Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

Στην Γη των Μαγιας Μερος Δ'

Φορτωθήκαμε για πολλοστή φορά, περιμένοντας το λεωφορείο για την πρωτεύουσα του Γιουκατάν, τη Μέριδα.

Ακόμα διακόσια χιλιόμετρα προστέθηκαν στον κατάλογο της μεξικάνικης περιπλάνησης και εμείς βρεθήκαμε σε μια πανέμορφη πόλη χτισμένη από τους πρώτους Ισπανούς αποίκους.

Μεγάλοι καθεδρικοί ναοί σου θυμίζουν τη δύναμη του καθολικισμού , εξαίσια νεοκλασικά κτίρια σου θυμίζουν τον πλούτο των παλαιών αριστοκρατών- κατόχων τους.

Ο φόβος ινδιάνικων εξεγέρσεων οδήγησε τους πρώτους κάτοικους να χτίσουν τα σπίτια με τέτοιο τρόπο ώστε εξωτερικά να μοιάζουν με φρούρια, κλειστοφοβικά και ερμητικά, με βαριές πανύψηλες ξύλινες πόρτες να σου αποτρέπουν την είσοδο. Εσωτερικά όμως έχουν υπέροχα κατάφυτα αίθρια. Τα πιο όμορφα από αυτά είναι πλέον κυβερνητικά κτίρια και ξενοδοχεία. Η απέραντη πεδιάδα ολόγυρα επέτρεψε την επέκταση της πόλης οριζοντίως και έκανε περιττή την ανάπτυξη προς τα πάνω. Έτσι όπου και να βρίσκεσαι βλέπεις ουρανό και αυτό δημιουργεί μια ευδιαθεσία που σου λείπει όταν περπατάς σε μια δυτική μητρόπολη εγκλωβισμένος ανάμεσα στους ουρανοξύστες.

Ο πιο όμορφος περίπατος είναι η λεωφόρος Paseo de Montejo, όπου βρίσκονται τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της αποικιακής αρχιτεκτονικής και η οποία καταλήγει σε ένα όμορφο μνημείο για την Μεξικάνικη ιστορία.

Εστιατόρια υπάρχουν άφθονα στο ιστορικό κέντρο γύρω από την κεντρική πλατεία (το zocalo) . Θα πρότεινα να αναζητήσετε το ζαχαροπλαστείο Colon (dulceria) για να γευτείτε υπέροχο παγωτό με όλες τις πιθανές γεύσεις και μεταξύ αυτών και καλαμπόκι! Γνωρίζοντας την τεράστια σημασία του καλαμποκιού για την κοινωνία του Γιουκαταν δεν εκπλήσσομαι ολωσδιόλου που υπάρχει και σε παγωτό!

Η περιοχή της Μέριδα χαρακτηρίζεται από γόνιμα εδάφη αλλά και από τους ελάχιστους φυσικούς ταμιευτήρες νερού που υπάρχουν, σε αντίθεση με την Κουιντάνα Ρου (η επαρχία στην οποία βρίσκεται η Πλάγια Ντελ Καρμεν) που έχει παντού cenotes αλλά πολύ πετρώδες και άρα άγονο έδαφος.

Η Μάγιας είχαν να αντιμετωπίσουν ένα σημαντικότατο πρόβλημα για την επιβίωση τους. Έχτισαν την πόλη τους γύρω από μια cenote η οποία όμως σύντομα θα εξαντλούταν. Χτίζοντας μια δεύτερη πόλη σε μια δεύτερη cenote, και μετακομίζοντας όλοι σε αυτήν έλυσαν προσωρινά το πρόβλημα κι όταν αυτό ξαναδημιουργήθηκε έκτισαν μια τρίτη πόλη και ξαναμετακόμισαν κλπ κλπ.. Σε μια ακτίνα μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων χτίστηκαν πέντε αδελφές πόλεις , μία σε κάθε πηγάδι, και οι οποίες κατοικούνταν εκ περιτροπής ανά 30 χρόνια! Ομάδες συντήρησης επισκέπτονταν τις πόλεις στο μεσοδιάστημα φροντίζοντας να είναι σε καλή κατάσταση και διατηρώντας το νερό στις cenotes πόσιμο. Πως το πετύχαιναν αυτό; Εύκολα για τη σύγχρονη σκέψη αλλά πολύ πρωτοπόρο για τότε ….αφού άλεθαν το καλαμπόκι το άφηναν να μουχλιάσει και χρησιμοποιούσαν τη μούχλα ως απολυμαντικό! (ο Παστέρ καταγόταν από τους Μάγιας;)

Ενδιαφέρουσα προσέγγιση της λειψυδρίας, δεν συμφωνείτε;

Η πιο σπουδαία από αυτές τις πόλεις είναι η Uxmal, αρκετά διαφορετική από την Chitzen Itza , πιο λεπτεπίλεπτη , πιο καλλιτεχνική. Στην κεντρική πυραμίδα είναι εμφανείς οι προσθέσεις επιπέδων σε κάθε αποίκιση ανά 120 χρόνια. Η ύπαρξη κτιρίων πάνω σε λοφίσκους , πράγμα σπάνιο για όλο το Γιουκατάν, κάνει το τοπίο πιο ενδιαφέρον από τους υπόλοιπους αρχαιολογικούς χώρους. Η Uxmal δεν αποπνέει τη δύναμη και επιβλητικότητα της Chitzen Itza ,όμως σου αποδεικνύει περίτρανα την ποιότητα του πολιτισμού των Μάγιας.

Το χρονοδιάγραμμα πίεζε, θέλαμε σε 2 μέρες να βρισκόμαστε στην Oaxaca ώστε να προλάβουμε να την απολαύσουμε πριν πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού προς την Ελλάδα.

Η Οαχάκα είναι μια πόλη στο κεντρικό Μεξικό , κοντά στα 2000 χιλιόμετρα μακριά από την Μέριδα. Ο πιο γρήγορος τρόπος για να ταξιδέψεις στο γιγάντιο Μεξικό είναι το αεροπλάνο. Είναι όμως και ακριβός , γεγονός που μας αναγκάζει να χρησιμοποιήσουμε για μια ακόμα φορά το δίκτυο των υπεραστικών λεωφορείων. Το ταξίδι μου φαίνεται βουνό, 17 ώρες μέχρι την Τuxtla Gutierez , την πρωτεύουσα της επαρχίας Chiapas και μετά άλλο λεωφορείο , άλλες 10 ώρες μέχρι την Oaxaca!!!! Τώρα που το ταξίδι έχει πραγματοποιηθεί, όλες αυτές οι ατελείωτες ώρες μέσα σε ένα λεωφορείο μου φαντάζουν ως άθλος αλλά και ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ταξίδια που έχω κάνει. Η διαδρομή ήταν μαγική και σίγουρα θα της άξιζε να την πραγματοποιήσουμε σε ένα μήνα και όχι σε μια μέρα. Κάθε μιάμιση, δυο ώρες το όχημα σταματούσε σε χωριουδάκια και πόλεις για το απαραίτητο ξεμούδιασμα. Ξεκινήσαμε από μια επίπεδη ζούγκλα, ζεστή και υγρή, περάσαμε δίπλα από τον κόλπο του Μεξικό, ανεβήκαμε στα βουνά της επαρχίας της Chiapas, και μέσα από φαράγγια και οροπέδια θαυμάσαμε υπέροχες πόλεις όπως το San Cristobal de las Casas. Μυρίσαμε τον καθαρό βουνίσιο αέρα χαζεύοντας εκατομμύρια αστέρια στην μέση του πουθενά. Μέσα σε 30 ώρες αλλάξαμε τρεις εποχές, από απόλυτο καλοκαίρι σε ήπιο χειμώνα και κατόπιν στην άνοιξη των παραθαλασσίων περιοχών του Ειρηνικού ωκεανού.

Όταν φτάσαμε στον προορισμό αποφάσισα ότι δεν θέλω να ξαναδώ λεωφορείο για τα επόμενα 4 χρόνια… Είμασταν εξαντλημένοι αλλά και χαρούμενοι που τα καταφέραμε. Βρισκόμασταν στην Oaxaca , διάσημη για την εξαιρετική μεσκάλ, για την κορυφαία σχολή Καλών τεχνών, για τους φιλελεύθερους και αγωνιστικούς της κατοίκους.

Βρήκαμε εύκολα ένα αξιοπρεπές κατάλυμα κοντά στο κέντρο και αφού κοιμηθήκαμε για αρκετές ώρες ξεχυθήκαμε στους δρόμους για να ρουφήξουμε την ενέργεια αυτής της καλλιτεχνούπολης. Στην κεντρική πλατεία υπήρχαν απεργοί πείνας διαμαρτυρόμενοι για την εξαθλίωση των πάμφτωχων χωρικών της επαρχίας της Oaxaca παίζοντας μελωδικές επαναστατικές μπαλάντες με τις κιθάρες τους . Παραδίπλα, λούστροι έβγαζαν τα προς το ζην, μητέρες ψώνιζαν και γερο-Μεξικάνοι αραχτοί στα παγκάκια αναπολούσαν τα χρόνια που πέρασαν. Εμείς οι τουρίστες συμπληρώναμε την εικόνα αποτυπώνοντας το φολκλόρ με τις φωτογραφικές μηχανές μας και ψωνίζοντας αναμνηστικά. Αρχίσαμε να περπατάμε στα καλντερίμια της πόλης χαζεύοντας τις πολύχρωμες μονοκατοικίες. Παντού γύρω μας εκφράσεις της δημιουργικότητας των ντόπιων, ζωγραφιές, γλυπτά , πλανόδιοι μουσικοί (Marriachi). Δύο είναι τα πιο εντυπωσιακά κτίρια της πόλης , ο καθεδρικός ναός, χτισμένος από τον ίδιο τον Κορτεζ με το ολόχρυσο τέμπλο του και το θέατρο της πόλης με το όνομα Teatro Macedonio. Είμασταν στην άλλη άκρη του κόσμου αλλά η Ελλάδα μας κυνηγούσε και εδώ !

Το βράδυ είμασταν καλεσμένοι σε ένα πάρτυ που οργάνωνε μια χορευτική ομάδα ως φίλοι φίλων ( είχε ο Σωτήρης τις γνωριμίες του από προηγούμενα ταξίδια). Ήταν το τελευταίο βράδυ μου στη χώρα και ένοιωθα αποσβολωμένος προσπαθώντας να ταξινομήσω όλες αυτές τις υπέροχες αλλά και ετερόκλητες εικόνες στο μυαλό μου. Βρέθηκα ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους, οι οποίοι χόρευαν παθιασμένα στους ήχους ροκ μεξικάνικων συγκροτημάτων . Στο πρώτο μερέγκε με πλησιάζει μια όμορφη μεξικάνα ( ομολογώ ότι όμορφη και μεξικάνα είναι μια σπάνια συγκυρία και ελπίζω να μην κατηγορηθώ για ρατσισμό) και μου λέει ότι ή χορεύω ή φεύγω!!!! Ήταν ήδη πολύ ώρα που παρατηρούσα αμέτοχος, χαζεύοντας και τα παιδιά νόμιζαν ότι για να κάθομαι έτσι μάλλον θα ήμουν άρρωστος! Το ξημέρωμα μας βρήκε να είμαστε εξαντλημένοι από το χορό και εμένα να πρέπει να πάρω άλλο ένα λεωφορείο (για ακόμα 6 ώρες) για το Μέχικο σίτι ή Distrito federal όπως είναι γνωστό στους ντόπιους. Δεν θυμάμαι τίποτα από την διαδρομή γιατί στο μεγαλύτερο μέρος αυτής κοιμόμουν. Θυμάμαι όμως ότι σε κάποιο χωριό έφαγα ένα υπέροχα μαγειρεμένο κοτόπουλο με ρύζι τυλιγμένο σε φύλλο μπανάνας…!

Επέστρεφα στην Ευρώπη. Η πρώτη μου επίσκεψη στην Αμερικάνικη ήπειρο ήταν μαγική. Έζησα την κοσμοπολίτικη ένταση της Playa del Carmen, βούτηξα στους υπέροχούς της υφάλους καθώς και στους υφάλους του διάσημου Cozumel. Είχα την τύχη να βιώσω το δέος του να βρίσκεσαι υποβρυχίως μέσα σε μια ζούγκλα και να περιπλανάσαι στις δαιδαλώδεις γαλαρίες των cenotes. Ξάπλωσα κάτω από τους φοίνικες της Tulum και άφησα αυτήν την μαγική παραλία να με «αποπλανήσει». Περιηγήθηκα στις αρχαίες πόλεις των Μάγιας ταξιδεύοντας στο χρόνο. Συνάντησα το σύγχρονο αλλά και το Μεξικό του προηγούμενου αιώνα ( του 19ου εννοώ) μέσα από τη ζωή στη Μέριδα. Και τέλος διαπίστωσα από πρώτο χέρι τι πάει να πει allegria σε μια ουσιαστικά και κυριολεκτικά ζωντανή πόλη όπως η Οαχάκα. Τι άλλο να θέλει κανείς από ένα ταξίδι;

ΥΓ Όταν γραφόταν αυτό το άρθρο ετοιμαζόμασταν για τη δεύτερη επίσκεψη μας στη χερσόνησο του Yucatan. Μόνο που αυτή τη φορά θα ταξιδεύαμε 25 φίλοι μαζί. Μια που είχα αναλάβει τη διοργάνωση όλης της εκδρομής , είχα τρομερό άγχος για το αν το Μεξικό θα μιλούσε στις ψυχές όλων των συνταξιδιωτών μας με την ίδια ένταση που μίλησε στη δική μου. Είχα δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες… Είναι απίστευτο -μια που είμαστε άνθρωποι με διαφορετικές προτιμήσεις- αλλά έτσι συνέβη, μαγευτήκαμε και πάλι όλοι!

Η δεύτερη «ανάγνωση» της περιοχής μου έδωσε καινούριες «ειδήσεις». Το υπέροχο Frida Calo bar στην Playa έκλεισε και έγινε αργεντίνικο εστιατόριο. Οι καταδύσεις στο Cozumel κρύβουν μια απίστευτη μικροζωή από πλάσματα που δεν είχα αντικρύσει ποτέ μέχρι τώρα , οπότε έχετε τα μάτια σας ανοικτά στην λεπτομέρεια των υφάλων.

Καταδυθήκαμε σε ακόμα πιο υπέροχες cenotes όπως η Grand Cenote και η Dos Ojos. Ανακαλύψαμε ένα εξαιρετικό αργεντίνικο εστιατόριο (το El pequenio Buenos Aires) στο Tulum Pueblo, όπου απολαύσαμε εξαιρετικό σέρβις, καταπληκτικά αργεντίνικα κρασιά και βέβαια γευστικότατα φιλέτα και όλα αυτά σε τιμές πολύ χαμηλότερες από υποδεέστερα αθηναϊκά “high” αργεντίνικα όπου χρειάζεται να υποθηκεύσεις το σπίτι σου για να φας ένα πιάτο….

Ο αρχαιολογικός χώρος της Coba ο οποίος είναι πολύ κοντά στην Tulum, σου δίνει μια καλή ιδέα για το πώς ήταν οι υπόλοιποι (πχ Uxmal) όταν ανακαλύφθηκαν ξεχασμένοι και χαμένοι μέσα στη ζούγκλα. Αξίζει μια επίσκεψη οπωσδήποτε.

Η δεύτερη μεγαλύτερη αποικιακού ρυθμού πόλη του Yucatan, η Valladolid, είναι μια καλή στάση κατά τη διάρκεια μια ημερήσιας εκδρομής από την Playa ή το Cancun στην Chichen Itza.

Αν δεν καταδύεστε, μια επίσκεψη στα θεματικά πάρκα του XelHa (προφέρεται σελ χα) και του X-Caret (ες καρετ), στην ευρύτερη περιοχή της Playa , είναι μια σίγουρη λύση για καλό σνόρκελινγκ σε υφάλους και σενότες, σόου με δελφίνια , καλό φαγητό και άφθονο τουριστικό φολκλόρ.

Οποιαδήποτε εποχή είναι καλή εποχή για να επισκεφθεί κανείς τη χερσόνησο του Yucatan εκτός της περιόδου 15 Αυγούστου με 15 Σεπτεμβρίου , όταν και κάνουν την εμφάνιση τους στην περιοχή τυφώνες.

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2007

LIVEABOARD TRIP SOUTH RED SEA



Μια καλή μου φίλη έχει πει ότι φανατικός δύτης είναι αυτός του οποίου ο καταδυτικός εξοπλισμός είναι ακριβότερος από το αυτοκίνητο του.
Μεγάλη αλήθεια!
Όπως μεγάλη αλήθεια είναι ότι όποιος δεν έχει κάνει ένα liveaboard ταξίδι δεν ξέρει τι πάει να πει πραγματικά καταδυτική εκδρομή.

Liveaboard; Κυριολεκτικά σημαίνει «μένω σε σκάφος». Μεταξύ των δυτών ταξιδευτών σημαίνει «θα βουτάω όλη μέρα και ανάμεσα στις καταδύσεις θα βουτάω λίγο ακόμα»!
Η ιδέα του Liveaboard έπεσε εντελώς ξαφνικά στην παρέα μια που ψάχναμε για ένα προορισμό που να εμπεριέχει κορυφαίο diving και τιμές πιο λογικές από αυτές ενός ταξιδιού στην στρατόσφαιρα.

Οι ερωτήσεις οι οποίες σε οδηγούν στη σωστή οργάνωση ενός ταξιδιού είναι ΠΟΥ, με ΠΟΙΟΝ και ΠΟΣΟ?

Οι απαντήσεις θα μπορούσαν να έρθουν από ντόπια τουριστικά γραφεία, τουριστικά γραφεία στο διαδίκτυο και βέβαια από τις ίδιες τις εταιρίες που παρέχουν liveaboard σκάφη. Η εμπειρία της ομάδας στην οργάνωση ταξιδιών μας οδήγησε να έρθουμε σε επαφή κατευθείαν με τους ιδιοκτήτες των σκαφών, το σίγουρο όμως είναι ότι ένα εξειδικευμένο τουριστικό γραφείο μπορεί να πετύχει πολύ καλές τιμές στο συνδυασμό αεροπορικό εισιτήριο- καταδυτικό σκάφος.
Το ΠΟΥ -αφού είχε περιοριστεί στην περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας- έπρεπε να περιοριστεί εκ νέου σε πιο συγκεκριμένο δρομολόγιο. Οι διαθέσιμες επιλογές για την Αίγυπτο είναι οι εξής:

Η Βόρεια Διαδρομή με αφετηρία το Σαρμ ελ Σέιχ ή τη Χουργκάντα είναι μια περιπλάνηση στα πάρκα των Tiran & Ras Mohammed, στα Giftun Islands και λίγη ναυαγιοκατάδυση στο Thistlegorm.
Η πολύ ανταγωνιστική τιμή καταγράφεται στα συν αυτού του ταξιδιού μια που οι αποστάσεις που καλύπτονται είναι σαφώς μικρότερες από όλες τις άλλες διαδρομές με αναπόφευκτη επίδραση στο συνολικό κόστος.
Επίσης θετικό είναι το γεγονός ότι οι θάλασσες σε αυτά τα μέρη είναι σχετικά ήρεμες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Οι καταδύσεις είναι σίγουρα επιβλητικές αλλά δεν έχουν το κάτι παραπάνω που ψάχνει ο δύτης με μεγάλη εμπειρία στα τροπικά νερά.

Το WRECK SAFARI . Ο στενός διάδρομος ανάμεσα στη χερσόνησο του Σινά και την «ηπειρωτική» Αίγυπτο είναι διάσπαρτος με υφάλους-παγίδες για τη ναυσιπλοΐα. Δεκάδες ναυάγια υπάρχουν σε αυτήν την περιοχή προσφέροντας εξαιρετικές καταδύσεις. Τα Thistlegorm , Giannis D, Carnatic, Dunraven είναι μερικά από τα πιο διάσημα.
Τα κήτη έχουν ταχύτατα κατακτηθεί από φιλόδοξους πολύποδες, έτοιμους να μεγαλουργήσουν δημιουργώντας λεπτεπίλεπτα κοράλλια πάνω στις σπασμένες λαμαρίνες.
Γύρω από τους πρώτους έποικους, αντιπρόσωποι από όλη την τροφική αλυσίδα συμμετέχουν στο πανηγύρι της δημιουργίας , μεγαλοπρεπείς καρχαρίες συνυπάρχουν με ταπεινά γυαλόψαρα, λεπτεπίλεπτοι Spanish dancers θα χορεύουν δίπλα σε φοβισμένους οφίουρους.
Η διαδρομή αυτή είναι η αγαπημένη των ναυαγιοδυτών ανά τον κόσμο, αλλά προσωπικά , η παραμικρή υποψία ανθρώπινης κατασκευής υποβρυχίως, με απωθεί.

Brothers –daedalus.
Στο μέσο της Αιγυπτιακής Ερυθράς βρίσκεται ένα ζευγάρι νησιών τόσο διάσημο στην καταδυτική κοινότητα όσο λίγοι καταδυτικοί τόποι στον κόσμο. Είναι ο μεγάλος και ο μικρός αδερφός (Big & little Brothers). Τα νησιά αυτά φιλοξενούν σε μικρή έκταση τεράστια ποσότητα βιομάζας. Το ίδιο συμβαίνει και 170 χλμ νοτιότερα στον ύφαλο Daedalus.
Όλα τα υποβρύχια τοιχώματα των νησιών και του υφάλου είναι κυριολεκτικά χαμένα κάτω από μυριάδες σκληρά και μαλακά κοράλλια.
Εκατομμύρια μικρά και μεσαία ψαράκια χοροπηδάνε από δω και από κει ενώ γύρω τους καιροφυλακτούν θηρευτές όπως συναγριδοειδή και τονοειδή , υφαλοκαρχαρίες (white & black tip) καθώς και μεγάλα πελαγίσια όπως δελφίνια , σφυροκέφαλοι, oceanic white tips…
Για μένα, αυτός είναι ο κορυφαίος προορισμός liveaboard στην περιοχή αυτή.
Έχει όμως ένα μεγάλο μειονέκτημα και αυτό είναι οι άγριοι καιροί που επικρατούν και που ταλαιπωρούν σκάφη, πλήρωμα και επιβάτες.

Η τελευταία επιλογή είναι η DEEP SOUTH-ST. JOHN’S REEF.
Δεν είναι τρομερά οξύμωρο ένα σύμπλεγμα υφάλων σε μια μουσουλμανική χώρα να έχει δυτικό και μάλιστα χριστιανικό όνομα?



Αναγκαστήκαμε να επιλέξουμε αυτή τη διαδρομή λόγω έλλειψης διαθεσιμότητας σκάφους σε οποιαδήποτε άλλη, και έμελλε να ικανοποιηθούμε απολύτως!
Οι ύφαλοι του Αγ. Ιωάννη είναι ένα σύμπλεγμα που εκτείνεται σε μια έκταση δεκάδων τετραγωνικών μιλίων, γύρω στα 20 μίλια από τις αιγυπτιακές ακτές και πολύ κοντά στα σύνορα με το Σουδάν. Τα σκάφη που το επισκέπτονται ξεκινούν είτε από το Μαρσα (λιμάνι στα αραβικά) Άλαμ είτε από το Μάρσα Γκάλεμπ.

Έπρεπε λοιπόν να βρούμε το πώς θα φτάσουμε στα λιμάνια αυτά.
Για το Γερμανό δύτη τα πράγματα είναι απλά. Βγαίνει από το σπίτι του και σε 40’ με μετρό βρίσκεται στο αεροδρόμιο όπου και επιβιβάζεται στην 4ώρη τσάρτερ πτήση για Μάρσα Άλαμ.
Κατόπιν με το βαν της εταιρίας liveaboard επιβιβάζεται στο πλοίο του , έτοιμος για νέες περιπέτειες.

O Έλληνας δύτης έχει να ακολουθήσει ένα πιο χρονοβόρο ταξίδι αλλά με περισσότερες εικόνες.
Το αεροδρόμιο του Μάρσα Άλαμ δεν εξυπηρετεί πτήσεις εσωτερικού, ενώ οι πτήσεις τσάρτερ από Ελλάδα για οπουδήποτε είναι όνειρο θερινής νυκτός και έτσι είμαστε αναγκασμένοι να πετάξουμε για Χουργκάντα μέσω Καΐρου.
Το να βρίσκεσαι σε αναμονή σε ένα αεροδρόμιο του εξωτερικού δεν είναι ποτέ χαμένος χρόνος. Τα αεροδρόμια είναι πραγματικά σταυροδρόμια πολιτισμών και είναι μια σπάνια ευκαιρία να παρατηρήσεις όλες τις φυλές του Ισλάμ (κυριολεκτικά) να τρώνε, να κουβεντιάζουν, να κοιμούνται!
Και όταν διαπιστώσεις ότι οι διαφορές είναι λιγότερες από τις ομοιότητες, χαμογελάς και προχωράς…

Στην Χουργκάντα μας περίμενε ο αντιπρόσωπος της Sea Serpent Fleet και αφού φορτώσαμε τις τεράστιες βαλίτσες μας, ξεκινήσαμε για το νότο.
Το με «Ποιον» είχε απαντηθεί βάσει των κριτηρίων: πολυτέλεια σκάφους και άνεση χώρων, τιμή και ημερομηνία δρομολογίου και βέβαια βάσει των πρότερων εμπειριών δυτών σε διεθνή ηλεκτρονικά καταδυτικά φόρουμ.

Η νυχτερινή οδήγηση των Αιγυπτίων είναι μια μοναδική εμπειρία. Όταν δεξιά σου έχεις την Σαχάρα και αριστερά σου την Ερυθρά Θάλασσα νιώθεις ένα ξεχωριστό δέος. Όταν μάλιστα ο οδηγός χρησιμοποιεί μόνο τα μικρά φώτα πορείας μέσα στο απόλυτο σκοτάδι (για να μην τυφλώνει τους απέναντι!) το δέος μεγαλώνει. Όμως τα συναισθήματα αυτά εξαφανίζουν γρήγορα τα 230 χλμ μέχρι τον προορισμό.


Μάρσα Γκάλεμπ. Πρόκειται για ένα λιμάνι σε μια «πόλη-προσεχώς» 2000 κλινών δημιουργημένη στη μέση του πουθενά. Τα πάντα είναι έρημα και μοιάζουν στοιχειωμένα , μια πόλη φάντασμα στην «Άγρια Δύση». Βρισκόμασταν μέσα σε ένα γιγάντιο εργοτάξιο, στα τελευταία στάδια πριν κατακλειστεί από χιλιάδες τουρίστες και χάσει αυτό το μυστηριακό χαρακτήρα του.
Στο λιμάνι πολυτελή σκάφη περιμένουν κατάφωτα τους ταξιδιώτες.
Το δικό μας , το Μ/Υ Obsession, είναι ήσυχο μια που η ώρα είναι προχωρημένη και οι 9 δυτικο-ευρωπαίοι συνταξιδιώτες μας κοιμούνται.


Ο Αχμεντ μας υποδέχεται και μας ανακοινώνει ότι θα είναι ο συνοδός μας στον υποβρύχιο κόσμο. Αφού συμπληρώσουμε την απαραίτητη χαρτο-γραφειοκρατία οδηγούμαστε στις καμπίνες μας όπου ήδη μας περιμένουν οι βαλίτσες μας.
Η υπερένταση του ταξιδιού , ήμασταν 12 ολόκληρες ώρες στο δρόμο, μας κρατάει για λίγο ακόμα ξύπνιους…

Το πρωί ξυπνάμε από τον ήχο των μηχανών. Τρέχω να προλάβω να τραβήξω πλάνα της αναχώρησης. Η παρέλαση του στολίσκου των 5-6 σκαφών που ξεκινούν σπάει τη μονοτονία των νυσταγμένων λιμενοφυλάκων.
Ένας ένας οι αγουροξυπνημένοι συνεπιβάτες ανεβαίνουν στο deck για να απολαύσουν τον καφέ τους στο ζεστό πρωινό ήλιο.
Όλοι αδημονούν για την πρώτη μας κατάδυση.

Υπάρχει μια δοξασία μεταξύ των δυτών ταξιδευτών που λέει ότι η πρώτη κατάδυση μιας εξόρμησης είναι πάντα η χειρότερη από όλες. Αυτό ίσως ισχύει γιατί τα σοβαρά καταδυτικά κέντρα ποτέ δεν θα σε πάνε στο καλύτερο «προϊόν» τους από την αρχή . Θέλουν πρώτα να σε ελέγξουν ως δύτη και μετά να σε αφήσουν να χαζέψεις τον κρυμμένο θησαυρό τους που δεν είναι άλλος από τα υπερευαίσθητα κοράλλια…

Η πρώτη μας κατάδυση πραγματοποιήθηκε σε έναν πολλά υποσχόμενο κολπίσκο με το όνομα Marsa Abu Dabbab όπου στον καλυμμένο με φύκια βυθό του βόσκουν αμέριμνα dugong. Δεν είναι τυχαίο που το ελληνικό όνομά τους είναι θαλάσσιες αγελάδες…
Δεν είδαμε dugong ούτε για δείγμα!!!!
Η δοξασία κόντευε να επαληθευθεί μέσα στο θολό υποβρύχιο τοπίο όταν ένας guitar shark ( κάτι ανάμεσα σε σαλάχι και καρχαρία) πετάχτηκε τρομαγμένος από την παρουσία μας. Ξεχάστε ότι ξέρατε για τους καρχαρίες….το όρθιο δίποδο είναι το πιο τρομακτικό πλάσμα αυτού του πλανήτη…
Σχεδόν συγχρόνως μια γιγάντια χελώνα κάνει την εμφάνιση της σέρνοντας μαζί της 2 κολησσόψαρα ή πιο σωστά ρεμόρας. Τα ρεμόρας εκμεταλλεύονται το μεταφορικό μέσο που τους προσφέρεται και έτσι ψάχνουν την τροφή τους χωρίς να σπαταλούν περιττή ενέργεια. Και επειδή η ισορροπία της φύσης είναι απαράμιλλη, αυτά με τη σειρά τους προσφέρουν την από-παρασίτωση που τόσο πολύ έχει ανάγκη η χελώνα!

Με την ανάδυσή μας ανακαλύπτουμε μια κρυφή χάρη των liveaboard, δεν χρειάζεται ούτε να λύσουμε τον εξοπλισμό μας , ούτε να καθόμαστε να τον πλένουμε και απλώνουμε για να στεγνώσει. Απλά ακουμπάμε το bcd στη θέση μας στον πάγκο, το ξεπλένουμε ελαφρά με το λάστιχο και ακριβώς από πάνω του είναι ο σωλήνας πλήρωσης με το απαραίτητο για τις συνεχείς βουτιές nitrox. Ευκολίες είπατε? Άντε μετά να μην κακομάθουμε …
Ζεστό ντουζάκι, φόρτιση των φωτογραφικών και βίντεο μηχανών στον προβλεπόμενο χώρο στο καταδυτικό deck (!) και βουρ για πρωινό.

Το πρωινό είναι η δεύτερη μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού. Κανονικά ,εβρισκόμενοι πάνω σε καταδυτικό σκάφος, θα περιμέναμε μια μίνιμαλ κατάσταση με καφέ , γάλα , τσάι , μπισκότα, άντε και ψωμί βούτυρο και μαρμελάδα. Αντ’ αυτού μας περίμενε ένας πλούσιος μπουφές με ότι βάζει το μυαλό του λιχούδη δύτη , δημητριακά, φρεσκοψημένα κρουασάν , ομελέτες , φρούτα. Η εγκράτεια ενόψει της επόμενης κατάδυσης ήταν επιβεβλημένη όσο και αδύνατη!

Την πρώτη μέρα καταδυθήκαμε μόνο τρεις φορές (μόνο!) και πέρα από τα γνωστά αλλά πάντα υπέροχα πολύχρωμα τροπικά ψαράκια και τους ανέγγιχτους υφάλους δεν συναντήσαμε κάτι άλλο που θα έκανε την εμπειρία πραγματικά αξέχαστη. Δεν ήμασταν όμως αχάριστοι, μόλις είχαμε ξεκινήσει μια μοναδική καταδυτική εμπειρία και τα καλύτερα έμελλε να έρθουν.




Το βράδυ πέσαμε κατάκοποι στα κρεβάτια μας , ενώ το σκάφος μας ξεκινούσε πορεία προς το νότο , προς τους υφάλους του Αγ. Ιωάννη, ένα ταξίδι 9 ωρών.

Πετάχτηκα τρομαγμένος μέσα στον ύπνο μου κατά τις 4 το πρωί. Ο άνεμος λυσσομανούσε και η θάλασσα δοκίμαζε τις αντοχές του Obsession. Είμαστε δύτες σκέφτηκα προσπαθώντας να με καθησυχάσω, αλλά η επόμενη αυθόρμητη σκέψη ήταν «που έχω είπαμε τα βατραχοπέδιλα μου?». Έχοντας όμως γνωρίσει τη απαράμιλλη ναυτοσύνη των Αιγυπτίων στις προηγούμενες επισκέψεις μου στην Αίγυπτο, γρήγορα χαλάρωσα και ξανακοιμήθηκα.

Όταν ξαναξύπνησα συνειδητοποίησα ότι οι μηχανές ήταν σιωπηλές. Είχαμε φτάσει. Σε 1 λεπτό βρισκόμουν στο upper deck χαζεύοντας τον ήλιο να ανατέλλει μέσα από τα βάθη της Ερυθράς Θάλασσας. Στεριά πουθενά στον ορίζοντα και πλάι μας ο αφρισμένος ύφαλος.

Ο δεύτερος δύτης του σκάφους , ο Hazem, ζωγράφιζε το σκαρίφημα του υφάλου που θα επισκεπτόμασταν σύντομα. Ο Hazem έχει μέσα στο μυαλό του τουλάχιστον 100 διαφορετικούς υποβρύχιους χάρτες από 100 διαφορετικούς υφάλους και είναι πάντα έτοιμος να σου ζωγραφίσει οποιονδήποτε! Εντυπωσιακό πραγματικά , όπως εντυπωσιακή ήταν και η ηρεμία που σου ενέπνεε…Μετά το τέλος του ταξιδιού έμαθα ότι είναι ένας από τους πιο έμπειρους εκπαιδευτές κατάδυσης σε όλη την Αίγυπτο και ότι η θέση του μέσα στην Sea serpent fleet είναι διευθυντής διασφάλισης ποιότητας. Ποιότητα , αυτή η μοναδική αξία που επιζητούν όλοι, αλλά λίγοι την κατέχουν και που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε μέσα από τις υπηρεσίες του πληρώματος του σκάφους μας.

Οι καταδύσεις στο St. John ήταν πέρα από την φαντασία μου… Σε κάθε βουτιά συνέβαινε κάτι ξεχωριστό, ικανό να μας εκπλήξει παρά τα πολλά καταδυτικά μας ταξίδια ανά τον κόσμο. Ζούσαμε ένα μοναδικό reef hoping, καταδυόμασταν από ύφαλο σε ύφαλο- το σκάφος μετακινούνταν διαρκώς- όταν κανονικά θα χρειαζόμασταν 50 καταδύσεις στον καθένα ξεχωριστά για να τον χορτάσουμε!
Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων και πάλι δεν θα κατάφερνα να σας περιγράψω το τι συναντήσαμε.
Ίσως κάποια συγκεκριμένα γεγονότα να μπορούν να σας πείσουν για την αλήθεια των λόγων μου.
Το κορυφαίο όλων ήταν όταν ένα δελφίνι αποφάσισε να με συνοδεύσει καθώς πετούσα δίπλα σε ένα κάθετο τοίχο. Περιεργαστήκαμε ο ένας τον άλλο για αρκετή ώρα, όταν αυτό βαρέθηκε να χαζεύει ένα ατελές (για το συγκεκριμένο περιβάλλον) ον (την αφεντιά μου) και ξεκίνησε μια αργή ανάδυση χωρίς να κουνά κανένα μέλος του. Δεν θα ήμουν καθόλου υπερβολικός αν έλεγα ότι παρακολούθησα μια αγγελική ανάληψη στους ουρανούς!

Η μοναδική φορά που ο Hazem επέμεινε να μας συνοδεύσει υποβρυχίως (η ομάδα μας αποτελούνταν από ιδιαίτερα έμπειρους δύτες) ήταν στο El Wasta. O συγκεκριμένος ύφαλος είναι ένα σύμπλεγμα από δαιδαλώδεις γαλαρίες ενδεδυμένες με περίτεχνα κοράλλια. Νιώθαμε σαν σχολιαρόπαιδα που περιτριγύριζαν χαμένα μέσα στους διαδρόμους ενός υπερκατάστηματος παιχνιδιών. Για εβδομήντα λεπτά μπαινοβγαίναμε στο εσωτερικό του υφάλου και κάθε φορά όλο και κάποιος γιγάντιος ροφός μας προϋπαντούσε στο λημέρι του. Παντού γύρω ναπολέον έσκαβαν στην άμμο αναζητώντας μεζεδάκια. Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν ένα ζευγάρι περιέργων batfish τα οποία μας κράτησαν συντροφιά στη διάρκεια της απαραίτητης στάσης ασφαλείας, παίζοντας γύρω μας.
Αυτή είναι σίγουρα μια εμπειρία που σε κάνει να αγανακτείς που δεν διαθέτεις βράγχια…

Στις νυχτερινές καταδύσεις είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την θηρευτική τεχνική των lionfish. Τα φαντεζί αυτά ψάρια, με τα φτερά τους να «ανεμίζουν» γύρω τους, θυμίζουν στολισμένους σαμουράι οι οποίοι κραδαίνοντας τις πολύχρωμες σημαίες τους, ρίχνονται στη μάχη. Με το που ανάβαμε τους φακούς μας, 4-5 εκπρόσωποι του είδους εμφανιζόντουσαν τριγύρω. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήθελαν από εμάς καθότι στη διάρκεια της ημέρας αδιαφορούν πλήρως για την ανθρώπινη παρουσία. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι χρησιμοποιούσαν τη δέσμη του φωτός για να εντοπίσουν μισοκοιμισμένα γυαλόψαρα τα οποία είναι το αγαπημένο τους έδεσμα. Με το που πλησίαζαν το θύμα τους, το στόμα τους άνοιγε στιγμιαία σε υπερπολλαπλάσιο μέγεθος και με μια αστραπιαία κίνηση τα κατάπιναν ζωντανά! Ομολογώ ότι αρκετά από αυτά τα μικρά ψαράκια κατέληξαν στην κοιλιά ενός αχόρταγου lionfish στη διάρκεια των νυχτερινών μας καταδύσεων.



Ζώντας αυτές τις μοναδικές υποβρύχιες στιγμές κύλησαν γρήγορα οι 3 μέρες που παραμείναμε στo St John.

Ο καιρός είχε αλλάξει και η θάλασσα είχε μεταμορφωθεί σε λίμνη. Ο αφρικάνικος ήλιος μας έκανε να ξεχνάμε ότι πίσω στην πατρίδα ήταν χειμώνας. Βρισκόμασταν πολύ μακριά , όχι τόσο από άποψη ευκλείδειων αποστάσεων αλλά από μια μη μετρήσιμη – συναισθηματική σκοπιά.


Είχαμε βάλει πλώρη για το Elphinstone, έναν ξεχωριστό και φημισμένο ( για την πλούσια πελαγική ζωή του) ύφαλο κοντά στο Μarsa Alam.
Το μακρόστενο οβάλ σχήμα του, μήκους 300 μέτρων, σε παραπέμπει σε καρίνα πλοίου. Δεξιά κι αριστερά οι τοίχοι του κατεβαίνουν εντελώς κάθετα σε βάθος 100 μέτρων, ενώ βόρεια και νότια έχει 2 πλατώ που δημιουργούν σκαλοπάτια στα 20 και 40 μέτρα. Τα δυνατά ρεύματα που επικρατούν μεταφέρουν άφθονη τροφή για να θρέψουν τα εκατομμύρια άνθιας και γυαλόψαρα που έχουν βρει καταφύγιο εκεί. Και αφού υπάρχουν τα μικρά ψαράκια , σίγουρα θα υπάρχουν και τα μεγάλα. Τόνοι, ροφοί, συναγρίδες, φαγκριά περιπολούν παντού εφορμώντας κάθε τόσο στα κοπάδια των σχεδόν ανυπεράσπιστων μικρών κατοίκων του υφάλου.

Με το που φτάσαμε, το σκάφος μας έδεσε στα μόνιμα ρεμέτζα που υπάρχουν στο Elphinstone –ούτε λόγος για αγκυροβόληση σε ένα τόσο ευαίσθητο βυθό- , επιβιβαστήκαμε στα 2 πεντάμετρα φουσκωτά του Obsession και ξεκινήσαμε για τη βόρεια άκρη του υφάλου.
Καταδυθήκαμε γρήγορα για να μην μας παρασύρει μακριά το ρεύμα, αιωρηθήκαμε στα -30μ ατενίζοντας την άβυσσο και περιμέναμε…
Περιμέναμε να κάνουν την εμφάνιση τους οι σφυροκέφαλοι ή άλλοι πελαγικοί καρχαρίες που όμως ποτέ δεν ήρθαν στα 10 λεπτά που παραμείναμε εκεί.
Απογοητευμένοι κολυμπήσαμε κατά μήκος του υφάλου και λίγο πριν την ανάδυσή μας στην επιφάνεια , και κάτω από το σκάφος μας, έγινε το έλα να δεις.

Ένας oceanic white tip καρχαρίας έκοβε βόλτες σχεδόν στην επιφάνεια, ψάχνοντας ποιος ξέρει τι, και μια ντουζίνα δύτες κολυμπούσαμε εκστασιασμένοι γύρω του διαγωνιζόμενοι για το ποιος θα τραβήξει την καλύτερη φωτογραφία!
Το συγκεκριμένο είδος καρχαρία επονομαζόμενο και longimanus (σσ. μακριά χέρια, λόγω των μακριών πλευρικών πτερυγίων του) έχει τη φήμη του ανθρωποφάγου αλλά το γεγονός ότι διαβάζετε αυτό το κείμενο μάλλον διαψεύδει την αιμοβόρα αυτή φήμη.
Όταν ανεβήκαμε πίσω στο σκάφος παρατηρήσαμε ότι ο καρχαριούλης μήκους περί τα 2,5 μέτρα συνέχιζε να κόβει βόλτες γύρω από το σκάφος με το ραχιαίο πτερύγιό του να εξέχει της θάλασσας, παραπέμποντας μας σε φρικαλέες και απολύτως ψευδεπίγραφες χολιγουντιανές ταινίες.


Περιττό να αναφέρω ότι οι επόμενες 2 καταδύσεις έγιναν στο σημείο αυτό και στο απίστευτο βάθος των 3 μέτρων ώστε να απολαύσουμε στο έπακρο κάθε σκέρτσο του θαυμαστού αυτού ψαριού.

Ήμασταν χορτάτοι , είχαμε πραγματοποιήσει 18 μοναδικές καταδύσεις σε 6 ημέρες.
Είχαμε ταξιδέψει με ένα ξενοδοχείο 5 αστέρων αφού μέχρι και θαλαμηπόλο είχαμε να στρώνει τα κρεβάτια μας 2 φορές τη μέρα.
Γευτήκαμε 21 διαφορετικά γεύματα από ένα κορυφαίο μάγειρα τα οποία συμπεριελάμβαναν από φρεσκότατο ψάρι μέχρι ταπεινές τηγανητές πατάτες ( για αυτές έγινε πραγματική μάχη για το ποιος θα φάει τις πιο πολλές! Ναι , είμαστε ακόμα παιδιά) . Ενώ τα φρεσκοψημένα αυθεντικά αραβικά γλυκά του ταψιού που συνόδευαν το πέρας της τελευταίας ημερήσιας κατάδυσης κάθε απόγευμα, είναι ακόμα χαραγμένα στον ουρανίσκο μου.
Και πόσο κόστισε όλο αυτό? Γύρω στα 1300 ευρώ με όλα τα έξοδα μέσα!!!!

Νομίζω ότι κατάφερα να σας μεταφέρω τον ενθουσιασμό μου για το συγκεκριμένο είδος καταδυτικού ταξιδιού. Liveaboards υπάρχουν παντού, στα Galapagos του Ecuador, στα Similan Islands της Ταϊλάνδης, στα νησιά Palau. Κανένα όμως από αυτά τα απίστευτα μέρη δεν είναι στη γειτονιά μας…Η ερυθρά είναι…και η σχέση ποιότητας προϊόντος και τιμής είναι πραγματικά αχτύπητη.








Το πρόγραμμα μιας τυπικής ημέρας στο Liveaboard είναι ξύπνημα στις 05.45.

Στις 06.15 briefing και στις 06.45 στο νερό.
Οι καταδύσεις κρατάνε περί τη μία ώρα ( μέγιστο βάθος 20μ, τι να κάνεις αλήθεια πιο βαθειά?)

8.15 Πρωινό και κατόπιν ηλιοθεραπεία και ξάπλα…

Στις 11.15 καμπανάκι για briefing ( ένα καμπανάκι μας ειδοποιούσε για την έναρξη του briefing και του eating και πιστέψτε με χτυπούσε ασταμάτητα όλη τη μέρα!) και μετά κατάδυση.

Στις 13.15 μεσημεριανό και κατόπιν κι άλλη ηλιοθεραπεία κι άλλη ξάπλα…

Στις 16.15 κι άλλο καμπανάκι , κι άλλο briefing , άλλη μια υπέροχη κατάδυση…
Μετά από όλα αυτά λίγη ξάπλα χωρίς ηλιοθεραπεία (νύχτωνε σχετικά νωρίς) επιβάλλεται. Όχι όμως για πολύ…

19.15 briefing για τη νυχτερινή, που ακόμα και εμένα που βαριέμαι τις νυχτερινές με άφηνε άφωνο με την πανδαισία χρωμάτων που αντίκριζα όπου φώτιζα με τα φώτα της κάμερας μου ….


Και επειδή μετά από όλα αυτά, υπάρχει η πιθανότητα, ο δύτης να νοιώθει μια αδυναμία… στις 21.00 έχει καμπανάκι για το δείπνο.

Ε….δεν μας αξίζει και ένα κρασάκι και πούρα κάτω από δισεκατομμύρια αστεριών πριν τον ύπνο? (η απουσία πολιτισμού σε ακτίνα εκατοντάδων μιλίων καθώς και η παντελής έλλειψη υγρασίας αποκαλύπτει όλο το μεγαλείο του νυχτερινού ουρανού βαθειά στο νότο της ερυθράς θάλασσας). Δεν ξέρω αν ακούγεται κουραστικό όλο αυτό , αλλά πιστέψτε με δεν είναι. Προσωπικά το ονομάζω την απόλυτη καταδυτική εμπειρία!

Μπορώ κι εγώ;
Το αν μπορούμε να συμμετέχουμε σε ένα ταξίδι liveaboard εξαρτάται από το επίπεδο εμπειρίας στις καταδύσεις αλλά και από την προηγούμενη εμπειρία διακοπών εν πλω.
Ο Αιγυπτιακός νόμος προβλέπει ένα ελάχιστο 50 καταδύσεων για τους υποψήφιους συμμετέχοντες. Προσωπικά και μετά από την εμπειρία αυτού του ταξιδιού θεωρώ ότι οποιοσδήποτε που μπορεί να ελέγχει καλά την πλευστότητα του ώστε να αιωρείται πλάι στους υφάλους χωρίς να ακουμπά τίποτα ή μπορεί χωρίς πρόβλημα μέσα σε θαλασσοταραχή να βουτήξει με ασφάλεια από φουσκωτό, δεν θα έχει πρόβλημα σε ένα τέτοιο ταξίδι.
Θα πρέπει όμως να είναι προετοιμασμένος να ζήσει πάνω σε ένα σκάφος για μια ολόκληρη εβδομάδα.
Το σίγουρο είναι ότι αυτό το ταξίδι δεν απευθύνεται σε μη δύτες.


Σημ. Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τους Σφουγγάρη Μπάμπη, Βαλασελη Άγγελο, Καλόγιωργα Εβίτα τους οποίους και ευχαριστώ

Τρίτη 10 Ιουλίου 2007

Video from Maldives 2007

Another little video from my trip to Maldives-Bandos 2007. Enjoy


Τρίτη 5 Ιουνίου 2007

videos from an ellegant world

όταν δουλεύω τα βίντεο μου επιστρέφω σε ένα κόσμο φαινομενικά σιωπηλό και ήρεμο, όπου όμως είναι κρυμμένο το μυστικό του χρόνου και του χώρου







Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2007

Στη Γη των Μάγιας. MEXICO Αυγ 04 Μέρος Γ΄

Οι δείκτες του ρολογιού μοιάζουν σαν να έχουν σταματήσει από καιρό. Το μόνο που κινείται στον ρυθμό της μακρινής καταιγίδας είναι οι φυλλωσιές στους φοίνικες και το κύμα του ατλαντικού.

Είχα πιστέψει ότι όλος ο κόσμος ήταν η παραλία που απλωνόταν στα πόδια μου.
Κι ήταν στ' αλήθεια για πέντε μέρες...
Ευτυχώς, όμως, υπήρχε το lonely planet για να σπάσει τα μάγια της Κίρκης. Η φωτογραφία της πυραμίδας δείχνει το δρόμο για τη συνέχεια του ταξιδιού.

Το επόμενο πρωινό μας βρίσκει στο Tulum Pueblo (χωριό) να περιμένουμε στη στάση το λεωφορείο για Piste , την μικρή πόλη δίπλα στην αρχαία μητρόπολη των μάγιας, την Chichen Itza (που σημαίνει "στο στόμα του πηγαδιού των Itza" ,όπου Itza είναι το όνομα ενός Μάγια μεσοΑμερικάνικου λαού που κυριαρχούσε στην περιοχή την εποχή του 1000μχ).
Πίσω μου ακούγονται φράσεις γνώριμες, ελληνικές. Ένα ζευγάρι σχεδιάζει το υπόλοιπο του ταξιδιού τους. Όχι ότι λείπουμε καμιά δεκαετία, αλλά νά...έχει πάντα πλάκα να συναντάς πατρίδα στην μέση του πουθενά.
Η συνομιλία σύντομη μια που το λεωφορείο τους για Γουατεμάλα έρχεται σχεδόν αμέσως.
Να και το δικό μας...

Μάγιας , δυτικοευρωπαίοι και αμερικάνοι...στριμωγμένοι στο φθηνό Μεξικάνικο κτελ. Η διαδρομή 2,5 ώρες όρθιοι (περί τα 180χλμ) και η παγκοσμιοποίηση αποκτά άλλη διάσταση!

Αν δεν υπήρχε ο αρχαιολογικός χώρος δίπλα, δεν νομίζω να γνώριζε κανείς την ύπαρξη του Piste, μια ταπεινή κομωπολη στο μέσο του Γιουκατάν.
Ακριβώς στην είσοδο του οικισμού προς τα δυτικά, βρίσκεται το Pyramid Inn Resort, ένας ξενώνας ιδιοκτησίας ενός βετεράνου back packer-αρχαιολόγου από τη δεκαετία του 70.
Η ιδιαίτερη αύρα του ξενοδοχείου, πηγάζει από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες των αρχαιολογικών πάρκων της περιοχής και απο τη διάχυτη αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα ναό φιλοξενείας.
Το Pyramid Inn Resort διαθετει αξιοπρεπή δωμάτια και μια μικρη πισινα για τη ζεστη του μεσημεριου. Αυτο που το κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι μπορείς να κάνεις κάμπινγκ στους κήπους του!!!! Βετεράνος back packer είπαμε ο ιδιοκτήτης...
Κρεμαμε τις αιώρες μας και βγαίνουμε στην πόλη, οι ρυθμοί ράθυμοι και οι άνθρωποι χαμογελαστοί. Είμαι πια σιγουρος ότι λατρεύω αυτή τη χώρα και αυτούς τους ανθρώπους.
Τρώμε στο Las Mestizas (οι μιγάδες), ενα εστιατόριο πολύ κοντά στο "δωμάτιο" μας, το γευστικότερο, μέχρι τώρα, μεξικάνικο φαγητό.

Πρωί πρωί ξεκινάμε με τα πόδια για τον αρχαιολογικό χώρο, 15' δρόμος. Έχει σημασία να επισκεφθείς την Chichen Itza πριν τις 11.00 γιατί μετά σκάνε τα λεφούσια τουριστών από όλο το Γιουκαταν.

Τρυπώνεις στη ζούγκλα και βγαίνοντας στο τεράστιο ξέφωτο, έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της αρχιτεκτονικής των Μάγιας. Το el Castillo όπως τον βάφτισαν οι ισπανοί ή ο ναός του Κουκουλκαν (του θεού με τη μορφή φτερωτου ερπετού, που δίδαξε στους ανθρώπους όλες τις τέχνες) πιο σωστά.
Η επιβλητική πυραμίδα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτές των Αιγυπτίων σε μέγεθος, όμως η βόλτα γύρω και πάνω της, σε ταξιδεύει 900 χρόνια πίσω , στις αιματοβαμμένες τελετές των πολεμόχαρων Itza.
Τα 365 σκαλοπάτια της, σου προκαλούν ίλιγγο λόγω της μεγάλης κλίσης τους. Αμερικάνες τουρίστριες σχεδόν κλαίνε υπό την απειλή ολικού νευρικού κλονισμου διαπιστώνοντας ότι πρέπει να ξανακατέβουν... Αξίζει όμως να σκαρφαλώσεις εκεί που στέκονταν ο αρχαίος βασιλιάς προκαλώντας δέος στους υπηκόους του!
Και απο κει μπορείς να αγναντέψεις μια απέραντη πράσινη θάλασσα ως τον ορίζοντα και βέβαια τον υπόλοιπο αρχαιολογικό χώρο, το ναό με τις 1000 κολώνες (ή χίλιους πολεμιστές), το αστεροσκοπείο (με το όνομα el caracol, το φίδι) και το γήπεδο πελότε.

Τί θα μπορούσα άλλο να γράψω ώστε να αποτυπώσω το δέος που μου προκάλεσε η Chichen Itza; Πρέπει να την επισκεφθεί κανείς, να ακούσει απο το ξεναγό τις ιστορίες αυτού του τόπου, ώστε να καταλάβει τι εννοώ.

Άφθονο νερό , καπέλο, αντιηλιακό, και κανένα σαντουιτσάκι απαραιτήτως...το τελευταίο που έχω να προσθέσω για την Chichen Itza.

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2007

Στη Γη των Μάγιας. MEXICO Αυγ 04 Μέρος Β΄

....Το ταξίδι στο Μεξικό -αθέλητά μας- χωριστηκε σε τρία μέρη... Καταδυσεις στην Playa del Carmen, χαλαρωση στην Tulum, on the road Yucatan-Chiapas-Oaxaca.

Οι μέρες μας στην Playa Del Carmen είχαν ένταση. Ξύπνημα νωρίς, πρωινό, καταδύσεις, μπύρες στα beach bar, μαργαρίτες το βράδυ...

Μικρά φθηνά μαγαζάκια ήταν η αξιόπιστη επιλογή για το φαγητό μας. Δύο από αυτά το "Oasis" και το "La Boya". Λιχουδιές όπως κεσαντίγιας, μπουριτος, τάκος αποτελούσαν το καθημερινό μενού.
Σουλατσάροντας στην 5η λεωφόρο (τον πρώτο παράλληλο πεζόδρομο από την παραλία) μπορείς να βρεις τα πάντα, από μικρά καφέ για πρωινό, ιντερνετ καφέ για την απαραίτητη επικοινωνία με την Ευρώπη, εστιατόρια και βέβαια την πιο hype (δεν υπερβάλω ολοσδιόλου) νυχτερινή ζωή.

Το μπαρ που μας τράβηξε ήταν το Frida Bar. Εξαιρετική μουσική, τρομερα κοκτέηλ και υπέροχες αμερικάνες (sorry girls!)...
Η φωτογραφία δίπλα, εύκολα δικαιολογεί την ονομασία του μπαρ. Αν δεν απατώμαι εκεί ήταν που πρωτάκουσα τους am paranoia...

Οι ρυθμοί της "πόλης" δεν μας άφηναν να χαλαρώσουμε. Είμασταν ήδη 7 μέρες σε πλήρη δραστηριότητα και το κορμί μας ζητούσε ξεκούραση . Έπρεπε να προχωρήσουμε και πρωί πρωί η Playa μας κουνούσε το μαντήλι έξω από το παράθυρο του λεωφορείου. Eίχαμε μπροστά μας 65km για Tulum.


TULUM
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλές Τουλούμ, η Τulum Ruinas όπου βρίσκονται τα αρχαία, η Tulum Zona hotelera με 7km λευκής άμμου, τυρκουάζ νερού (και ξενοδοχείων εδώ κι εκεί) και η Tulum Pueblo όπου μας άφησε το λεωφορείο. Στο χωριό δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνει κανείς, αν εξαιρέσεις κάτι πάρτυ που οργανώνει το εκεί youth hostel.
Γνωρίζοντας ότι οι επόμενες 4 μέρες θα είναι στην παραλία , μακριά από τηλέφωνα και ιντερνετ, μείναμε για λίγο στο hostel πληκτρολογώντας τα νέα μας πίσω στην Ολυμπιακή Αθήνα , κάτω από μια πειστική επιγραφή "Stealing is really bad karma"!!!!

Η εικόνα που συναντάς στη zona hostalera ειναι πολύ διαφορετική από την εικόνα της παραλίας με τα τεράστια ξενοδοχεια που βλέπεις στο Cancun. Στην παραλία της Tulum μπορείς να κοιμηθείς άνετα σε μια αιώρα κρεμασμένη σε 2 φοίνικες (αν είσαι τυχερος και προλάβεις τους άλλους), μέσα σε cabana από ξύλο σχεδόν πάνω στο κύμα και βέβαια σε κανονικό ξενοδοχείο με όλες τις ανέσεις του.
Η Tulum είναι ένα μέρος που σε αφήνει να διαλέξεις... ίσως για αυτό είναι και θα είναι για πάντα στην καρδιά μου.

Παίρνουμε ταξί από το χωριό και σε 3km είμαστε στην είσοδο του κάμπινγκ Santa Fe.
Περπατάμε πάνω σε ένα λευκό χαλί άμμου αναζητώντας την "ρεσεψιόν" όπου παζαρεύουμε τη διαμονή μας. Η συμφωνία κλείνει στα 75 πεσος (5 ευρώ) τη βραδιά.
Το κλειδί του "δωματίου" συνοδεύεται από ένα λουκετάκι για να προσφέρει υποτυπώδη ασφάλεια, ψυχολογική θα έλεγα, μια που εύκολα οποιοσδήποτε μπορεί να ξεριζώσει τους σαθρούς ξύλινους πασσάλους της καλύβας. Αλλά είπαμε, στην Τουλούμ, το να κλέψεις είναι πολύ κακό κάρμα!
Καλού κακού αφήνουμε στο χρηματοκιβώτιο τα εισιτήρια και διαβατήριά μας και αναζητούμε την cabana no 15.

Αν και το κάμπινγκ είναι γεμάτο, όλα είναι ήσυχα. Τουρίστες από όλες τις φυλές του Ισλάμ παίζουν κρυφτούλι με τον καυτό ήλιο στη σκιά του πλησιέστερου φοίνικα.

Κρεμάμε τις αιώρες που αγοράσαμε στην Playa del Carmen, αφήνουμε τους σάκους μας και περπατάμε τα 50 μέτρα που μας χωρίζουν από τη θάλασσα.
Ξαπλώνω κάτω από τον πρώτο ελεύθερο φοίνικα που συναντώ και είμαι ήδη ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Το βουητό του κύματος στον μακρινό ύφαλο και οι φωνές-άγνωστων στα αυτιά μου- πουλιών, οι μόνοι ήχοι. Χαζεύω μέσα από το φωτογραφική μου μηχανή μεξικανάκια να παίζουν στην άμμο ενώ οι γονείς τους ετοιμάζουν το πικ νικ. Στο βάθος πιτσιρικάδες δαμάζουν το κύμα και τον άνεμο, αγκιστρωμένοι στα kite surf τους.

Ναι! Είμαι ξαπλωμένος στον παράδεισο!

Με παίρνει ο ύπνος και άπειρες, ασυνάρτητες εικόνες τρέχουν στα μάτια μου. Ισπανοί και ινδιάνοι χορεύουν σε ιερές τελετουργίες, πολύχρωμα ψαράκια παίζουν ανάμεσα σε χρωματιστά κοράλλια.

Ένα δυνατό τράνταγμα σα σεισμός με ξαναφέρνει στην πραγματικότητα. Αναρωτιέμαι στιγμιαία τι έχει συμβεί...και βλέπω μια καρύδα, που μόλις έχει πέσει, μισό μέτρο δίπλα στο κεφάλι μου...Βαρύτητα! Kαμμιά φορά νικά και τα πιο όμορφα όνειρα!

Για αυτό ήταν όλοι ξαπλωμένοι μακρία από τον κορμό του φοίνικα!!!
Χωρίς δεύτερη σκέψη μετακινούμαι πιο μακριά και βγάζω το σουγιά μου.
Αυτή η σκηνή έμελλε να επαναληφθεί πολλές φορές στις τέσσερις μέρες που μείναμε στην Τουλούμ , η φρέσκια καρύδα είναι μια δυσεύρετη, στην Ελλάδα, λιχουδιά.

Η χαλάρωση ήταν τόσο έντονη που με δυσκολία σηκωνόμουν κάθε τόσο για να βουτήξω στο χλιαρό νερό. Ακόμα και τη μάσκα μου , μετά την πρώτη μέρα, δεν την ξαναχρησιμοποίησα.

Αργά το απόγευμα μεταφερόμασταν στην παρακείμενη ταβέρνα με την πανοραμική θέα σε όλη την παραλία. El Mirrador (η θέα) o ταιριαστός τίτλος της. Το φαγητό στοιχειώδες αλλά ικανοποιητικό. Η μόνη παραφωνία μια εμφανώς χαλασμένη guacamole που κατανάλωσα με τα προφανή αποτελέσματα (για 2 μέρες μόνο, να 'ναι καλά τα immodium).
Κάθε βράδυ, γκρουπάκια από την αργεντινή και την τζαμάικα, τζάμαραν και έβγαζαν τα προς το ζειν από τα φιλοδωρήματα που προσφέραμε οι ευγνώμονες ακροατές.
Ρέγκε στην καραϊβική!!!ράστα φάρι όλων των χωρών ενωθείτε!

Μακριά στον ορίζοντα, τροπικές καταιγίδες λυσομανούσαν πάνω από την Κούβα και κεραυνοί φώτιζαν το σκοτεινό ορίζοντα.
Κάθε τόσο, κάποιες απ' αυτές μας επισκέπτονταν, ρίχνοντας τόνους νερού μέσα σε μόλις 10΄.
Τότε ήταν που μυριάδες καβουράκια άφηναν την ακτή αναζητώντας καταφύγιο στην πυκνή βλάστηση της ζούγκλας.
Η σκεπή της καλύβας μας, από πυκνή πλέξη φοινικόφυλλων, μας κρατούσε στεγνούς καθώς παρατηρούσαμε την αλλόκοτη παρέλαση να περνά κάτω από τις αιώρες μας.

Είχαμε γίνει ένα με τη φύση, είχαμε ριζώσει στην ακτή του Υucatan κι ήταν την τελευταία μέρα που αποφασίσαμε να δραστηριοποιηθούμε και να επισκεφτούμε τον αρχαιολογικό χώρο της περιοχής ( 20' με τα ποδια απο την καλύβα μας).

Τα κτίσματα -που δεν διεκδικούν δάφνες αρχιτεκτονικής, καμμία σχέση με τα μνημεία στην Chichen Itza ή στην Uxmal- δημιουργήθηκαν περί το 1200μχ με σκοπό να σηματοδοτήσουν το άνοιγμα του υφάλου προς την ακτή-λιμάνι.
Οι αρχαίες κατασκευές, μεταξύ αυτών και ο ναός του καταδυόμενου(!) θεού, είναι "κρεμασμένες" σ' ένα απόκρυμνο βράχο που δεσπόζει πάνω από τα τυρκουάζ νερά και τη λευκή άμμο.

Αυτή η μαγευτική τοποθεσία είναι που κάνει το El Castillio (όπως το βάφτισαν οι ισπανοί) ή Zama (όπως το έλεγαν οι αρχαίοι Μάγιας), τόσο μοναδικό.

Οι μπαταρίες μας ήταν και πάλι γεμάτες...
Είμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε το μακρύ ταξίδι μας προς το κεντρικό μεξικό και συγκεκριμένα προς την Οαχάκα.

Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2007

Στη Γη των Μάγιας. MEXICO Αυγ04 Μέρος Α΄


Ή πως μια μέρα μπορει να κρατήσει 32 ώρες!

Κάθομαι στο σαλόνι με μια υδρόγειο στο χέρι και διαλέγω πιθανούς προορισμούς. Ινδία η πρώτη επιλογή του Σωτήρη, που όμως για κάποιο μυστήριο λόγο δεν με εμπνέει.
Το γαϊτανάκι προτάσεων συνεχίζει μέχρι τις πρωτες πρωινές ώρες. Είναι μεγάλη τύχη να συν-ταξιδεύεις με ένα έμπειρο ταξιδιώτη, ξέρει να ξεδιαλέγει προορισμούς με μεγάλη ταχύτητα.

Καταλήξαμε στην ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Αμερικής...το ταξιδιωτικό γραφείο έχει τώρα το λόγο.
Δύσκολα τα πράγματα! Το να θες να ταξιδέψεις αρχές Αυγούστου, να θες να φύγεις Σάββατο και να είναι ήδη Τρίτη δημιουργεί κάποια προβλήματα!!! Ειδικά τη στιγμή που όλη η Ιβιρική χερσόνησος μοιάζει να ακολουθεί τα βήματα των κονκισταδόρων προγόνων της και να μεταναστεύει δυτικά.

Κι όμως, ως εκ θαύματος, δυο ακυρώσεις μας επιτρέπουν να ταξιδέψουμε μέσω Φρανκφούρτης για Μέχικο σίτυ . Αρχικός προορισμός η χερσόνησος του Γιουκαταν στην Καραϊβική.

Τι πακετάρει κανείς για ένα ταξίδι 18 ημερών στην αμερική;
Όχι πολλά...
Πέντε - έξι μπλουζάκια & σορτσάκια και μερικά εσώρουχα είναι αρκετά , εξάλλου λίγη μπουγάδα δεν έβλαψε ποτέ κανένα.
Γυαλιά ηλίου.
Πετσέτα θάλασσας και πετσέτα μπάνιου (δεν χρειάζεται αν σκοπεύεις να μείνεις σε ξενοδοχείο).
Σανδάλια και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια.
Μια φόρμα, φούτερ και κάλτσες για το αεροπλάνο (κάνει κρύο και η κουβερτούλα της Lufthansa δεν φτουρά πολύ).
Το Lonely Planet.
Φωτογραφική μηχανή (δεν είχα ανακαλύψει ακόμα τη χαρά του βίντεο).
Κουτί πρώτων βοηθειών (αντικουνουπικό, ασπιρίνες, immodium, betadine, γάζες, hansaplast, ψαλίδι, γάντια, μάσκα cpr, δραμαμίνες, επίδεσμος).
Ξυριστικά και σαμπουάν.
Ελβετικό σουγιά (όχι αυτόν με το usb flash, τον άλλο με την οδοντογλυφίδα)
Πιστωτική και cash κάρτα.
Καταδυτικές ταυτότητες και ημερολόγιο καταδύσεων.
Ευρώ.

και κάτι άλλα "ψιλολοΐδια" όπως
Μονοσόρτ, μποτάκια , βατραχοπέδιλα, μάσκα, ρυθμιστή αναπνοής και πλευστότητας, καταδυτικό υπολογιστή, αναπνευστήρα....αα, και μαγιώ! Όχι, όχι, φιάλες βάρη δεν παίρνεις ποτέ μαζί σου...Αυτό έλλειπε!

Το ταξίδι ξεκινά στις 01.30, με λεωφορείο από το Υπ. Εθν. Άμυνας φτάνουμε στο αεροδρόμιο (το El Venizelos ακούγεται τόσο ταιριαστά Μεξικάνικο!!!). Με το ξημέρωμα βρισκόμαστε Φρανκφούρτη. Ο transit χρόνος αρκετός για να πεταχτούμε για ένα καφεδάκι στην Willy Brandt Platz...μια σύντομη δόση δυτικού πολιτισμού "για το δρόμο".

Το πρώτο μου υπερατλαντικό ταξίδι διαρκεί 10.5 ώρες.
Τι κάνει κανείς δεκα ώρες μέσα σε αεροπλάνο ( και δεν ειναι στην business class) όταν δίπλα του ένα μωρό δε σταματάει να κλαίει, είναι μια πολύ , μα πολύ, πονεμένη ιστορία.
Θα πρέπει επίσης να συνυπολογιστεί το ότι η προσμονή του άγνωστου (εν προκειμένω Μεξικού) διαστέλλει το χρόνο και αδιαφορώ τι λένε για αυτό οι κβαντοφυσικοί.


Όπως και να 'χει, η πτήση κάποτε φτάνει στον προορισμό της και μια επιτακτική ανάγκη τριβελίζει στο μυαλό μου μόλις πατάω το πόδι μου στην αμερική, τσιγάροοοο!
Σκέφτομαι τη σημειολογία του γεγονότος την στιγμή που τραβάω την πρώτη ρουφηξιά. Ο καπνός από αυτά τα μέρη κατάγεται!
Είμαστε αναγκασμένοι να βγούμε έξω από το κτίριο, όπου η πρώτη εικόνα είναι βέβαια, ένα VW κατσαριδάκι, το απόλυτο τρεντ σε αυτη τη χωρα! Παντού σκαραβαίοι σε όλες τις πιθανές αποχρώσεις. Η VW είχε από παλιά εργοστάσια παραγωγής στο Μεξικό.


Βρίσκουμε εύκολα πτήση με την Aeromexico για Cancun.
Άλλες 3 ώρες στις άβολες αεροπορικές θέσεις με τη διαφορά όμως ότι τη θέση των "ξυνών" γερμανίδων αεροσυνοδών έχουν πάρει χαροπές και κυρίως χαλαρές μεξικάνες που δε διστάζουν να βγάλουν τα παπούτσια τους και να ξαπλώσουν στις πίσω θέσεις του άδειου αεροπλάνου μόλις μας σερβίρουν το σνακ μας.

Είναι πια μία το πρωί της επόμενης μέρας όταν προσγειωνόμαστε στο Cancun.
Σύμφωνα με το ρολόι έχουν περάσει 24 ώρες από τη στιγμή που βγήκαμε από το σπίτι στην Αθήνα. Στην πραγματικότητα είμαστε 32 ώρες μετά, αν προσθέσεις και τις 8 ώρες διαφοράς με το Μεξικό. Είμαστε εξαντλημένοι. Βγαίνουμε από το αεροδρόμιο, ζέστη, φοίνικες και αποπνικτική υγρασία. Το συναίσθημα της δυσφορίας , δυσκολίας στην αναπνοή επιτείνει την κούραση…

Πρέπει να κοιμηθούμε και καταφεύγουμε σε λύση ανάγκης για την πρώτη διανυκτέρευση μας στο Μεξικό. Το Cancun εξάλλου δεν είναι στα πλάνα μας, ο λόγος είναι ότι η τουριστική του ανάπτυξη είναι τόσο μεγάλη που πλέον μοιάζει πιο πολύ στο γυαλιστερό Μαϊάμι παρά στο μεξικάνικο ψαροχώρι που ήταν κάποτε.

Πρωί πρωί φορτωνόμαστε την πραμάτεια μας και αναζητούμε το σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων. Ελλείψει τρένων στο Νότιο Μεξικό , τα πούλμαν αποτελούν την ιδανική λύση για τη μετακίνηση από πόλη σε πόλη. Υπάρχουν 3-4 διαβαθμίσεις στις κατηγορίες, από τα υπερλούξ που θυμίζουν αεροπλάνα (με τις τηλεοράσεις, αιρ-κοντισιον και τους συνοδούς-σερβιτόρους,) στα πολύ πολύ απλά όπου συνήθως είσαι όρθιος ανάμεσα σε κοτόπουλα, μάγιας, και πολύ ζέστη.

Στέκομαι μπροστά στον κισέ έκδοσης εισιτηρίων και διαπιστώνω ότι υπάρχουν δύο μεγάλα κουμπιά, ένα πράσινο και ένα κόκκινο. Ο υπάλληλος παρατηρεί την απορία μου και μου εξηγεί ότι με τα κουμπιά αναφέρω στον προϊστάμενό του, την ικανοποίηση ή μη από την εξυπηρέτηση. Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί αν πατήσω το κόκκινο…θα ανοίξει καμία καταπακτή;

Σε μια ώρα βρισκόμαστε στην Playa Del Carmen, διάσημο τουριστικό θέρετρο της περιοχής , η οποία ονομάζεται και Riviera Maya.

Το κυκλαδίτικο φαινόμενο των «ρουματζηδων» ευδοκιμεί και στο Μέχικο!!! Μια γρήγορη διαπραγμάτευση μας εξασφαλίζει ένα μπανγκαλόου πάνω στην παραλία (χωρίς θέα) με κοινόχρηστες τουαλέτες για το αστρονομικό ποσό των 10 ευρώ το βράδυ…

Ξεπακετάρισμα, γρήγορο μπάνιο και σφαίρα στη παραλία…Η πρώτη μου βουτιά στην καραϊβική…το νερό έχει ένα μοναδικό τυρκουάζ χρώμα, αλλά δεν έχει την κρυστάλλινη διαύγεια που φαντάζεσαι όταν βλέπεις φωτογραφίες και είναι τόσο ζεστό (30οC) που δεν καταλαβαίνεις ότι μπαίνεις στη θάλασσα…


Μετά από 2-3 coronas (αλλιώς τις πίνεις στο Σαρωνικό και αλλιώς με θέα την Κούβα απέναντι) αρχίζουμε την έρευνα για καταδυτικό κέντρο. Τα πρώτα που συναντάμε είναι φοινικο-καλύβες με πεντέξι εξοπλισμούς της κακιάς ώρας, αραδιασμένους ολόγυρα.
Όσο για το σκάφος τους, ένα μονόξυλο με μια μηχανή που πιθανότατα θα λειτουργεί με κάρβουνο. Αναρωτιέμαι ποιος αφελής θα εμπιστευθεί τη ζωή του σε τέτοιους «επαγγελματίες» .

Σύντομα φτάνουμε στο κατώφλι μιας αξιοπρεπούς επιχείρησης. Κανονίζουμε να βουτήξουμε 8 φορές εκ των οποίων 2 θα είναι στις περίφημες cenotes. Το συνολικό κόστος είναι περίπου στα 280 ευρώ (ακριβές οι καταδύσεις στο Γιουκατάν…).

Επτά το πρωί είμαστε στο πόδι, η πόλη κοιμάται και οι μόνοι τουρίστες που κυκλοφορούν είναι εμφανώς δύτες που κατευθύνονται στα καταδυτικά τους κέντρα.

Τα 4x4 μας περιμένουν. Η διαδρομή προς τις cenotes διαρκεί περίπου 1 ώρα εκ της οποίας ένα μεγάλο κομμάτι γίνεται μέσα στη ζούγκλα. Κατάδυση στη ζούγκλα!!!

Η χερσόνησος του Yucatan έχει την ιδιομορφία ότι είναι φτιαγμένη από ασβεστόλιθο. Το νερό της βροχής φιλτράρεται προς το υπέδαφος, χωρίς να μπορεί να δημιουργήσει χείμαρρους ή λίμνες. Δημιουργούνται υπόγεια ποτάμια τα οποία διαβρώνουν στο πέρασμα τους το έδαφος. Αργά ή γρήγορα, κομμάτια γης καταρρέουν δημιουργώντας τεράστια ανοίγματα-πηγάδια, τις cenotes. Οι cenotes είχαν διττή υπόσταση για τους αρχαίους Mayas, αφενός τους εξασφάλιζαν πόσιμο νερό και αφετέρου τελούσαν σε αυτές ποικίλες θρησκευτικές λειτουργίες κ’ ανθρωποθυσίες.

Το σπήλαιο που θα καταδυθούμε ονομάζεται Chac Mool.

Chac Mool, ένας από τους πιο σημαντικούς θεούς των αρχαίων Μάγιας, είναι ο θεός της βροχής και της αστραπής και το σύμβολό του είναι ο αετός που κρατά στο στόμα ένα φίδι. Ο Chac Mool έχει τόσο μεγάλη επιρροή στο σύγχρονο Μεξικό που απεικονίζεται ακόμα στη σημαία του.

Φτάνουμε σε ένα ξέφωτο μέσα στη πυκνή ζούγκλα όπου ήδη υπάρχουν δεκάδες αλουμινένιες φιάλες αραδιασμένες εδώ και εκεί. Ο οδηγός μας, μας οδηγεί μέσα από ένα στενό διάδρομο στην είσοδο του σπηλαίου. Εκεί μας εξηγεί τις διαδικασίες κατάδυσης. Έχει μεγάλη σημασία να ακολουθούμε συνεχώς τον οδηγό και να μην παρεκκλίνουμε της διαδρομής, πρέπει να αιωρούμαστε προσεκτικά ώστε να μην καταστρέψουμε τους σταλακτίτες- σταλαγμίτες, τα πόδια μας πρέπει να κινούνται με το βατραχίσιο στυλ ώστε να μην διαταράσσουμε το αλλοκλινές (το σημείο όπου αναμιγνύεται το γλυκό με το αλμυρό νερό) και καταστρέψουμε την εξωπραγματική ορατότητα των 100+ μέτρων!!!!.

Φοράμε στολές 5-7 mm μια που το νερό είναι σχετικά δροσερό (21οC) και κατεβαίνουμε τα στενά σκαλοπάτια προς την είσοδο. Καταδυόμαστε και οι φακοί μας διακόπτουν το πυκνό σκοτάδι. Ανοίγματα στην οροφή δημιουργούν παράθυρα στη ζούγκλα και μειώνουν το όποιο αίσθημα κλειστοφοβίας. Περνάμε ένα στενό σιφόνι, πλάτους ενός ανθρώπου και τρυπώνουμε σε ένα τεράστιο σκοτεινό θάλαμο.

Ο dive master μας κάνει σινιάλο να σβήσουμε τους φακούς , όπως και κάνουμε, και τότε παθαίνουμε σοκ. Αντικρίζουμε μια σκηνή βγαλμένη από βιβλίο του Ασίμωφ. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι , μια λεπτή ακτίδα μπλε φωτός κατεβαίνει από την οροφή.
Δεν είμαστε πια σε ενα υποβρύχιο σπήλαιο...έχουμε μεταφερθεί μακριά στο χώρο και στο χρόνο, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ιππότη τζεντάι και στο λεηζερόσπαθό του.

Η σκηνή είναι τόσο υποβλητική που σχεδόν υπνωτισμένος ανακαλύπτω ότι η ομάδα είναι ξανα σε κίνηση και εγώ έχω μείνει πολύ πίσω. Ανάβω το φακό μου και αρχίζω πάλι να πετάω ανάμεσα στους σταλακτίτες, βγαίνω από το θάλαμο και μπορώ να διακρίνω τον επικεφαλής 100 μέτρα μακριά μου, στο βάθος του σπηλαίου.
Τα ανοίγματα αφήνουν τις ακτίνες του ήλιου να τρυπώνουν, αγκαλιά με τις ρίζες της ζούγκλας. Ευτυχώς οι μπουρμπουλήθρες μου θυμίζουν ότι γύρω μου υπάρχει νερό και όχι "αιθέρας".
Γυρίζουμε προς την επιφάνεια. Η ανάδυσή μας αργή, ως οφείλει κάθε επιστροφή από έναν άλλο κόσμο...
Έχω βουτήξει σε πολλά μέρη στη ζωή μου, το δέος που ένιωσα καταδυόμενος στους ιερεούς τόπους των Μαγιας δεν το έχω νιώσει ξανά...

Οι καταδύσεις στην θαλάσσια περιοχή της Playa δεν ήταν καθόλου άσχημες! Απ'αυτές ξεχωρίζω τον Tortuga reef, έναν ύφαλο στα -20μτ γεμάτο χελώνες όπως μαρτυρά το όνομά του. Αφεθήκαμε να μας παρασύρει ένα δυνατό ρεύμα και πάνω σε αυτό το φυσικό roller coster χαζεύαμε τις χελώνες να βόσκουν στο υποθαλλάσιο βοσκοτόπι.Λίγο πριν τελειώσουμε τη κατάδυση, περάσαμε ανάμεσα από ένα τεράστιο κοπάδι sabalos (όπως τα ονομάζουν οι μεξικανοί) (megalops atlanticus) μήκους 1,5 μέτρου το καθένα!!!


Απέναντι από την Playa del Carmen βρίσκεται το νησί του Cozumel. Χρησιμοποιόντας τα high speed σε 30΄ βρισκόμαστε στην προβλήτα όπου μας περιμένει το σκάφος του εκεί καταδυτικού κέντρου. Οι ύφαλοι του Cozumel, από τους διασημότερους του κόσμου προσφέρονται για βαθιές wall drift καταδύσεις.

Η dive master μας, Τιτα το όνομά της βέρα μεξικάνα, μας ενημερώνει για τη 30μετρη βουτιά που θα κάνουμε και παρατηρώ έκπληκτος ότι δε φορά καταδυτικό υπολογιστή. Στην εύλογη ερώτησή μου, μου απαντά ότι ο «καλός δύτης» δεν χρειάζεται τέτοια μαραφέτια!!!!

Πέσαμε στην κλασική περίπτωση macho εκπαιδευτή λέω από μέσα μου και ετοιμάζομαι να αναλάβω χρέη dive master για τη συγκεκριμένη κατάδυση. Περιτριγυριζόμαστε από βαθύπλουτους και υπέρβαρους αμερικάνους με όχι περισσότερες από 10 καταδύσεις ο καθένας. Στην ερώτησή μου για το αν το συγκεκριμένο γκρουπ μπορεί να πραγματοποιήσει με ασφάλεια μια τέτοια κατάδυση, μου απαντά να κοιτάω τη δουλειά μου και να θυμάμαι ότι δε δουλεύω και ότι κάνω διακοπές.

Καταδυόμαστε. Πάνω στον ύφαλο Santa Rosa οι συνθήκες είναι ήσυχες, λίγα πολύχρωμα ψαράκια εδώ κι εκεί και μέγιστο βάθος 10 μέτρα. Η ομάδα κατευθύνεται προς το χείλος όπου η dm ξεκινά ελεύθερη πτώση στα -30. Το ρεύμα αρχίζει να δυναμώνει και σύντομα όλοι κινούμαστε με μεγάλη ταχύτητα. Μια οικογένεια αμερικάνων με τη τελευταία λέξη της Scubapro collection φωτογραφίζει και φωτογραφίζεται, αγνοώντας ότι είναι εμφανώς αρνητικά πλευστή και οδεύει προς την άβυσσο. Είμαι τελευταίος και περιμένω την αντίδραση της μεξικάνας η οποία απαθής τραβά μπροστά. Αποφασίζω να επέμβω και βυθίζομαι προσπαθώντας να τους προλάβω , κάτι που συμβαίνει στα -42μ…τους δείχνω το computer μου και τους τραβάω προς τα πάνω. Δεν έχουν περάσει πάνω από 15΄ χρόνου βυθού και οι 12λτ αλουμινένιες φιάλες τους είναι ήδη σχεδόν άδειες….Η κατάδυσή έχει μόλις τελειώσει για αυτούς, προς μεγάλη απογοήτευση τους.

Προσπαθώ να ηρεμήσω χαζεύοντας τα τεράστια σφουγγάρια στον τοίχο και τα κοπάδια των emperor fish. Με ξενίζει η παντελής απουσία σκληρών κοραλλιών αλλά και μεγάλων πελαγίσιων που περίμενα να συναντήσω. Ομολογώ ότι το Cozumel με απογοήτευσε πολύ, όχι ότι μπορείς να κρίνεις τις καταδύσεις ενός νησιού από μια φορά. Εξάλλου σύμφωνα με τα βιβλία στην περιοχή υπάρχουν 100 διαφορετικοί καταδυτικοί τόποι.

Πάνω στο σκάφος αποφεύγω να σχολιάσω οτιδήποτε μέχρι τη στιγμή που με πλησιάζει η Tita με ένα κουτάκι που γράφει “tips not included”, της αφήνω μερικά πέσος και τη ρωτάω γιατί δεν ασχολήθηκε με το υποβρύχιο περιστατικό. Η απάντησή της αφοπλιστική… “ who cares about gringos?” !!!!!

Αμέσως μετά τη καταδυτική εκδρομή περπατάμε στην παραλία του Cozumel, χαζεύοντας τις δεκάδες πλωτές πολιτείες-κρουαζιερόπλοια και ψάχνοντας κάτι να φάμε…

Το γεγονός ότι ο Σωτήρης μιλά Ισπανικά μας έλυσε τα χέρια σε όλη την εκδρομή. Οι μεξικάνοι σχεδόν σε αγκαλιάζουν μόλις τους μιλήσεις στη γλώσσα τους. Φεύγουμε από την πολύβουη τουριστική περιοχή και περπατάμε προς την ενδοχώρα αναζητώντας μια ταβέρνα που μας έχουν συστήσει. Ομολογώ ότι η παντελής απουσία τουριστών και η αφόρητη μεσημεριανή ζέστη έχει αρχίσει να με αγχώνει. Νιώθω κλασσικός φοβιτσιάρης τουρίστας αλλά η μεγάλη εμπειρία -σε “off the beaten track” ταξίδια- του Σωτήρη με καθησυχάζει…

Φτάνουμε στην ταβέρνα με το όνομα "Las Boyas" (οι σημαδούρες), παντού γύρω ασπρόμαυρες φωτογραφίες από το φτωχικό παρελθόν του νησιού, χρωματιστές σημαδούρες, ταριχευμένα ψάρια και βεβαίως βεβαίως πλαστικά τραπέζια και καρέκλες. Οι 3-4 παρέες μας κοιτάν σαν να μην έχουν ξαναδεί τουρίστες και μας χαμογελούν … ο γηραιός σερβιτόρος μας φέρνει τις dos equis cervezas(μπύρες XX, δημοφιλείς στο Μέξικο) που παραγγείλαμε (οι corones είναι πολύ ευρωπαϊκές τελικά) καθώς και τα πιάτα ceviche και τάκος καβουρόψυχας.

Παρένθεση: Πως φτιάχνουμε ceviche…(ή μεξικάνικο σούσι)

700 γρ. φιλεταρισμένο φακγρί χωρις κόκκαλα (μπορεί να γίνει και με γαρίδες)
1/2 κουπα χυμό λαϊμ
1/2 κουπα χυμό λεμονιού
1 κούπα ντοματα σε πολυ μικρά κομμάτια χωρις σπόρους
1 κούπα λεπτοκομμένο κρεμμύδι
λίγη ρίγανη, καγιεν πιπερι, ταμπασκο, καυτερη πιπεριά, 2 κουταλιες γλυκού αλάτι
Αβοκάντο
Τορτιγιας ή τακος

Απλώνουμε σε πυρεξ το φιλετο ψαριου μαζί με τους χυμούς, τις ντοματες, τα κρεμμύδια και τα μυρωδικα. Το βάζουμε στο ψυγείο για μια ώρα και το αφήνουμε να ηρεμήσει. Κατόπιν το βγάζουμε και το ανακατεύουμε προσπαθώντας το ψάρι να είναι μέσα στους χυμούς και το αφήνουμε για 6 ώρες ώστε τα υλικά να δέσουν και το ψάρι να "ψηθεί".

Το σερβίρουμε σε βαθειά πιάτα με φέτες αβοκάντο και ζεστές τορτιγιες ή τάκος

Tο στόμα μου έχει πάρει φωτιά από τις κόκκινες καυτερές πιπεριές που δυστυχώς οι μπύρες δεν σβήνουν και έτσι καταφεύγω στις μεσκάλ…Άλλο τεκίλα, άλλο μεσκάλ , σαν να μπερδεύεις το ουίσκι με το μπέρμπον.
Μετά από τόσο αλκοόλ, παύει να με ενοχλεί το καραόκε που τραγουδά μια παρέα στο βάθος και αν ήξερα ισπανικά θα τραγούδαγα μαζί τους!

Νομίζω ότι σε αυτή την ταβέρνα πλησίασα πολύ το πραγματικό Μεξικό και είναι αρκετά οξύμωρο ότι αυτό συνέβη σε ένα τόσο «αλλοτριωμένο» μέρος όσο το Cozumel.


....to be continued