησης είναι πάντα η χειρότερη από όλες. Αυτό ίσως ισχύει γιατί τα σοβαρά καταδυτικά κέντρα ποτέ δεν θα σε πάνε στο καλύτερο «προϊόν» τους από την αρχή . Θέλουν πρώτα να σε ελέγξουν ως δύτη και μετά να σε αφήσουν να χαζέψεις τον κρυμμένο θησαυρό τους που δεν είναι άλλος από τα υπερευαίσθητα κοράλλια…
Η πρώτη μας κατάδυση πραγματοποιήθηκε σε έναν πολλά υποσχόμενο κολπίσκο με το όνομα Marsa Abu Dabbab όπου στον καλυμμένο με φύκια βυθό του βόσκουν αμέριμνα dugong. Δεν είναι τυχαίο που το ελληνικό όνομά τους είναι θαλάσσιες αγελάδες…
Δεν είδαμε dugong ούτε για δείγμα!!!!
Η δοξασία κόντευε να επαληθευθεί μέσα στο θολό υποβρύχιο τοπίο όταν ένας guitar shark ( κάτι ανάμεσα σε σαλάχι και καρχαρία) πετάχτηκε τρομαγμένος από την παρουσία μας. Ξεχάστε ότι ξέρατε για τους καρχαρίες….το όρθιο δίποδο είναι το πιο τρομακτικό πλάσμα αυτού του πλανήτη…
Σχεδόν συγχρόνως μια γιγάντια χελώνα κάνει την εμφάνιση της σέρνοντας μαζί της 2 κολησσόψαρα ή πιο σωστά ρεμόρας. Τα ρεμόρας εκμεταλλεύονται το μεταφορικό μέσο που τους προσφέρεται και έτσι ψάχνουν την τροφή τους χωρίς να σπαταλούν περιττή ενέργεια. Και επειδή η ισορροπία της φύσης είναι απαράμιλλη, αυτά με τη σειρά τους προσφέρουν την από-παρασίτωση που τόσο πολύ έχει ανάγκη η χελώνα!
Με την ανάδυσή μας ανακαλύπτουμε μια κρυφή χάρη των liveaboard, δεν χρειάζεται ούτε να λύσουμε τον εξοπλισμό μας , ούτε να καθόμαστε να τον πλένουμε και απλώνουμε για να στεγνώσει. Απλά ακουμπάμε το bcd στη θέση μας στον πάγκο, το ξεπλένουμε ελαφρά με το λάστιχο και ακριβώς από πάνω του είναι ο σωλήνας πλήρωσης με το απαραίτητο για τις συνεχείς βουτιές nitrox. Ευκολίες είπατε? Άντε μετά να μην κακομάθουμε …
Ζεστό ντουζάκι, φόρτιση των φωτογραφικών και βίντεο μηχανών στον προβλεπόμενο χώρο στο καταδυτικό deck (!) και βουρ για πρωινό.
Το πρωινό είναι η δεύτερη μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού. Κανονικά ,εβρισκόμενοι πάνω σε καταδυτικό σκάφος, θα περιμέναμε μια μίνιμαλ κατάσταση με καφέ , γάλα , τσάι , μπισκότα, άντε και ψωμί βούτυρο και μαρμελάδα. Αντ’ αυτού μας περίμενε ένας πλούσιος μπουφές με ότι βάζει το μυαλό του λιχούδη δύτη , δημητριακά, φρεσκοψημένα κρουασάν , ομελέτες , φρούτα. Η εγκράτεια ενόψει της επόμενης κατάδυσης ήταν επιβεβλημένη όσο και αδύνατη!
Την πρώτη μέρα καταδυθήκαμε μόνο τρεις φορές (μόνο!) και πέρα από τα γνωστά αλλά πάντα υπέροχα πολύχρωμα τροπικά ψαράκια και τους ανέγγιχτους υφάλους δεν συναντήσαμε κάτι άλλο που θα έκανε την εμπειρία πραγματικά αξέχαστη. Δεν ήμασταν όμως αχάριστοι, μόλις είχαμε ξεκινήσει μια μοναδική καταδυτική εμπειρία και τα καλύτερα έμελλε να έρθουν.
Το βράδυ πέσαμε κατάκοποι στα κρεβάτια μας , ενώ το σκάφος μας ξεκινούσε πορεία προς το νότο , προς τους υφάλους του Αγ. Ιωάννη, ένα ταξίδι 9 ωρών.
Πετάχτηκα τρομαγμένος μέσα στον ύπνο μου κατά τις 4 το πρωί. Ο άνεμος λυσσομανούσε και η θάλασσα δοκίμαζε τις αντοχές του Obsession. Είμαστε δύτες σκέφτηκα προσπαθώντας να με καθησυχάσω, αλλά η επόμενη αυθόρμητη σκέψη ήταν «που έχω είπαμε τα βατραχοπέδιλα μου?». Έχοντας όμως γνωρίσει τη απαράμιλλη ναυτοσύνη των Αιγυπτίων στις προηγούμενες επισκέψεις μου στην Αίγυπτο, γρήγορα χαλάρωσα και ξανακοιμήθηκα.
Όταν ξαναξύπνησα συνειδητοποίησα ότι οι μηχανές ήταν σιωπηλές. Είχαμε φτάσει. Σε 1 λεπτό βρισκόμουν στο upper deck χαζεύοντας τον ήλιο να ανατέλλει μέσα από τα βάθη της Ερυθράς Θάλασσας. Στεριά πουθενά στον ορίζοντα και πλάι μας ο αφρισμένος ύφαλος.
Ο δεύτερος δύτης του σκάφους , ο Hazem, ζωγράφιζε το σκαρίφημα του υφάλου που θα επισκεπτόμασταν σύντομα. Ο Hazem έχει μέσα στο μυαλό του τουλάχιστον 100 διαφορετικούς υποβρύχιους χάρτες από 100 διαφορετικούς υφάλους και είναι πάντα έτοιμος να σου ζωγραφίσει οποιονδήποτε! Εντυπωσιακό πραγματικά , όπως εντυπωσιακή ήταν και η ηρεμία που σου ενέπνεε…Μετά το τέλος του ταξιδιού έμαθα ότι είναι ένας από τους πιο έμπειρους εκπαιδευτές κατάδυσης σε όλη την Αίγυπτο και ότι η θέση του μέσα στην Sea serpent fleet είναι διευθυντής διασφάλισης ποιότητας. Ποιότητα , αυτή η μοναδική αξία που επιζητούν όλοι, αλλά λίγοι την κατέχουν και που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε μέσα από τις υπηρεσίες του πληρώματος του σκάφους μας.
Οι καταδύσεις στο St. John ήταν πέρα από την φαντασία μου… Σε κάθε βουτιά συνέβαινε κάτι ξεχωριστό, ικανό να μας εκπλήξει παρά τα πολλά καταδυτικά μας ταξίδια ανά τον κόσμο. Ζούσαμε ένα μοναδικό reef hoping, καταδυόμασταν από ύφαλο σε ύφαλο- το σκάφος μετακινούνταν διαρκώς- όταν κανονικά θα χρειαζόμασταν 50 καταδύσεις στον καθένα ξεχωριστά για να τον χορτάσουμε!
Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων και πάλι δεν θα κατάφερνα να σας περιγράψω το τι συναντήσαμε.
Ίσως κάποια συγκεκριμένα γεγονότα να μπορούν να σας πείσουν για την αλήθεια των λόγων μου.
Το κορυφαίο όλων ήταν όταν ένα δελφίνι αποφάσισε να με συνοδεύσει καθώς πετούσα δίπλα σε ένα κάθετο τοίχο. Περιεργαστήκαμε ο ένας τον άλλο για αρκετή ώρα, όταν αυτό βαρέθηκε να χαζεύει ένα ατελές (για το συγκεκριμένο περιβάλλον) ον (την αφεντιά μου) και ξεκίνησε μια αργή ανάδυση χωρίς να κουνά κανένα μέλος του. Δεν θα ήμουν καθόλου υπερβολικός αν έλεγα ότι παρακολούθησα μια αγγελική ανάληψη στους ουρανούς!
Η μοναδική φορά που ο Hazem επέμεινε να μας συνοδεύσει υποβρυχίως (η ομάδα μας αποτελούνταν από ιδιαίτερα έμπειρους δύτες) ήταν στο El Wasta. O συγκεκριμένος ύφαλος
είναι ένα σύμπλεγμα από δαιδαλώδεις γαλαρίες ενδεδυμένες με περίτεχνα κοράλλια. Νιώθαμε σαν σχολιαρόπαιδα που περιτριγύριζαν χαμένα μέσα στους διαδρόμους ενός υπερκατάστηματος παιχνιδιών. Για εβδομήντα λεπτά μπαινοβγαίναμε στο εσωτερικό του υφάλου και κάθε φορά όλο και κάποιος γιγάντιος ροφός μας προϋπαντούσε στο λημέρι του. Παντού γύρω ναπολέον έσκαβαν στην άμμο αναζητώντας μεζεδάκια. Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν ένα ζευγάρι περιέργων batfish τα οποία μας κράτησαν συντροφιά στη διάρκεια της απαραίτητης στάσης ασφαλείας, παίζοντας γύρω μας.
Αυτή είναι σίγουρα μια εμπειρία που σε κάνει να αγανακτείς που δεν διαθέτεις βράγχια…
Στις νυχτερινές καταδύσεις είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την θηρευτική τεχνική των lionfish. Τα φαντεζί αυτά ψάρια, με τα φτερά τους να «ανεμίζουν» γύρω τους, θυμίζουν στολισμένους σαμουράι οι οποίοι κραδαίνοντας τις πολύχρωμες σημαίες τους, ρίχνονται στη μάχη. Με το που ανάβαμε τους φακούς μας, 4-5 εκπρόσωποι του είδους εμφανιζόντουσαν τριγύρω. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήθελαν από εμάς καθότι στη διάρκεια της ημέρας αδιαφορούν πλήρως για την ανθρώπινη παρουσία. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι χρησιμοποιούσαν τη δέσμη του φωτός για να εντοπίσουν μισοκοιμισμένα γυαλόψαρα τα οποία είναι το αγαπημένο τους έδεσμα. Με το που πλησίαζαν το θύμα τους, το στόμα τους άνοιγε στιγμιαία σε υπερπολλαπλάσιο μέγεθος και με μια αστραπιαία κίνηση τα κατάπιναν ζωντανά! Ομολογώ ότι αρκετά από αυτά τα μικρά ψαράκια κατέληξαν στην κοιλιά ενός αχόρταγου lionfish στη διάρκεια των νυχτερινών μας καταδύσεων.
Ζώντας αυτές τις μοναδικές υποβρύχιες στιγμές κύλησαν γρήγορα οι 3 μέρες που παραμείναμε στo St John.
Ο καιρός είχε αλλάξει και η θάλασσα είχε μεταμορφωθεί σε λίμνη. Ο αφρικάνικος ήλιος μας έκανε να ξεχνάμε ότι πίσω στην πατρίδα ήταν χειμώνας. Βρισκόμασταν πολύ μακριά , όχι τόσο από άποψη ευκλείδειων αποστάσεων αλλά από μια μη μετρήσιμη – συναισθηματική σκοπιά.
Είχαμε βάλει πλώρη για το Elphinstone, έναν ξεχωριστό και φημισμένο ( για την πλούσια πελαγική ζωή του) ύφαλο κοντά στο Μarsa Alam.
Το μακρόστενο οβάλ σχήμα του, μήκους 300 μέτρων, σε παραπέμπει σε καρίνα πλοίου. Δεξιά κι αριστερά οι τοίχοι του κατεβαίνουν εντελώς κάθετα σε βάθος 100 μέτρων, ενώ βόρεια και νότια έχει 2 πλατώ που δημιουργούν σκαλοπάτια στα 20 και 40 μέτρα. Τα δυνατά ρεύματα που επικρατούν μεταφέρουν άφθονη τροφή για να θρέψουν τα εκατομμύρια άνθιας και γυαλόψαρα που έχουν βρει καταφύγιο εκεί. Και αφού υπάρχουν τα μικρά ψαράκια , σίγουρα θα υπάρχουν και τα μεγάλα. Τόνοι, ροφοί, συναγρίδες, φαγκριά περιπολούν παντού εφορμώντας κάθε τόσο στα κοπάδια των σχεδόν ανυπεράσπιστων μικρών κατοίκων του υφάλου.
Με το που φτάσαμε, το σκάφος μας έδεσε στα μόνιμα ρεμέτζα που υπάρχουν στο Elphinstone –ούτε λόγος για αγκυροβόληση σε ένα τόσο ευαίσθητο βυθό- , επιβιβαστήκαμε στα 2 πεντάμετρα φουσκωτά του Obsession και ξεκινήσαμε για τη βόρεια άκρη του υφάλου.
Καταδυθήκαμε γρήγορα για να μην μας παρασύρει μακριά το ρεύμα, αιωρηθήκαμε στα -30μ ατενίζοντας την άβυσσο και περιμέναμε…
Περιμέναμε να κάνουν την εμφάνιση τους οι σφυροκέφαλοι ή άλλοι πελαγικοί καρχαρίες που όμως ποτέ δεν ήρθαν στα 10 λεπτά που παραμείναμε εκεί.
Απογοητευμένοι κολυμπήσαμε κατά μήκος του υφάλου και λίγο πριν την ανάδυσή μας στην επιφάνεια , και κάτω από το σκάφος μας, έγινε το έλα να δεις.
Ένας oceanic white tip καρχαρίας έκοβε βόλτες σχεδόν στην επιφάνεια, ψάχνοντας ποιος ξέρει τι, και μια ντουζίνα δύτες κολυμπούσαμε εκστασιασμένοι γύρω του διαγωνιζόμενοι για το ποιος θα τραβήξει την καλύτερη φωτογραφία!
Το συγκεκριμένο είδος καρχαρία επονομαζόμενο και longimanus (σσ. μακριά χέρια, λόγω των μακριών πλευρικών πτερυγίων του) έχει τη φήμη του ανθρωποφάγου αλλά το γεγονός ότι διαβάζετε αυτό το κείμενο μάλλον διαψεύδει την αιμοβόρα αυτή φήμη.
Όταν ανεβήκαμε πίσω στο σκάφος παρατηρήσαμε ότι ο καρχαριούλης μήκους περί τα 2,5 μέτρα συνέχιζε να κόβει βόλτες γύρω από το σκάφος με το ραχιαίο πτερύγιό του να εξέχει της θάλασσας, παραπέμποντας μας σε φρικαλέες και απολύτως ψευδεπίγραφες χολιγουντιανές ταινίες.
Περιττό να αναφέρω ότι οι επόμενες 2 καταδύσεις έγιναν στο σημείο αυτό και στο απίστευτο βάθος των 3 μέτρων ώστε να απολαύσουμε στο έπακρο κάθε σκέρτσο του θαυμαστού αυτού ψαριού.
Ήμασταν χορτάτοι , είχαμε πραγματοποιήσει 18 μοναδικές καταδύσεις
σε 6 ημέρες.
Είχαμε ταξιδέψει με ένα ξενοδοχείο 5 αστέρων αφού μέχρι και θαλαμηπόλο είχαμε να στρώνει τα κρεβάτια μας 2 φορές τη μέρα.
Γευτήκαμε 21 διαφορετικά γεύματα από ένα κορυφαίο μάγειρα τα οποία συμπεριελάμβαναν από φρεσκότατο ψάρι μέχρι ταπεινές τηγανητές πατάτες ( για αυτές έγινε πραγματική μάχη για το ποιος θα φάει τις πιο πολλές! Ναι , είμαστε ακόμα παιδιά) . Ενώ τα φρεσκοψημένα αυθεντικά αραβικά γλυκά του ταψιού που συνόδευαν το πέρας της τελευταίας ημερήσιας κατάδυσης κάθε απόγευμα, είναι ακόμα χαραγμένα στον ουρανίσκο μου.
Και πόσο κόστισε όλο αυτό? Γύρω στα 1300 ευρώ με όλα τα έξοδα μέσα!!!!
Νομίζω ότι κατάφερα να σας μεταφέρω τον ενθουσιασμό μου για το συγκεκριμένο είδος καταδυτικού ταξιδιού. Liveaboards υπάρχουν παντού, στα Galapagos του Ecuador, στα Similan Islands της Ταϊλάνδης, στα νησιά Palau. Κανένα όμως από αυτά τα απίστευτα μέρη δεν είναι στη γειτονιά μας…Η ερυθρά είναι…και η σχέση ποιότητας προϊόντος και τιμής είναι πραγματικά αχτύπητη.
Το πρόγραμμα μιας τυπικής ημέρας στο Liveaboard είναι ξύπνημα στις 05.45.
Στις 06.15 briefing και στις 06.45 στο νερό.
Οι καταδύσεις κρατάνε περί τη μία ώρα ( μέγιστο βάθος 20μ, τι να κάνεις αλήθεια πιο βαθειά?)
8.15 Πρωινό και κατόπιν ηλιοθεραπεία και ξάπλα…
Στις 11.15 καμπανάκι για briefing ( ένα καμπανάκι μας ειδοποιούσε για
την έναρξη του briefing και του eating και πιστέψτε με χτυπούσε ασταμάτητα όλη τη μέρα!) και μετά κατάδυση.
Στις 13.15 μεσημεριανό και κατόπιν κι άλλη ηλιοθεραπεία κι άλλη ξάπλα…
Στις 16.15 κι άλλο καμπανάκι , κι άλλο briefing , άλλη μια υπέροχη κατάδυση…
Μετά από όλα αυτά λίγη ξάπλα χωρίς ηλιοθεραπεία (νύχτωνε σχετικά νωρίς) επιβάλλεται. Όχι όμως για πολύ…
19.15 briefing για τη νυχτερινή, που ακόμα και εμένα που βαριέμαι τις νυχτερινές με άφηνε άφωνο με την πανδαισία χρωμάτων που αντίκριζα όπου φώτιζα με τα φώτα της κάμερας μου ….
Και επειδή μετά από όλα αυτά, υπάρχει η πιθανότητα, ο δύτης να νοιώθει μια αδυναμία… στις 21.00 έχει καμπανάκι για το δείπνο.
Ε….δεν μας αξίζει και ένα κρασάκι και πούρα κάτω από δισεκατομμύρια αστεριών πριν τον ύπνο? (η απουσία πολιτισμού σε ακτίνα εκατοντάδων μιλίων καθώς και η παντελής έλλειψη υγρασίας αποκαλύπτει όλο το μεγαλείο του νυχτερινού ουρανού βαθειά στο νότο της ερυθράς θάλασσας). Δεν ξέρω αν ακούγεται κουραστικό όλο αυτό , αλλά πιστέψτε με δεν είναι. Προσωπικά το ονομάζω την απόλυτη καταδυτική εμπειρία!
Μπορώ κι εγώ;
Το αν μπορούμε να συμμετέχουμε σε ένα ταξίδι liveaboard εξαρτάται από το επίπεδο εμπειρίας στις καταδύσεις αλλά και από την προηγούμενη εμπειρία διακοπών εν πλω.
Ο Αιγυπτιακός νόμος προβλέπει ένα ελάχιστο 50 καταδύσεων για τους υποψήφιους συμμετέχοντες. Προσωπικά και μετά από την εμπειρία αυτού του ταξιδιού θεωρώ ότι οποιοσδήποτε που μπορεί να ελέγχει καλά την πλευστότητα του ώστε να αιωρείται πλάι στους υφάλους χωρίς να ακουμπά τίποτα ή μπορεί χωρίς πρόβλημα μέσα σε θαλασσοταραχή να βουτήξει με ασφάλεια από φουσκωτό, δεν θα έχει πρόβλημα σε ένα τέτοιο ταξίδι.
Θα πρέπει όμως να είναι προετοιμασμένος να ζήσει πάνω σε ένα σκάφος για μια ολόκληρη εβδομάδα.
Το σίγουρο είναι ότι αυτό το ταξίδι δεν απευθύνεται σε μη δύτες.
Σημ. Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τους Σφουγγάρη Μπάμπη, Βαλασελη Άγγελο, Καλόγιωργα Εβίτα τους οποίους και ευχαριστώ
