Στην Γη των Μαγιας Μερος Δ'
Φορτωθήκαμε για πολλοστή φορά, περιμένοντας το λεωφορείο για την πρωτεύουσα του Γιουκατάν, τη Μέριδα.
Ακόμα διακόσια χιλιόμετρα προστέθηκαν στον κατάλογο της μεξικάνικης περιπλάνησης και εμείς βρεθήκαμε σε μια πανέμορφη πόλη χτισμένη από τους πρώτους Ισπανούς αποίκους.
Μεγάλοι καθεδρικοί ναοί σου θυμίζουν τη δύναμη του καθολικισμού , εξαίσια νεοκλασικά κτίρια σου θυμίζουν τον πλούτο των παλαιών αριστοκρατών- κατόχων τους.
Ο φόβος ινδιάνικων εξεγέρσεων οδήγησε τους πρώτους κάτοικους να χτίσουν τα σπίτια με τέτοιο τρόπο ώστε εξωτερικά να μοιάζουν με φρούρια, κλειστοφοβικά και ερμητικά, με βαριές πανύψηλες ξύλινες πόρτες να σου αποτρέπουν την είσοδο. Εσωτερικά όμως έχουν υπέροχα κατάφυτα αίθρια. Τα πιο όμορφα από αυτά είναι πλέον κυβερνητικά κτίρια και ξενοδοχεία. Η απέραντη πεδιάδα ολόγυρα επέτρεψε την επέκταση της πόλης οριζοντίως και έκανε περιττή την ανάπτυξη προς τα πάνω. Έτσι όπου και να βρίσκεσαι βλέπεις ουρανό και αυτό δημιουργεί μια ευδιαθεσία που σου λείπει όταν περπατάς σε μια δυτική μητρόπολη εγκλωβισμένος ανάμεσα στους ουρανοξύστες.
Ο πιο όμορφος περίπατος είναι η λεωφόρος Paseo de Montejo, όπου βρίσκονται τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της αποικιακής αρχιτεκτονικής και η οποία καταλήγει σε ένα όμορφο μνημείο για την Μεξικάνικη ιστορία.
Εστιατόρια υπάρχουν άφθονα στο ιστορικό κέντρο γύρω από την κεντρική πλατεία (το zocalo) . Θα πρότεινα να αναζητήσετε το ζαχαροπλαστείο Colon (dulceria) για να γευτείτε υπέροχο παγωτό με όλες τις πιθανές γεύσεις και μεταξύ αυτών και καλαμπόκι! Γνωρίζοντας την τεράστια σημασία του καλαμποκιού για την κοινωνία του Γιουκαταν δεν εκπλήσσομαι ολωσδιόλου που υπάρχει και σε παγωτό!
Η περιοχή της Μέριδα χαρακτηρίζεται από γόνιμα εδάφη αλλά και από τους ελάχιστους φυσικούς ταμιευτήρες νερού που υπάρχουν, σε αντίθεση με την Κουιντάνα Ρου (η επαρχία στην οποία βρίσκεται η Πλάγια Ντελ Καρμεν) που έχει παντού cenotes αλλά πολύ πετρώδες και άρα άγονο έδαφος.
Η Μάγιας είχαν να αντιμετωπίσουν ένα σημαντικότατο πρόβλημα για την επιβίωση τους. Έχτισαν την πόλη τους γύρω από μια cenote η οποία όμως σύντομα θα εξαντλούταν. Χτίζοντας μια δεύτερη πόλη σε μια δεύτερη cenote, και μετακομίζοντας όλοι σε αυτήν έλυσαν προσωρινά το πρόβλημα κι όταν αυτό ξαναδημιουργήθηκε έκτισαν μια τρίτη πόλη και ξαναμετακόμισαν κλπ κλπ.. Σε μια ακτίνα μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων χτίστηκαν πέντε αδελφές πόλεις , μία σε κάθε πηγάδι, και οι οποίες κατοικούνταν εκ περιτροπής ανά 30 χρόνια! Ομάδες συντήρησης επισκέπτονταν τις πόλεις στο μεσοδιάστημα φροντίζοντας να είναι σε καλή κατάσταση και διατηρώντας το νερό στις cenotes πόσιμο. Πως το πετύχαιναν αυτό; Εύκολα για τη σύγχρονη σκέψη αλλά πολύ πρωτοπόρο για τότε ….αφού άλεθαν το καλαμπόκι το άφηναν να μουχλιάσει και χρησιμοποιούσαν τη μούχλα ως απολυμαντικό! (ο Παστέρ καταγόταν από τους Μάγιας;)
Ενδιαφέρουσα προσέγγιση της λειψυδρίας, δεν συμφωνείτε;
Η πιο σπουδαία από αυτές τις πόλεις είναι η Uxmal, αρκετά διαφορετική από την Chitzen Itza , πιο λεπτεπίλεπτη , πιο καλλιτεχνική. Στην κεντρική πυραμίδα είναι εμφανείς οι προσθέσεις επιπέδων σε κάθε αποίκιση ανά 120 χρόνια. Η ύπαρξη κτιρίων πάνω σε λοφίσκους , πράγμα σπάνιο για όλο το Γιουκατάν, κάνει το τοπίο πιο ενδιαφέρον από τους υπόλοιπους αρχαιολογικούς χώρους. Η Uxmal δεν αποπνέει τη δύναμη και επιβλητικότητα της Chitzen Itza ,όμως σου αποδεικνύει περίτρανα την ποιότητα του πολιτισμού των Μάγιας.
Το χρονοδιάγραμμα πίεζε, θέλαμε σε 2 μέρες να βρισκόμαστε στην Oaxaca ώστε να προλάβουμε να την απολαύσουμε πριν πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού προς την Ελλάδα.
Η Οαχάκα είναι μια πόλη στο κεντρικό Μεξικό , κοντά στα
Όταν φτάσαμε στον προορισμό αποφάσισα ότι δεν θέλω να ξαναδώ λεωφορείο για τα επόμενα 4 χρόνια… Είμασταν εξαντλημένοι αλλά και χαρούμενοι που τα καταφέραμε. Βρισκόμασταν στην Oaxaca , διάσημη για την εξαιρετική μεσκάλ, για την κορυφαία σχολή Καλών τεχνών, για τους φιλελεύθερους και αγωνιστικούς της κατοίκους.
Βρήκαμε εύκολα ένα αξιοπρεπές κατάλυμα κοντά στο κέντρο και αφού κοιμηθήκαμε για αρκετές ώρες ξεχυθήκαμε στους δρόμους για να ρουφήξουμε την ενέργεια αυτής της καλλιτεχνούπολης. Στην κεντρική πλατεία υπήρχαν απεργοί πείνας διαμαρτυρόμενοι για την εξαθλίωση των πάμφτωχων χωρικών της επαρχίας της Oaxaca παίζοντας μελωδικές επαναστατικές μπαλάντες με τις κιθάρες τους . Παραδίπλα, λούστροι έβγαζαν τα προς το ζην, μητέρες ψώνιζαν και γερο-Μεξικάνοι αραχτοί στα παγκάκια αναπολούσαν τα χρόνια που πέρασαν. Εμείς οι τουρίστες συμπληρώναμε την εικόνα αποτυπώνοντας το φολκλόρ με τις φωτογραφικές μηχανές μας και ψωνίζοντας αναμνηστικά. Αρχίσαμε να περπατάμε στα καλντερίμια της πόλης χαζεύοντας τις πολύχρωμες μονοκατοικίες. Παντού γύρω μας εκφράσεις της δημιουργικότητας των ντόπιων, ζωγραφιές, γλυπτά , πλανόδιοι μουσικοί (Marriachi). Δύο είναι τα πιο εντυπωσιακά κτίρια της πόλης , ο καθεδρικός ναός, χτισμένος από τον ίδιο τον Κορτεζ με το ολόχρυσο τέμπλο του και το θέατρο της πόλης με το όνομα Teatro Macedonio. Είμασταν στην άλλη άκρη του κόσμου αλλά η Ελλάδα μας κυνηγούσε και εδώ !
Το βράδυ είμασταν καλεσμένοι σε ένα πάρτυ που οργάνωνε μια χορευτική ομάδα ως φίλοι φίλων ( είχε ο Σωτήρης τις γνωριμίες του από προηγούμενα ταξίδια). Ήταν το τελευταίο βράδυ μου στη χώρα και ένοιωθα αποσβολωμένος προσπαθώντας να ταξινομήσω όλες αυτές τις υπέροχες αλλά και ετερόκλητες εικόνες στο μυαλό μου. Βρέθηκα ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους, οι οποίοι χόρευαν παθιασμένα στους ήχους ροκ μεξικάνικων συγκροτημάτων . Στο πρώτο μερέγκε με πλησιάζει μια όμορφη μεξικάνα ( ομολογώ ότι όμορφη και μεξικάνα είναι μια σπάνια συγκυρία και ελπίζω να μην κατηγορηθώ για ρατσισμό) και μου λέει ότι ή χορεύω ή φεύγω!!!! Ήταν ήδη πολύ ώρα που παρατηρούσα αμέτοχος, χαζεύοντας και τα παιδιά νόμιζαν ότι για να κάθομαι έτσι μάλλον θα ήμουν άρρωστος! Το ξημέρωμα μας βρήκε να είμαστε εξαντλημένοι από το χορό και εμένα να πρέπει να πάρω άλλο ένα λεωφορείο (για ακόμα 6 ώρες) για το Μέχικο σίτι ή Distrito federal όπως είναι γνωστό στους ντόπιους. Δεν θυμάμαι τίποτα από την διαδρομή γιατί στο μεγαλύτερο μέρος αυτής κοιμόμουν. Θυμάμαι όμως ότι σε κάποιο χωριό έφαγα ένα υπέροχα μαγειρεμένο κοτόπουλο με ρύζι τυλιγμένο σε φύλλο μπανάνας…!
Επέστρεφα στην Ευρώπη. Η πρώτη μου επίσκεψη στην Αμερικάνικη ήπειρο ήταν μαγική. Έζησα την κοσμοπολίτικη ένταση της Playa del Carmen, βούτηξα στους υπέροχούς της υφάλους καθώς και στους υφάλους του διάσημου Cozumel. Είχα την τύχη να βιώσω το δέος του να βρίσκεσαι υποβρυχίως μέσα σε μια ζούγκλα και να περιπλανάσαι στις δαιδαλώδεις γαλαρίες των cenotes. Ξάπλωσα κάτω από τους φοίνικες της Tulum και άφησα αυτήν την μαγική παραλία να με «αποπλανήσει». Περιηγήθηκα στις αρχαίες πόλεις των Μάγιας ταξιδεύοντας στο χρόνο. Συνάντησα το σύγχρονο αλλά και το Μεξικό του προηγούμενου αιώνα ( του 19ου εννοώ) μέσα από τη ζωή στη Μέριδα. Και τέλος διαπίστωσα από πρώτο χέρι τι πάει να πει allegria σε μια ουσιαστικά και κυριολεκτικά ζωντανή πόλη όπως η Οαχάκα. Τι άλλο να θέλει κανείς από ένα ταξίδι;
ΥΓ Όταν γραφόταν αυτό το άρθρο ετοιμαζόμασταν για τη δεύτερη επίσκεψη μας στη χερσόνησο του Yucatan. Μόνο που αυτή τη φορά θα ταξιδεύαμε 25 φίλοι μαζί. Μια που είχα αναλάβει τη διοργάνωση όλης της εκδρομής , είχα τρομερό άγχος για το αν το Μεξικό θα μιλούσε στις ψυχές όλων των συνταξιδιωτών μας με την ίδια ένταση που μίλησε στη δική μου. Είχα δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες… Είναι απίστευτο -μια που είμαστε άνθρωποι με διαφορετικές προτιμήσεις- αλλά έτσι συνέβη, μαγευτήκαμε και πάλι όλοι!
Η δεύτερη «ανάγνωση» της περιοχής μου έδωσε καινούριες «ειδήσεις». Το υπέροχο Frida Calo bar στην Playa έκλεισε και έγινε αργεντίνικο εστιατόριο. Οι καταδύσεις στο Cozumel κρύβουν μια απίστευτη μικροζωή από πλάσματα που δεν είχα αντικρύσει ποτέ μέχρι τώρα , οπότε έχετε τα μάτια σας ανοικτά στην λεπτομέρεια των υφάλων.
Καταδυθήκαμε σε ακόμα πιο υπέροχες cenotes όπως η Grand Cenote και η Dos Ojos. Ανακαλύψαμε ένα εξαιρετικό αργεντίνικο εστιατόριο (το El pequenio Buenos Aires) στο Tulum Pueblo, όπου απολαύσαμε εξαιρετικό σέρβις, καταπληκτικά αργεντίνικα κρασιά και βέβαια γευστικότατα φιλέτα και όλα αυτά σε τιμές πολύ χαμηλότερες από υποδεέστερα αθηναϊκά “high” αργεντίνικα όπου χρειάζεται να υποθηκεύσεις το σπίτι σου για να φας ένα πιάτο….
Ο αρχαιολογικός χώρος της Coba ο οποίος είναι πολύ κοντά στην Tulum, σου δίνει μια καλή ιδέα για το πώς ήταν οι υπόλοιποι (πχ Uxmal) όταν ανακαλύφθηκαν ξεχασμένοι και χαμένοι μέσα στη ζούγκλα. Αξίζει μια επίσκεψη οπωσδήποτε.
Η δεύτερη μεγαλύτερη αποικιακού ρυθμού πόλη του Yucatan, η Valladolid, είναι μια καλή στάση κατά τη διάρκεια μια ημερήσιας εκδρομής από την Playa ή το Cancun στην Chichen Itza.
Αν δεν καταδύεστε, μια επίσκεψη στα θεματικά πάρκα του Xel – Ha (προφέρεται σελ χα) και του X-Caret (ες καρετ), στην ευρύτερη περιοχή της Playa , είναι μια σίγουρη λύση για καλό σνόρκελινγκ σε υφάλους και σενότες, σόου με δελφίνια , καλό φαγητό και άφθονο τουριστικό φολκλόρ.
Οποιαδήποτε εποχή είναι καλή εποχή για να επισκεφθεί κανείς τη χερσόνησο του Yucatan εκτός της περιόδου 15 Αυγούστου με 15 Σεπτεμβρίου , όταν και κάνουν την εμφάνιση τους στην περιοχή τυφώνες.
