In October 09 i finally managed to dive the famous north wrecks of the red sea....

Here is an HD video from this unique trip

http://www.youtube.com/watch?v=eUV0lNVABRA

Tanzania - Zanzibar August 09

Ειναι χειμωνας εξω απο το παραθυρο μου...Βρεχει ασταματητα και κανει κρυο...

Μολις τελειωσα ενα βιντεακι απο τη Ζανζιβαρη...

Το Αρχιπελαγος της Ζανζιβαρης βρισκεται στον δυτικο Ινδικο ωκεανο και ανηκει στην Τανζανια (διασημη για το παρκο του Σερενγκετι και για το Κιλιμαντζαρο).
Αποτελειται απο 2 νησια , την Unguja (που οι δυτικοι λεμε Ζανζιβαρη) και την Pemba.

Τα νησια αυτα ηταν απο παλια σημαντικα εμπορικα κεντρα για τους Αραβες (του Ομαν κυριως), για τους Πορτογαλλους, τους Γερμανους και τους Αγγλους.
Το πέρασμα όλων αυτών των πολιτισμών έχει δημιουργησει ενα μοναδικο χρωμα σε ανθρωπους και κτιρια , σε μυρωδιες και μουσικη....
Μαζι με την οργιαζουσα φυση σε στερια και θαλασσα, δημιουργειται μια μοναδικη εξωτικη εικονα και η Ζανζιβαρη χαραζεται στην μνημη σου για παντα!

Μείναμε στο Βόρειο κομμάτι του Unguja , στο χωριό Nungwi από όπου εύκολα μπορεις να καταδυθεις στους σημαντικοτερους υφαλους του νησιού.



Οι καταδυτικες υπηρεσίες εξαρτωνται απολυτως απο το καταδυτικο που θα επιλεξει κανεις και εμεις διαλεξαμε ιδανικα το East Africa dive center.
Οι καταδυσεις ειναι ακριβες αν τις συγκρινεις με Ταιλανδη και Αιγυπτο και ποιοτικα θα τις κατετασα σε μετριο επιπεδο αν ημουν αναγκασμενος να κανω κατι τετοιο.
Γραφω "αναγκασμενος" γιατι την Ελλαδα για παραδειγμα την κατατασω σε χαμηλο επιπεδο ποιοτητας κι ομως λατρευω να βουταω εδω! Αν ομως συγκρινεις την Τανζανια με την Ινδονησια η συγκριση θα ηταν ανιση!

Μεγαλο μειονεκτημα των καταδυσεων στην Ζανζιβαρη ειναι οι χαμηλες ορατοτητες (λογω των εντονων παλιρροικων ρευματων και του μεγαλου σουελ) κατι που βελτιωνεται τον Οκτωβρη δραματικα...

Οι υφαλοι ειναι σε μετρια κατασταση λογω του μικρου τους βαθους γεγονος που τους κανει ευαλωτους στις κακοκαιριες και λογω της υπεραλιευσης.

Είχαμε ομως την τυχη να πεσουμε πανω στη μεταναστευση των μεγαπτερων φαλαινων και να καταδυομαστε υπο το υπεροχα ανατριχιαστικο τραγουδι τους.....Μια αισθηση που δυσκολα ξεχνιεται (που να τις εβλεπα κιολας)!

Απο ολα τα σημεια που καταδυθηκαμε ξεχωριζω το Shane's Reef , εναν ρηχο υφαλο στον οποιο η μακρο ζωη ειναι εφαμιλλη του Lembeh στην Ινδονησια. Ίσως το βιντεο που εχω ανεβασει να σας περασει μια ιδεα του τι εννοω. Θα πρεπει ομως να με συγχωρησετε για τη συνολικη ποιοτητα του βιντεο καθοτι τα πλανα εγιναν υπο ιδιαιτερα αντιξοες συνθηκες (για βιντεο) ρευματος, θολουρας και παλινδρομησης λογω σουελ.



Η ζωη στο νησι ειναι ιδιαιτερα χαλαρη , με κοσμο να λιαζεται και να χαζευει τα τρυκουαζ νερα του υφαλου ακριβως μπροστα του, με ζωντανα Beach bars γεματα απο τουριστες και ντοπιους που χορευουν καθε βραδυ ρεγκε και σαλσα εναλλαξ, με ταβερνες πανω στην αμμο που σερβιρουν φρεσκο ψαρι, .





Το κοστος ζωης για τους τουριστες ειναι σε ελληνικα επιπεδα (ακριβα για τροπικα) σιγουρα ομως εξαρταται και απο το ποσα ειναι διατεθιμενος ο καθενας να ξοδεψει, αν θα πινει capuccino ή στιγμιαιο καφε, αν θα τρωει αστακους ή ρυζακι...




Ενα ταξιδι στην Τανζανια μενει μισο αν δεν συνδυαστει με ενα σαφαρι στην ενδοχωρα.
Λιγες εικονες και ηχοι στη ζωη μου μπορουν να συγκριθουν με την αισθηση που μου αφησε η αφρικανικη φυση.
Επισκεφθηκαμε για 4 μερες το Selous Park στην κεντρικη Τανζανια, ενα παρκο με μεγαλη ιστορια (το δευτερο παρκο παγκοσμιως που κηρηχθηκε ως προστατευομενο τον μακρινο 19ο αιωνα).
Μειναμε διπλα σε ενα ποταμι (Rufiji) , σε ενα camp χωρις συρματοπλεγματα και φραχτες, με ελεφαντες, ιπποποταμους και καμηλοπαρδαλεις να κυκλοφορουν οποτε το επιθυμουν αναμεσα στις σκηνες μας, με μαιμουδακια να κανουν σκανδαλιες παντου και τις υαινες και τα λιονταρια να σπανε την οποια ησυχια της νυχτας.





Χρησιμοποιησαμε αυτοκινητα, βαρκα και τα ποδια μας για να περιηγηθουμε το παρκο και ζησαμε εστω και για λιγο πως ειναι η πραγματικα αγρια φυση.

Με ενθουσιασε το παθος ολων των ανθρωπων που δουλευουν σε αυτο το παρκο, με ενθουσιασε η φροντιδα και η κατανοηση τους για το περιβαλλον στο οποιο ζουν.
Η επιδραση που εχουμε ως τουριστες σε αυτη την ευθραστη φυση ειναι ελαχιστοποιημενη οσο πουθενα αλλου απο τα μερη που εχω επισκεφθει. Εξαλλου τα επιτρεπομενα camp ειναι ελαχιστα και η εκταση του παρκου σχεδον οσο η μιση ελλαδα...



Θα μπορουσα να γραψω πολλα για το πως η διευθυνση και το επιστημονικο προσωπικο διαχειριζονται το παρκο αλλα θα ξεγευγα εντελως απο το ποστ...

Η Τανζανια ειναι ενας προορισμος που σιγουρα αξιζει να επισκεφθει καποιος ξανα και ξανα...

www.youtube.com/geodive

Maldives...the place to be

Μαλδίβες, Μαλβίνες, Μαλβίδες…δεν μπορώ να θυμηθώ την πρώτη φορά που πρωτάκουσα αυτόν το γλωσσοδέτη. Θυμάμαι όμως ότι οι πρώτες εικόνες Μαλδιβών που αντίκρισα ήταν αυτές με αιώνια ερωτευμένους νεόνυμφους σε στιγμές μοναδικής ευτυχίας να ποζάρουν πλάι σε παραδεισένιες παραλίες σε διαφημιστικά του ΜΑΝΟS Travel της δεκαετίας του ‘80.

Και τα χρόνια πέρασαν…και οι έννοιες Μαλδίβες- «Γλυκερό φωτορομάντζο» ταυτίστηκαν στο υποσυνείδητό μου. Όπως στους περισσότερους φαντάζομαι…

Έπρεπε να μπουν οι καταδύσεις στη ζωή μου για να αλλάξει μια για πάντα αυτή η παρεξήγηση.

Το όνομα “Maldives” προέρχεται από την φράση “Maale Dhivehi Raajje” που σημαίνει «Το νησιωτικό βασίλειο του Μάλε».

Με την ανεξαρτησία τους το 1965 από τους Άγγλους έγιναν σουλτανάτο αλλά γρήγορα (το 1968) μετατράπηκαν σε δημοκρατία.

Τα τελευταία 39 χρόνια έχουν κυβερνηθεί από μόνο 2 Προέδρους! Ωραία δημοκρατία.

Ο πληθυσμός τους είναι 300.000 κάτοικοι και είναι το μικρότερο μουσουλμανικό κράτος του πλανήτη.

Οι Μαλδίβες μπορεί για τους πολλούς να αποτελούν έναν ακόμα προορισμό για το μήνα (τι μήνα; εβδομάδα) του μέλιτος , αλλά για τους μυημένους στον υποβρύχιο κόσμο, τους τυχερούς, εμάς, είναι ένας από τους αυστηρά ξεδιαλεγμένους καταδυτικούς προορισμούς, ένας από τους δέκα καλύτερους του πλανήτη.

Εκατοντάδες νησιά ξεφύτρωσαν καταμεσής του πουθενά, μικρές νησίδες ζωής στην γαλάζια «έρημο», γεννημένες από αρχαία ηφαίστεια που πια κοιμούνται ήσυχα στα βάθη του Ινδικού ωκεανού.

Η παρουσία ισχυρών ρευμάτων μεταφέρει τεράστιες ποσότητες τροφής από όλο τον ωκεανό και καθότι βρισκόμαστε ακριβώς πάνω στον ισημερινό, η θερμοκρασία του νερού δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για τη δημιουργία ενός τροπικού παράδεισου.

Στις ακτές τους, εκατομμύρια μικροσκοπικά ζωάκια , οι πολύποδες, πρωταγωνιστούν στο παιχνίδι της ζωής χτίζοντας απέραντες ασβεστολιθικές αποικίες, τη βάση για όλο το πολύχρωμο γαϊτανάκι. Κι έπειτα, καταστροφικοί σεισμοί βύθισαν τα νησιά, αφήνοντας πίσω τους κοραλλένια δαχτυλίδια, τις ατόλες και εμάς πίσω από το παράθυρο του αεροπλάνου , χιλιάδες χρόνια μετά, να χαζεύουμε εκστατικοί την απαράμιλλη δημιουργικότητα της Φύσης.

Αλλά βιάζομαι…πολύ πριν βρεθούμε στο αεροπλάνο, το ταξίδι έχει ήδη ξεκινήσει με την πρώτη ανάγνωση πληροφοριών από το διαδίκτυο.

Αρχικά οφείλουμε σαν καλοί ταξιδιώτες να διαλέξουμε την κατάλληλη εποχή για το ταξίδι. Το κλίμα των Μαλδιβών είναι αρκετά σταθερό στη διάρκεια του χρόνου, ήπιο, με θερμοκρασίες γύρω στους 30^ο C και οι εποχές χωρίζονται σε 2, στη περίοδο των βροχών και στην «ξηρή» περίοδο. Οι μουσώνες κάνουν αισθητή την παρουσία τους από τον Μάη ως τον Οκτώβρη με αρκετές βροχές και ανέμους , με ιδιαίτερη έμφαση τους 2 τελευταίους μήνες. Μην φανταστείτε όμως τυφώνες και άλλα ακραία φαινόμενα, δεν είμαστε στην Καραϊβική. Οι τροπικές καταιγίδες της περιοχής κάνουν την εμφάνιση τους αναπάντεχα, ελευθερώνουν τεράστιες ποσότητες νερού σε μερικά λεπτά και κατόπιν εξαφανίζονται όπως ήρθαν , αφήνοντας τον δυνατό ήλιο -γρήγορα- να στεγνώσει τα πάντα. Η καλύτερη εποχή είναι σίγουρα ο Φλεβάρης-Μάρτης αλλά οι ιδιαίτερα υψηλές τιμές λόγω της αυξημένης ζήτησης ωθούν τον κοινό θνητό όπως εμένα να τις επισκεφθεί τους (για την Ελλάδα) καλοκαιρινούς μήνες.

Κατόπιν πρέπει να επιλέξουμε ποιο από τα νησάκια θα μας φιλοξενήσει.

Οι Μαλδίβες είναι ένα αρχιπέλαγος που εκτείνεται σε μήκος μεγαλύτερο των 700 χλμ, ένα μακρύ περιδέραιο 1192 μαργαριταρένιων νησιών κοντά στο νότιο ακρωτήρι της Ινδίας. Μόνο 200 είναι αρκετά μεγάλα για να φιλοξενήσουν τοπικές κοινωνίες και γύρω στα 80 είναι τουριστικά αξιοποιημένα.

Η κυβέρνηση των Μαλδιβών με μια θαυμαστή πρόνοια διέγνωσε έγκαιρα το τι σημαίνει άναρχη τουριστική ανάπτυξη και ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 80 έθεσε αυστηρούς κανόνες για το όλο «παιχνίδι». Απαγόρευσε την επίσκεψη ξένων στα περισσότερα από τα νησιά-ψαροχώρια των ντόπιων ώστε να διατηρήσει τις τοπικές παραδόσεις, επέτρεψε τη δημιουργία ξενοδοχείων σε μικρό ποσοστό από το σύνολο των κατοικήσιμων νησιών και αυτά με τον όρο ότι κανένα κτίριο δεν θα είναι πιο ψηλό από το ψηλότερο δέντρο! Αυτή η μικρή- σχετικά με την ζήτηση- προσφορά καταλυμάτων είναι που έχει εκτοξεύσει το κόστος ενός ταξιδιού στις Μαλδίβες στα ύψη.

Υπάρχουν 26 ατόλες , με σημαντικότερες (για τους τουρίστες) τις Βόρεια και Νότια ατόλη του Μάλε και την ατόλη του Άρι. Σε αυτές βρίσκεται η συντριπτική πλειοψηφία των ξενοδοχείων.

Το Μάλε, το νησί- πρωτεύουσα, το οικονομικό και διοικητικό κέντρο, είναι τόσο ασφυκτικά πυκνοκατοικημένο που μόλις περιδιαβείς τους στενούς δρόμους του νομίζεις ότι έχεις βρεθεί πίσω στην Κυψέλη!

Μην γελιέστε όμως, ακόμα και το πιο κοντινό στο Μάλε ξενοδοχείο-νησί, απέχει έτη φωτός από την πολύβουη πρωτεύουσα. Με το που θα πατήσεις το πόδι σου στην κατάλευκη κοραλλιογενή άμμο θα ξεχάσεις (έστω και προσωρινά) τις έννοιες φασαρία, ένταση, στρες….

Προσωπικό κριτήριο για την επιλογή του νησιού στις επισκέψεις μου στις Μαλδίβες είναι πρωτίστως το κόστος διαμονής και η αξιοπιστία του καταδυτικού κέντρου που φιλοξενείται σε αυτό. Υπάρχουν ξενοδοχεία με σουίτες με γυάλινα πατώματα ώστε να χαζεύεις τον υποθαλάσσιο παράδεισο από το κρεβάτι σου και κοστίζουν πάνω από 500 ευρώ το βράδυ, υπάρχουν και ξενοδοχεία με πιο νορμάλ τιμοκαταλόγους της τάξεως των 100 ευρώ το δωμάτιο. Όλα όμως είναι 4 αστέρων και πάνω. Δυστυχώς backpacking και Μαλδίβες δεν συντάσσονται μαζί!

Από την Ελλάδα 2 βασικές αεροπορικές εταιρίες εξυπηρετούν τις Μαλδίβες, η Emirates και η Qatar μέσω Dubai και Doha αντίστοιχα. Το ταξίδι αποτελείται από 2 σχεδόν 5ωρα σκέλη και δεν θα κουράσει τον ταξιδιώτη ιδιαίτερα. Άλλωστε, οι 2 αυτές εταιρίες φημίζονται για το εξαιρετικό σέρβις και την ποιότητα των αεροπλάνων που χρησιμοποιούν. Με το που κάθεσαι στη θέση σου ανακαλύπτεις με χαρά ότι έχεις την προσωπική σου οθόνη και μια τεράστια γκάμα 150 και πλέον ταινιών, ντοκιμαντέρ και σίριαλ για να περάσεις την ώρα σου. Στο μενού των πληροφοριών πτήσης χαζεύεις την τρέχουσα θέση του αεροπλάνου και την κατεύθυνση στην οποία βρίσκεται η Μέκκα, στην περίπτωση που τα θρησκευτικά σου πιστεύω σε ωθούν να προσευχηθείς προς αυτή.

Πλησιάζουμε… οι έντονες αναταράξεις ενός τροπικού κυκλώνα ανήκουν στο παρελθόν και στο βάθος ανατέλλει ένας κατακόκκινος ήλιος από τον ορίζοντα του Ινδικού ωκεανού. Το Gps δείχνει ότι βρισκόμαστε σχεδόν πάνω από το νησιωτικό αρχιπέλαγος. Κοιτάω από το μικρό παράθυρο του αεροπλάνου την απέραντη γαλάζια έκταση. Την ήρεμη ομοιομορφία διακόπτουν τα εκατοντάδες κοραλλένια δαχτυλίδια. Βουβά κύματα ολοκληρώνουν το μακρύ ταξίδι τους στις ακτές τους, δημιουργώντας ένα λευκό στεφάνι ολόγυρα και στο εσωτερικό τους, στα αβαθή, το νερό παίρνει ένα σμαραγδένιο χρώμα. Η εικόνα με αφήνει άφωνο, είναι το τέλειο καλωσόρισμα!

Το μοναδικό αεροδρόμιο της χώρας είναι χτισμένο πάνω σε μια λεπτή λωρίδα γης πλάι στο Μάλε, τόσο λεπτής που καθώς το τεράστιο αεροπλάνο γυροφέρνει ψηλά περιμένοντας τη σειρά του να προσγειωθεί, μου γεννιέται η απορία για το κατά πόσο υπάρχει αρκετό μήκος διαδρόμου ή θα χρειαστεί να κάνω την πρώτη μου κατάδυση νωρίτερα από ότι περίμενα!

Προσγειωνόμαστε και με το που κατεβαίνω τις σκάλες του αεροπλάνου νιώθω την χαρακτηριστική υγρασία των τροπικών.

Ξεμπερδεύουμε γρήγορα με τον έλεγχο διαβατηρίων (οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υποχρεούνται στην προμήθεια βίζας), βγαίνουμε από το μικρό κτίριο του αεροδρομίου και βρισκόμαστε σε μια προκυμαία όπου τα δεκάδες ταχύπλοα περιμένουν να μεταφέρουν τους νεοφερμένους στο νησί του προορισμού τους.

Αν το ξενοδοχείο σου βρίσκεται σε κάποιο από τα πιο μακρινά νησιά σε περιμένουν άλλες 2 με 4 ώρες ταξίδι εκτός βέβαια αν επιλέξεις τη βολική αλλά συνάμα ακριβή λύση του υδροπλάνου που καλύπτει τις αποστάσεις πολύ πιο γρήγορα.

Έχουμε επιλέξει την δεύτερη λύση και κατευθυνόμαστε προς τη προβλήτα των υδροπλάνων. Δίπλα στο δικό μας, μας περιμένουν τα 2 μέλη του πληρώματος με τις βερμούδες και τα λευκά πουκάμισά τους με τα χρυσά σιρίτια, ξυπόλητοι. Welcome to Maldives! Οι Μαλδιβέζοι μοιάζουν πολύ με τους ινδούς, αδύνατοι, κοντούληδες και μελαχρινοί, πάντα χαμογελαστοί και ήρεμοι. Επιβιβαζόμαστε και βιαστικά παίρνω τη θέση ακριβώς πίσω από τους πιλότους.

Η πτήση αν και ιδιαίτερα φασαριόζικη είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Προσπερνάμε σε χαμηλό ύψος το ένα νησάκι πίσω από το άλλο και σύντομα βρισκόμαστε πάνω από το δικό μας. Βλέπω μέσα από το κόκπιτ το σπίτι μου για την επόμενη εβδομάδα. Η προσθαλάσσωση μας κάνει να χοροπηδάμε πάνω στις θέσεις μας και σύντομα το υδροπλάνο έχει πλαγιοδετήσει σε μια πλωτή εξέδρα 500 μέτρα μακριά από το νησί. Μια παραδοσιακή μαλδιβέζικη βάρκα (ντόνι) έρχεται να μας παραλάβει. Βρισκόμαστε στο πιο μίνιμαλ «αεροδρόμιο» του κόσμου!

Τα παραδοσιακά ονόματα των νησιών έχουν χαθεί (τα περισσότερα) και τώρα είναι βαφτισμένα από τις επιχειρήσεις που φιλοξενούν, sun island, paradise island, bandos island…

Από μακριά δεν βλέπω κτίρια πάνω στο νησί εκτός από μια μακριά ξύλινη προβλήτα, όσο πλησιάζουμε όμως διακρίνω στέγες φτιαγμένες από πυκνές στρώσεις φοινικόφυλλων. Σύντομα ανακαλύπτω ότι η μεγαλύτερη από αυτές καλύπτει το λόμπυ του ξενοδοχείου. Ανεμιστήρες στην οροφή προσπαθούν ματαίως να μας δροσίσουν, ίσως φταίει και η κούραση από το ταξίδι, η σκέψη όμως ότι επιτέλους βρίσκομαι στον προορισμό μου δεν αφήνει τίποτα να με πτοήσει.

Το δωμάτιο είναι σαφώς μεγαλύτερο από την αθηναϊκή γκαρσονιέρα μου και από το παράθυρο αντί για ταράτσες βλέπω θάλασσα! Ακριβώς απ’ έξω από την πόρτα μου απλώνεται η λευκή παραλία και ανάμεσα στα πλατύφυλλα τροπικά φυτά διακρίνω τον ινδικό ωκεανό. Έχω δίπλα μου τον καταδυτικό μου σάκο και όταν ανακοινώνω στους υπόλοιπους ότι πάω για κατάδυση με αντιμετωπίζουν ως ημίτρελο. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου πήρε πολύ για να τους ξεσηκώσω όλους.

Στο καταδυτικό κέντρο συναντάμε μια ομάδα που μόλις έχει γυρίσει από την πρωινή βουτιά.

Με ενθουσιασμό μιλάνε για μάντα και φαλαινοκαρχαρίες και εγώ ακούω με περίσσια ζήλειας…Συστήνομαι στον υπεύθυνο και του εκφράζω την επιθυμία μας να βουτήξουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δεν μπορώ να περιμένω 2 ώρες για την απογευματινή κατάδυση από σκάφος και η εναλλακτική λύση είναι ο τοπικός ύφαλος του οποίου το σημείο εισόδου είναι 20 μέτρα μακριά. Ούτως ή άλλως είμαστε υποχρεωμένοι να πραγματοποιήσουμε μια κατάδυση προσαρμογής ώστε να ελέγξουμε βάρη και πλευστότητα. Λανθασμένα θεώρησα αρχικά ότι η επιλογή της συγκεκριμένης κατάδυσης ήταν λύση ανάγκης και λέω λανθασμένα γιατί με το που βρέθηκα στο βυθό των Μαλδιβών συνειδητοποίησα γιατί θεωρείται ευλογημένο μέρος.

Στα δέκα πρώτα λεπτά είχα ήδη συναντήσει τους πρώτους καρχαρίες της ζωής μου. Ήταν 2 μικροί white tip (άκακοι καρχαρίες των υφάλων) οι οποίοι διέκοψαν προσωρινά τη σιέστα τους ενοχλημένοι από την παρουσία μου. Και η παρέλαση θαυμαστών υδρόβιων ζώων μόλις είχε αρχίσει. Εν μέσω χιλιάδων ασημί fusilier (τυφεκιοφόροι) χάζευα black spotted rays (μαύρα σαλάχια με 1,5μ διάμετρο) να «πετάνε» ξυριστά πάνω από τον αμμώδη βυθό, yellow mouth eels (ένα είδος σμέρνας του ινδικού) να κρύβονται κάτω από γιγάντια table corals (ακρόπορες) και ως κερασάκι στην τούρτα λίγο πριν αναδυθώ αντίκρισα ένα spotted eagle ray ( είδος σαλαχιού που προτιμά να πετά στα μεσόνερα σε αντίθεση με τα κοινά σαλάχια που ζουν στο βυθό) να περνάει βιαστικά από κάτω μου και να εξαφανίζεται προς τα βαθιά.

Αν αυτά συναντάει κανείς στο house reef τότε τι μας περιμένει στους μεσοπέλαγους υφάλους, αναρωτήθηκα καθώς πραγματοποιούσα τη στάση ασφαλείας μου…

Πίσω στην επιφάνεια η παρέα είναι ήδη εκτός ελέγχου, είμασταν έτοιμοι να βουτάμε όλη μέρα και όλη νύχτα και δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να μας εμποδίσει να το πραγματοποιήσουμε, εκτός βέβαια από το budget μας!

Το υποβρύχιο ψάρεμα είναι αυστηρά απαγορευμένο στις Μαλδίβες από το 1998, ενώ απαγορεύεται και η εισαγωγή ψαροντούφεκου στη χώρα!

Το καταδυτικό κέντρο ήταν μια επιχείρηση παράδειγμα προς μίμηση. Όλα ήταν άψογα οργανωμένα. Υπήρχαν 2 αίθουσες διδασκαλίας στολισμένες με φωτογραφίες των εντυπωσιακών κατοίκων του βυθού γεμάτες με μαθητές, τρεις μεγάλοι αποθηκευτικοί χώροι για τα υλικά των πελατών και του καταδυτικού, αποδυτήρια, ντουζιέρες , τέσσερις ή πέντε «βούτες» για το ξέπλυμα του εξοπλισμού, δύο μεγάλα Bauer κομπρεσέρ και μια εγκατάσταση μεμβράνης που γέμιζαν συνεχώς γυαλιστερές αλουμινένιες μπουκάλες με nitrox (σχεδόν όλοι οι δύτες ήταν πιστοποιημένοι για χρήση εμπλουτισμένου αέρα) και το γραφείο εξυπηρέτησης πελατών. Το εντυπωσιακό ήταν ότι παρόλο όλο αυτό τον οργασμό δραστηριότητας , το καταδυτικό λειτουργούσε αψεγάδιαστα σαν καλορυθμισμένη γερμανική μηχανή.

Στην είσοδο υπήρχε ένας πίνακας ανακοινώσεων με αναρτημένες λίστες με τις καταδύσεις των επόμενων τριών ημερών όπου συμπλήρωνες το όνομα και τον αριθμό του δωματίου σου ώστε να συμμετάσχεις σε αυτές που σε ενδιέφεραν. Ακριβώς από κάτω , ντοσιέ περιείχαν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για τους ογδόντα τόσους διαφορετικούς καταδυτικούς τόπους της περιοχής! Περιείχαν φωτογραφίες από τα ψάρια και τα κοράλλια του κάθε σημείου, σχηματική αναπαράσταση του βυθού, πληροφορίες για τα ρεύματα , το βάθος και το βαθμό δυσκολίας της κάθε βουτιάς.

Στα περισσότερα νησιά χρησιμοποιούνται ποδήλατα για τις μετακινήσεις. Η ενοικίαση κοστίζει 2 δολάρια τη μέρα και χρεώνεται στο λογαριασμό του δωματίου , όπως όλα άλλωστε πάνω στο μικρό νησί. Φαγητό, ποτά, καταδύσεις, ιστιοπλοΐα, θαλάσσια σπορ είναι μια υπογραφή μακριά. Αυτό βέβαια είναι μια καλή παγίδα γιατί όλα είναι αρκετά ακριβά. Ένα κλαμπ σάντουιτς κοστίζει 10 ευρώ, ένα ποτήρι κρασί 6, μία κατάδυση περίπου 40 ευρώ χωρίς την ενοικίαση του εξοπλισμού.

Πήραμε στα χέρι μας το κλειδί του ποδηλάτου , αναρωτιέμαι ποιος θα έκλεβε ένα ποδήλατο πάνω σε ένα νησί του οποίου την περιφέρεια την περπατάς σε μόλις 45 λεπτά!, και αρχίσαμε την εξερεύνηση. Υπήρχαν δαιδαλώδη μονοπάτια που οδηγούσαν στις διάφορες εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου και παντού γύρω τους πυκνά τροπικά φυτά, άλλα ανθισμένα, άλλα είχαν ήδη καρποφορήσει. Τεράστιες φρουτοφάγες νυχτερίδες πετούσαν από φοίνικα σε φοίνικα, πολύχρωμοι άτακτοι παπαγάλοι φώναζαν ποιος ξέρει γιατί. Ήχοι από ανθρώπινη δραστηριότητα πουθενά. Κι όμως για να φροντιστεί ένα γεμάτο ξενοδοχείο θα πρέπει κάποιοι να δουλεύουν σκληρά. Κάθε τόσο μας προσπέρναγε ένα από τα ηλεκτροκίνητα φορτηγάκια του προσωπικού κουβαλώντας προμήθειες ή βαλίτσες από επισκέπτες που συνεχώς έρχονται και φεύγουν. Στη νότια πλευρά του νησιού μια ελλειψοειδής προβλήτα οδηγεί στα water bungalows τα οποία είναι χτισμένα μέσα στη θάλασσα πάνω σε πασσάλους, μικρά σπιτάκια με κοραλλένιους κήπους!

Στο κέντρο του νησιού βρίσκονται τα δωμάτια των εργαζομένων και ένα μεγάλο (για τα μέτρα του νησιού) τέμενος. Οι Μαλδίβες είναι μουσουλμανικό κράτος , με κατοίκους πιστούς μεν αλλά όχι φανατικούς όπως σε άλλα ισλαμικά κράτη όπως η Μαλαισία ή η Ινδονησία.

Λίγο παρακάτω συναντάμε τις εγκαταστάσεις αφαλάτωσης, απαραίτητες για να καλυφθούν οι ανάγκες του ξενοδοχείου σε γλυκό νερό.

Βρισκόμαστε σε ένα τουριστικό θέρετρο ιδανικό για να ηρεμήσεις , να ξεκουράσεις την ψυχή και το σώμα σου. Η αλήθεια είναι ότι ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους ή μουσεία, δεν μπορείς να πας για ψώνια σε εμπορικά κέντρα, η νυχτερινή ζωή είναι υποτυπώδης, οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει να κάνει με τη θάλασσα. Πολλοί επιλέγουν το surfing, το ψάρεμα ανοιχτής θάλασσας, την ιστιοπλοΐα με μικρά καταμαράν και βέβαια τις καταδύσεις. Άλλοι επιλέγουν απλά να είναι ξαπλωμένοι δίπλα στη θάλασσα και να χαζεύουν ένα ορίζοντα διάσπαρτο από μικρές πράσινες νησίδες μέσα στο απέραντο γαλάζιο συντροφιά με ένα ποτήρι κρασί και ένα καλό βιβλίο.

Έχω συναντήσει πολλούς να επιστρέφουν από τις Μαλδίβες και να λένε ότι βαρέθηκαν τη ζωή τους εκεί. Σίγουρα ο καθένας έχει την δική του άποψη για το πώς θα εκμεταλλευτεί τις διακοπές του, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να κατανοήσω όλους αυτούς που φεύγοντας από την ένταση της καθημερινότητας επιζητούν μια παρόμοια ένταση η οποία θα τους κάνει να νοιώθουν μικρότερη ανασφάλεια μακριά από το σπίτι τους….Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα ζευγάρι νιόπαντρων με το οποίο συναντηθήκαμε τυχαία σε ένα από τα εστιατόρια του νησιού. Συζητούσαμε με θέα ένα απίστευτο ηλιοβασίλεμα όταν η κοπέλα μας εκμυστηρεύτηκε το πόσο της έλλειπε η ελληνική τηλεόραση! Η ελληνική τηλεόραση, όταν βρισκόμασταν στον παράδεισο! Αναρωτήθηκα γιατί να μπήκαν στον κόπο και στα έξοδα για να ταξιδέψουν μέχρι εδώ αν όχι για λόγους μόδας…..

Το πρόγραμμα καταδύσεων έχει 2 πρωινές καταδύσεις που ξεκινούν στις 08.30 ενώ υπάρχει μια απογευματινή στις 15.00 και μια νυχτερινή με το που δύει ο ήλιος.

Από την πρώτη κιόλας μέρα προσαρμοστήκαμε εύκολα στην καταδυτική «ρουτίνα».

Ο καθένας από εμάς είχε ένα αριθμημένο κουτί με τον εξοπλισμό μας το οποίο βρισκόταν ήδη πάνω σε ένα από τα σκάφη. Με το που φτάναμε στο καταδυτικό ένας από τους εκπαιδευτές μας ενημέρωνε σε ποιο από τα σκάφη θα επιβιβαζόμασταν. Από την προηγούμενη μέρα είχαμε μετρήσει το μίγμα στις φιάλες μας , είχαμε υπογράψει στις προβλεπόμενες φόρμες και είχαμε συμπληρώσει τον αριθμό της φιάλης, δίπλα στο όνομα μας, στη λίστα συμμετοχής ώστε αυτή να φορτωθεί έγκαιρα.

Το ντόνι μας λιτό, μια μεγάλη βάρκα τίποτα παραπάνω, με πάγκους δεξιά αριστερά για να καθόμαστε και τη χαρακτηριστική για τη Μαλδιβέζικη ναυπηγική πλώρη. Ένα απολύτως απαραίτητο ξύλινο στέγαστρο μας προστατεύει μια που ο καυτός ήλιος του ισημερινού δεν συγχωρεί.

Είμαστε ακόμα δεμένοι στο ντόκο όταν ξεκινά το briefing. Στο σκάφος οι δύτες χωρισμένοι σε ομάδες αναλόγως εθνικοτήτων. Το βασικό προσόν του εκπαιδευτή, που θέλει να δουλέψει εδώ, είναι η πολυγλωσσία. Οι συνοδοί μας, μιλάνε οπωσδήποτε ιαπωνικά, ρώσικα, γερμανικά και βέβαια αγγλικά.

(Οι γάλλοι και ισπανοί δύτες προτιμούν τις αντίστοιχα γαλλόφωνες και ισπανόφωνες πρώην αποικίες στην Γαλλική Πολυνησία και στην Καραϊβική. )

Οι περισσότερες καταδύσεις στις Μαλδίβες είναι καταδύσεις ρεύματος, απαιτητικές, γρήγορες και απολαυστικότατες! Ένα υποβρύχιο ρόλερ κόστερ.

Ο μαλδιβέζος dive master μας επισείει την προσοχή και συγχρόνως δείχνει στο χάρτη σε ποιο σημείο θα δούμε τι. Τα χαρακτηριστικότερα είδη που συναντάς είναι μεγάλοι ναπολέον, υφαλοκαρχαρίες, πελαγικούς καρχαρίες, μεγάλα κοπάδια τρεβάλις (ένα τονοειδές ψάρι), χελώνες, πολλών ειδών σμέρνες, black και blue spotted rays, μάντα και για τους πολύ τυχερούς, φαλαινοκαρχαρίες.

Όσο για την μάκρο ζωή, νομίζω ότι εννοείται ότι σε αυτούς τους πολύ ζωντανούς υφάλους η βιοποικιλότητα δεν έχει όρια. Σε κάθε ανεμώνη κρύβεται ένα κλοουνόψαρο, σε κάθε firecoral ένα συμβιωτικό καραβιδάκι, σε κάθε αχινό ένα μωρό emperor fish, σε κάθε αστερία μια ομοίου χρώματος γαριδούλα. Αν ο υποβρύχιος φωτογράφος καταφέρει να βρει ένα σημείο ήσυχου ρεύματος , είμαι σίγουρος ότι θα εκστασιαστεί.

Η θερμοκρασία του νερού είναι πολύ κοντά στους 29 βαθμούς, καθιστώντας ακόμα και το μονοσόρτ περιττό. Υπάρχουν αρκετοί δύτες που χρησιμοποιούν λεπτές ολόσωμες λύκρες για προστασία από τα ενοχλητικά τσιμπήματα του πλαγκτόν υποβρυχίως, αλλά οι πιο πολλοί καταδύονται μόνο με το μαγιό τους. Ακόμα θυμάμαι τον θεόρατο ρώσο με τον επίχρυσο ρυθμιστή και το λεοπαρδαλέ τάνγκα του να κολυμπάει μπροστά μου, ευτυχώς όχι για πολύ μια που η 15λ φιάλη ήταν σφηνάκι αέρα για τις τεράστιες ανάγκες του!

Υπάρχει το πολύ διαδεδομένο πλαφόν βάθους στα -30μ και ένα 60λεπτο όριο χρόνου. Εδώ να σημειωθεί ότι σχεδόν σε όλα τα καταδυτικά κέντρα των Μαλδιβών η χρήση καταδυτικού υπολογιστή και η ύπαρξη SMB (σημαδούρα αποσυμπίεσης) είναι υποχρεωτική.

Πριν ξεκινήσει το σκάφος υπογράφουμε στην λίστα συμμετοχής, δίπλα στο όνομα μας, κάτι που θα επαναλάβουμε στο τέλος κάθε κατάδυσης ενώ θα συμπληρώσουμε και τα δεδομένα από αυτήν, το βάθος, το χρόνο και την πίεση της φιάλης. Με αυτό τον τρόπο το καταδυτικό έχει πλήρη έλεγχο του ποιος πήγε για βουτιά, για το αν γύρισαν όλοι ( όχι δεν είναι αστείο!) και για το τι έκανε ο καθένας.

Η απόσταση που έπρεπε να καλυφθεί δεν είναι ποτέ πάνω από 30 λεπτά και τις πιο πολλές φορές συντροφιά μας κρατάνε παιχνιδιάρικα δελφίνια.

Στις επισκέψεις μου στις Μαλδίβες δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο καταδυτικό τόπο περισσότερο από κάποιον άλλο. Η κατάδυση είναι ένας ζωντανός οργανισμός, και χίλιες φορές να καταδύεσαι στο ίδιο σημείο, κάθε φορά θα υπάρξει κάτι καινούριο να σε εντυπωσιάσει. Αν πρέπει να διαλέξω κάποιες από τις κορυφαίες καταδυτικές στιγμές που έχω ζήσει σε αυτά τα νησιά αυτές θα είναι οι εξής δύο.

Στην πρώτη παρακολουθώ ένα grey reefshark (γκρίζο καρχαρία του υφάλου) -που αφού έχει κυνηγήσει και αιχμαλωτίσει ένα ροφό μέσα σε ένα κοίλωμα του υφάλου- προσπαθεί με απίστευτη μανία να χωθεί και να τραβήξει το ψάρι έξω. Χτυπιέται με μεγάλη δύναμη δεξιά αριστερά όταν ολόγυρα μια ντουζίνα μεγάλοι τόνοι περιμένουν καρτερικά το μερτικό τους από τη λεία και περιπολούν με μεγάλη νευρικότητα. Η σκηνή ακτινοβολούσε ένταση, ένταση που ακόμα και εγώ , ο ξένος, την ένιωθα να με διαπερνά.

Η δεύτερη σκηνή εξέπεμπε ακριβώς την αντίθετη ενέργεια.

Σχεδόν σε κάθε ατόλη υπάρχει και ένα manta Point, ένα σταθμό καθαρισμού για αυτά τα «εξωγήινα» πλάσματα. Τα μάντα πλησιάζουν τον κοραλλιογενή ύφαλο ώστε διάφορα ψάρια να τα καθαρίσουν από τα παράσιτα τους και καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας παραδίδουν μαθήματα υποβρύχιου χορού. Το να πει κανείς ότι τα μάντα πετάνε παρά κολυμπάνε δεν θα ήταν διόλου πλεονασμός. Προσωπικά θεωρώ ότι η υποβρύχια κίνησή τους είναι ότι πιο κομψό έχω δει στη ζωή μου.

Το μέγεθος τους είναι πραγματικά εντυπωσιακό και μπορεί να φτάσει τα 6 μέτρα πλάτος και 3 μέτρα μήκος. Καθώς το παρακολουθείς να εμφανίζεται από την άβυσσο νομίζεις ότι παρακολουθείς διαστημόπλοιο να μπαίνει στην γήινη ατμόσφαιρα. Συνήθως είναι μαύρο από πάνω και λευκό από κάτω και στο κεφάλι του έχει 2 κερατοειδή πτερύγια που τα χρησιμοποιεί για να κατευθύνει το πλαγκτόν με το οποίο τρέφεται στο τεράστιο στόμα του. Το σχήμα και χρώμα τους τα καθιστά ακόμα πιο εντυπωσιακά.

Είναι αρκετά σύνηθες να αλληλεπιδρούν με τους δύτες, αρκεί ο δύτης να ξέρει ότι το χειρότερο που έχει να κάνει είναι να προσπαθήσει να τα κυνηγήσει. Αν θέλεις να τα έχεις κοντά σου για πολύ χρόνο πρέπει να σταθείς σε ένα σημείο και να τα αφήσεις να σε πλησιάσουν αυτά. Εμείς είχαμε την τύχη να τα βλέπουμε να κάνουν τα «μαγικά» τους για πάνω από μισή ώρα.

Τα θηλυκά μάντα έχουν σημάδια στο αριστερό τους πτερύγιο μια που τα αρσενικά τα δαγκώνουν με τα υποτυπώδη δόντια τους ώστε να τα συγκρατήσουν κοντά τους κατά την αναπαραγωγική περίοδο. Το αναπαραγωγικό όργανο των αρσενικών , όπως σε όλους τους χονδριχθύες (πχ καρχαριοειδή) είναι ένα από τα οπίσθια κάτω πτερύγια.

Tα manta birostris , παλαιότερα γνωστά και ως διαβολόψαρα, είναι τα μόνα σαλάχια χωρίς κεντρί.

Οι μόνοι εχθροί τους είναι οι πελαγικοί καρχαρίες και πιθανότατα οι όρκες.

Ανάμεσα στις 2 καταδύσεις έχεις πάντα το χρόνο να συνέλθεις από το σοκ ομορφιάς που σου έχει χαρίσει η θάλασσα και να ετοιμαστείς για το επόμενο. Έχεις επίσης το χρόνο να γευτείς ντόπιες λιχουδιές όπως λιαστό τόνο (που αρχικά νόμιζα ότι ήταν χοιρινό… μουσουλμάνοι και χοιρινό δεν πάνε μαζί, έτσι δεν είναι;) με τη συνοδεία καρύδας (η οποία μου θύμιζε έντονα αμύγδαλο…μάλλον το άζωτο είχε πειράξει τα γευστικά αισθητήριά μου!) και να πιεις φρέσκο χυμό μάνγκο…

Με την επιστροφή στο νησί διαπιστώνουμε ότι το βοηθητικό προσωπικό του καταδυτικού πλένει και αποθηκεύει τα υλικά μας με απίστευτη σβελτάδα χωρίς την δική μας παρέμβαση. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δηλώσουμε συμμετοχή για την επόμενη κατάδυση και να μετρήσουμε το ποσοστό οξυγόνου στις φιάλες μας.

Την ώρα του μεσημεριανού φαγητού το καταδυτικό νεκρώνει από κόσμο και έτσι οι πολύ σκληρά εργαζόμενοι σε αυτό βρίσκουν μια ώρα ξεκούρασης.

Κουβεντιάζοντας με τον λογιστή της επιχείρησης έμαθα ότι δουλεύει 7 μέρες την εβδομάδα για 14 ώρες τη μέρα. Κοιμάται 8 ώρες και 2 ώρες βλέπει τηλεόραση. Η μόνη διασκέδασή του πάνω σε αυτό το μικρό κομμάτι γης είναι ένα παιχνίδι beach volley μια φορά το μήνα με τους συναδέλφους του.

Πληρώνεται 100 ευρώ το μήνα και σχεδόν όλα τα χρήματα τα στέλνει πίσω στην οικογένεια του.

Η μέση Μαλδιβέζικη οικογένεια αποτελείται πάνω από 6 μέλη και συνήθως όλοι ασχολούνται με το ψάρεμα. Οι πιο «εύπορες» μαζεύουν χρήματα ώστε κάποια από τα παιδιά τους (πιο συχνά μόνο ένα) να μετακομίσει από το φτωχό νησί τους στο Μάλε, να πάει στο Λύκειο και να γίνει μέλος της τουριστικής βιομηχανίας. Αν μάλιστα καταφέρει να γίνει dive master τότε έχει πιάσει σίγουρα την καλή. Τα ακούς μαμά που ήθελες σώνει και καλά να γίνω φυσικός;

Όλοι οι εργαζόμενοι στο νησί έχουν μια παρόμοια ιστορία από πίσω τους. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα γίνεται παρά τα εξαντλητικά ωράρια στα οποία εργάζονται και την κούραση αυτή τη διακρίνεις πίσω από το ευγενικό βλέμμα τους.

Μεγάλο κομμάτι του εισοδήματος τους είναι τα φιλοδωρήματα που αφήνουμε εμείς οι τουρίστες. Μη λυπηθείτε λοιπόν τα ευρώ σας, θα είναι κρίμα!

To Μαλδιβέζικο φαγητό είναι εξαιρετικά καυτερό και έχει έντονη ομοιότητα με το ινδικό. Προφανώς το μενού τους βασίζεται στα θαλασσινά, άλλωστε που να βοσκήσουν πρόβατα στις Μαλδίβες!

Στα μείον είναι ότι έχουν μια τάση να ξεροψήνουν τα ψάρια μέχρι να γίνουν πετσί. Κατόπιν προσθέτουν από πάνω σάλτσες από κάρυ ή σκόρδο (οι οποίες είναι εξαιρετικές!). Σε ένα γεύμα είχα ζητήσει επί τούτου από το σερβιτόρο το ψάρι μου να ψηθεί medium raw με αποτέλεσμα να γίνει ολόκληρο θέμα με τον σεφ ο οποίος αρνιόταν πεισματικά να το ψήσει με αυτό τον τρόπο…

Πέραν όμως της μαλδιβέζικης κουζίνας , έχουμε πρόσβαση σε όλα τα είδη μαγειρικής, ευρωπαϊκής και αμερικάνικης εκτός βέβαια από οτιδήποτε περιέχει χοιρινό. Εδώ να σημειώσω ότι όπως στην Ελλάδα ταΐζουμε γάτες που έρχονται να ζητιανέψουν δίπλα στο τραπέζι, στις Μαλδίβες ταΐζουμε σαλάχια που σχεδόν βγαίνουν στην ακτή ψάχνοντας για ένα μεζέ!!!

Η μέρα κυλάει γρήγορα μεταξύ κατάδυσης, φαγητού και ξάπλας και προσωπικά δεν προλαβαίνω να νιώσω ανία ούτε μια στιγμή.

Το βράδυ οι ανιματέρ του ξενοδοχείου αναλαμβάνουν με μέτρια σκετσάκια και ταχυδακτυλουργικά να ψυχαγωγήσουν τον κόσμο και σε σπάνιες περιπτώσεις, στα νησιά κοντά στο Μάλε, ροκ και ρέγγε μπάντες βελτιώνουν πολύ την μέτρια νυχτερινή διασκέδαση. Εξάλλου για έντονη νυχτερινή ζωή προτιμείστε τη Μύκονο, εδώ είμαστε για άλλο λόγο. Οι περισσότεροι τουρίστες χαλαρώνουν με ένα ποτό στα παραθαλάσσια μπαρ και χαζεύουν τους μικρούς black tip καρχαρίες που μαζεύονται δίπλα στην ακτή μαγνητισμένοι από τους δυνατούς προβολείς.

Το αργότερο τα μεσάνυχτα και οι τελευταίοι ξενύχτηδες έχουν αποχωρήσει , αφήνοντας στο χώρο του λόμπι το προσωπικό και τους «δυστυχισμένους» τουρίστες που περιμένουν την μεταφορά τους στο αεροδρόμιο για το δρόμο της επιστροφής στις παγωμένες χώρες τους.

Η μία εβδομάδα παραμονής σε αυτή τη μικρή αλλά θαυμαστή χώρα είναι πολύ μικρός χρόνος για να τη χορτάσω. Το κόστος διαβίωσης όμως είναι πολύ μεγάλο για το ελληνικό πορτοφόλι ώστε να παρατείνω τη διαμονή μου εκεί. Με ένα πολύ συντηρητικό προϋπολογισμό για 6 διανυκτερεύσεις και 10 καταδύσεις θα χρειαστούν περί τα 1800 ευρώ.

Η ποιότητα, όμως, των καταδύσεων στην καρδιά του ινδικού ωκεανού είναι τόσο υψηλή ώστε πάντα να επιζητώ να ξαναβουτήξω εκεί ανεξαρτήτως κόστους.

Εξάλλου λίγα μέρη στον κόσμο σου υπόσχονται 100% πιθανότητες να αντικρίσεις μάντα να χορεύουν γύρω σου.

Οι Μαλδίβες είναι ένας μοναδικός προορισμός, οι κοραλλένιες οάσεις της σου επιτρέπουν πραγματικά να ξεκουραστείς και να ξεχάσεις τι σημαίνει τσιμέντο, αυτοκίνητο, φασαρία. Αν στα ενδιαφέροντά σου δεν συγκαταλέγεται η θάλασσα ή επιθυμείς να ξοδέψεις τις διακοπές σου σε sightseeing τότε σίγουρα οι Μαλδίβες θα πρέπει να διαγραφούν από τη λίστα σου. Διαφορετικά ετοιμάσου για τον επίγειο παράδεισο!

Στην Γη των Μαγιας Μερος Δ'

Φορτωθήκαμε για πολλοστή φορά, περιμένοντας το λεωφορείο για την πρωτεύουσα του Γιουκατάν, τη Μέριδα.

Ακόμα διακόσια χιλιόμετρα προστέθηκαν στον κατάλογο της μεξικάνικης περιπλάνησης και εμείς βρεθήκαμε σε μια πανέμορφη πόλη χτισμένη από τους πρώτους Ισπανούς αποίκους.

Μεγάλοι καθεδρικοί ναοί σου θυμίζουν τη δύναμη του καθολικισμού , εξαίσια νεοκλασικά κτίρια σου θυμίζουν τον πλούτο των παλαιών αριστοκρατών- κατόχων τους.

Ο φόβος ινδιάνικων εξεγέρσεων οδήγησε τους πρώτους κάτοικους να χτίσουν τα σπίτια με τέτοιο τρόπο ώστε εξωτερικά να μοιάζουν με φρούρια, κλειστοφοβικά και ερμητικά, με βαριές πανύψηλες ξύλινες πόρτες να σου αποτρέπουν την είσοδο. Εσωτερικά όμως έχουν υπέροχα κατάφυτα αίθρια. Τα πιο όμορφα από αυτά είναι πλέον κυβερνητικά κτίρια και ξενοδοχεία. Η απέραντη πεδιάδα ολόγυρα επέτρεψε την επέκταση της πόλης οριζοντίως και έκανε περιττή την ανάπτυξη προς τα πάνω. Έτσι όπου και να βρίσκεσαι βλέπεις ουρανό και αυτό δημιουργεί μια ευδιαθεσία που σου λείπει όταν περπατάς σε μια δυτική μητρόπολη εγκλωβισμένος ανάμεσα στους ουρανοξύστες.

Ο πιο όμορφος περίπατος είναι η λεωφόρος Paseo de Montejo, όπου βρίσκονται τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της αποικιακής αρχιτεκτονικής και η οποία καταλήγει σε ένα όμορφο μνημείο για την Μεξικάνικη ιστορία.

Εστιατόρια υπάρχουν άφθονα στο ιστορικό κέντρο γύρω από την κεντρική πλατεία (το zocalo) . Θα πρότεινα να αναζητήσετε το ζαχαροπλαστείο Colon (dulceria) για να γευτείτε υπέροχο παγωτό με όλες τις πιθανές γεύσεις και μεταξύ αυτών και καλαμπόκι! Γνωρίζοντας την τεράστια σημασία του καλαμποκιού για την κοινωνία του Γιουκαταν δεν εκπλήσσομαι ολωσδιόλου που υπάρχει και σε παγωτό!

Η περιοχή της Μέριδα χαρακτηρίζεται από γόνιμα εδάφη αλλά και από τους ελάχιστους φυσικούς ταμιευτήρες νερού που υπάρχουν, σε αντίθεση με την Κουιντάνα Ρου (η επαρχία στην οποία βρίσκεται η Πλάγια Ντελ Καρμεν) που έχει παντού cenotes αλλά πολύ πετρώδες και άρα άγονο έδαφος.

Η Μάγιας είχαν να αντιμετωπίσουν ένα σημαντικότατο πρόβλημα για την επιβίωση τους. Έχτισαν την πόλη τους γύρω από μια cenote η οποία όμως σύντομα θα εξαντλούταν. Χτίζοντας μια δεύτερη πόλη σε μια δεύτερη cenote, και μετακομίζοντας όλοι σε αυτήν έλυσαν προσωρινά το πρόβλημα κι όταν αυτό ξαναδημιουργήθηκε έκτισαν μια τρίτη πόλη και ξαναμετακόμισαν κλπ κλπ.. Σε μια ακτίνα μερικών εκατοντάδων χιλιομέτρων χτίστηκαν πέντε αδελφές πόλεις , μία σε κάθε πηγάδι, και οι οποίες κατοικούνταν εκ περιτροπής ανά 30 χρόνια! Ομάδες συντήρησης επισκέπτονταν τις πόλεις στο μεσοδιάστημα φροντίζοντας να είναι σε καλή κατάσταση και διατηρώντας το νερό στις cenotes πόσιμο. Πως το πετύχαιναν αυτό; Εύκολα για τη σύγχρονη σκέψη αλλά πολύ πρωτοπόρο για τότε ….αφού άλεθαν το καλαμπόκι το άφηναν να μουχλιάσει και χρησιμοποιούσαν τη μούχλα ως απολυμαντικό! (ο Παστέρ καταγόταν από τους Μάγιας;)

Ενδιαφέρουσα προσέγγιση της λειψυδρίας, δεν συμφωνείτε;

Η πιο σπουδαία από αυτές τις πόλεις είναι η Uxmal, αρκετά διαφορετική από την Chitzen Itza , πιο λεπτεπίλεπτη , πιο καλλιτεχνική. Στην κεντρική πυραμίδα είναι εμφανείς οι προσθέσεις επιπέδων σε κάθε αποίκιση ανά 120 χρόνια. Η ύπαρξη κτιρίων πάνω σε λοφίσκους , πράγμα σπάνιο για όλο το Γιουκατάν, κάνει το τοπίο πιο ενδιαφέρον από τους υπόλοιπους αρχαιολογικούς χώρους. Η Uxmal δεν αποπνέει τη δύναμη και επιβλητικότητα της Chitzen Itza ,όμως σου αποδεικνύει περίτρανα την ποιότητα του πολιτισμού των Μάγιας.

Το χρονοδιάγραμμα πίεζε, θέλαμε σε 2 μέρες να βρισκόμαστε στην Oaxaca ώστε να προλάβουμε να την απολαύσουμε πριν πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού προς την Ελλάδα.

Η Οαχάκα είναι μια πόλη στο κεντρικό Μεξικό , κοντά στα 2000 χιλιόμετρα μακριά από την Μέριδα. Ο πιο γρήγορος τρόπος για να ταξιδέψεις στο γιγάντιο Μεξικό είναι το αεροπλάνο. Είναι όμως και ακριβός , γεγονός που μας αναγκάζει να χρησιμοποιήσουμε για μια ακόμα φορά το δίκτυο των υπεραστικών λεωφορείων. Το ταξίδι μου φαίνεται βουνό, 17 ώρες μέχρι την Τuxtla Gutierez , την πρωτεύουσα της επαρχίας Chiapas και μετά άλλο λεωφορείο , άλλες 10 ώρες μέχρι την Oaxaca!!!! Τώρα που το ταξίδι έχει πραγματοποιηθεί, όλες αυτές οι ατελείωτες ώρες μέσα σε ένα λεωφορείο μου φαντάζουν ως άθλος αλλά και ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ταξίδια που έχω κάνει. Η διαδρομή ήταν μαγική και σίγουρα θα της άξιζε να την πραγματοποιήσουμε σε ένα μήνα και όχι σε μια μέρα. Κάθε μιάμιση, δυο ώρες το όχημα σταματούσε σε χωριουδάκια και πόλεις για το απαραίτητο ξεμούδιασμα. Ξεκινήσαμε από μια επίπεδη ζούγκλα, ζεστή και υγρή, περάσαμε δίπλα από τον κόλπο του Μεξικό, ανεβήκαμε στα βουνά της επαρχίας της Chiapas, και μέσα από φαράγγια και οροπέδια θαυμάσαμε υπέροχες πόλεις όπως το San Cristobal de las Casas. Μυρίσαμε τον καθαρό βουνίσιο αέρα χαζεύοντας εκατομμύρια αστέρια στην μέση του πουθενά. Μέσα σε 30 ώρες αλλάξαμε τρεις εποχές, από απόλυτο καλοκαίρι σε ήπιο χειμώνα και κατόπιν στην άνοιξη των παραθαλασσίων περιοχών του Ειρηνικού ωκεανού.

Όταν φτάσαμε στον προορισμό αποφάσισα ότι δεν θέλω να ξαναδώ λεωφορείο για τα επόμενα 4 χρόνια… Είμασταν εξαντλημένοι αλλά και χαρούμενοι που τα καταφέραμε. Βρισκόμασταν στην Oaxaca , διάσημη για την εξαιρετική μεσκάλ, για την κορυφαία σχολή Καλών τεχνών, για τους φιλελεύθερους και αγωνιστικούς της κατοίκους.

Βρήκαμε εύκολα ένα αξιοπρεπές κατάλυμα κοντά στο κέντρο και αφού κοιμηθήκαμε για αρκετές ώρες ξεχυθήκαμε στους δρόμους για να ρουφήξουμε την ενέργεια αυτής της καλλιτεχνούπολης. Στην κεντρική πλατεία υπήρχαν απεργοί πείνας διαμαρτυρόμενοι για την εξαθλίωση των πάμφτωχων χωρικών της επαρχίας της Oaxaca παίζοντας μελωδικές επαναστατικές μπαλάντες με τις κιθάρες τους . Παραδίπλα, λούστροι έβγαζαν τα προς το ζην, μητέρες ψώνιζαν και γερο-Μεξικάνοι αραχτοί στα παγκάκια αναπολούσαν τα χρόνια που πέρασαν. Εμείς οι τουρίστες συμπληρώναμε την εικόνα αποτυπώνοντας το φολκλόρ με τις φωτογραφικές μηχανές μας και ψωνίζοντας αναμνηστικά. Αρχίσαμε να περπατάμε στα καλντερίμια της πόλης χαζεύοντας τις πολύχρωμες μονοκατοικίες. Παντού γύρω μας εκφράσεις της δημιουργικότητας των ντόπιων, ζωγραφιές, γλυπτά , πλανόδιοι μουσικοί (Marriachi). Δύο είναι τα πιο εντυπωσιακά κτίρια της πόλης , ο καθεδρικός ναός, χτισμένος από τον ίδιο τον Κορτεζ με το ολόχρυσο τέμπλο του και το θέατρο της πόλης με το όνομα Teatro Macedonio. Είμασταν στην άλλη άκρη του κόσμου αλλά η Ελλάδα μας κυνηγούσε και εδώ !

Το βράδυ είμασταν καλεσμένοι σε ένα πάρτυ που οργάνωνε μια χορευτική ομάδα ως φίλοι φίλων ( είχε ο Σωτήρης τις γνωριμίες του από προηγούμενα ταξίδια). Ήταν το τελευταίο βράδυ μου στη χώρα και ένοιωθα αποσβολωμένος προσπαθώντας να ταξινομήσω όλες αυτές τις υπέροχες αλλά και ετερόκλητες εικόνες στο μυαλό μου. Βρέθηκα ανάμεσα σε άγνωστους ανθρώπους, οι οποίοι χόρευαν παθιασμένα στους ήχους ροκ μεξικάνικων συγκροτημάτων . Στο πρώτο μερέγκε με πλησιάζει μια όμορφη μεξικάνα ( ομολογώ ότι όμορφη και μεξικάνα είναι μια σπάνια συγκυρία και ελπίζω να μην κατηγορηθώ για ρατσισμό) και μου λέει ότι ή χορεύω ή φεύγω!!!! Ήταν ήδη πολύ ώρα που παρατηρούσα αμέτοχος, χαζεύοντας και τα παιδιά νόμιζαν ότι για να κάθομαι έτσι μάλλον θα ήμουν άρρωστος! Το ξημέρωμα μας βρήκε να είμαστε εξαντλημένοι από το χορό και εμένα να πρέπει να πάρω άλλο ένα λεωφορείο (για ακόμα 6 ώρες) για το Μέχικο σίτι ή Distrito federal όπως είναι γνωστό στους ντόπιους. Δεν θυμάμαι τίποτα από την διαδρομή γιατί στο μεγαλύτερο μέρος αυτής κοιμόμουν. Θυμάμαι όμως ότι σε κάποιο χωριό έφαγα ένα υπέροχα μαγειρεμένο κοτόπουλο με ρύζι τυλιγμένο σε φύλλο μπανάνας…!

Επέστρεφα στην Ευρώπη. Η πρώτη μου επίσκεψη στην Αμερικάνικη ήπειρο ήταν μαγική. Έζησα την κοσμοπολίτικη ένταση της Playa del Carmen, βούτηξα στους υπέροχούς της υφάλους καθώς και στους υφάλους του διάσημου Cozumel. Είχα την τύχη να βιώσω το δέος του να βρίσκεσαι υποβρυχίως μέσα σε μια ζούγκλα και να περιπλανάσαι στις δαιδαλώδεις γαλαρίες των cenotes. Ξάπλωσα κάτω από τους φοίνικες της Tulum και άφησα αυτήν την μαγική παραλία να με «αποπλανήσει». Περιηγήθηκα στις αρχαίες πόλεις των Μάγιας ταξιδεύοντας στο χρόνο. Συνάντησα το σύγχρονο αλλά και το Μεξικό του προηγούμενου αιώνα ( του 19^ου εννοώ) μέσα από τη ζωή στη Μέριδα. Και τέλος διαπίστωσα από πρώτο χέρι τι πάει να πει allegria σε μια ουσιαστικά και κυριολεκτικά ζωντανή πόλη όπως η Οαχάκα. Τι άλλο να θέλει κανείς από ένα ταξίδι;

ΥΓ Όταν γραφόταν αυτό το άρθρο ετοιμαζόμασταν για τη δεύτερη επίσκεψη μας στη χερσόνησο του Yucatan. Μόνο που αυτή τη φορά θα ταξιδεύαμε 25 φίλοι μαζί. Μια που είχα αναλάβει τη διοργάνωση όλης της εκδρομής , είχα τρομερό άγχος για το αν το Μεξικό θα μιλούσε στις ψυχές όλων των συνταξιδιωτών μας με την ίδια ένταση που μίλησε στη δική μου. Είχα δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες… Είναι απίστευτο -μια που είμαστε άνθρωποι με διαφορετικές προτιμήσεις- αλλά έτσι συνέβη, μαγευτήκαμε και πάλι όλοι!

Η δεύτερη «ανάγνωση» της περιοχής μου έδωσε καινούριες «ειδήσεις». Το υπέροχο Frida Calo bar στην Playa έκλεισε και έγινε αργεντίνικο εστιατόριο. Οι καταδύσεις στο Cozumel κρύβουν μια απίστευτη μικροζωή από πλάσματα που δεν είχα αντικρύσει ποτέ μέχρι τώρα , οπότε έχετε τα μάτια σας ανοικτά στην λεπτομέρεια των υφάλων.

Καταδυθήκαμε σε ακόμα πιο υπέροχες cenotes όπως η Grand Cenote και η Dos Ojos. Ανακαλύψαμε ένα εξαιρετικό αργεντίνικο εστιατόριο (το El pequenio Buenos Aires) στο Tulum Pueblo, όπου απολαύσαμε εξαιρετικό σέρβις, καταπληκτικά αργεντίνικα κρασιά και βέβαια γευστικότατα φιλέτα και όλα αυτά σε τιμές πολύ χαμηλότερες από υποδεέστερα αθηναϊκά “high” αργεντίνικα όπου χρειάζεται να υποθηκεύσεις το σπίτι σου για να φας ένα πιάτο….

Ο αρχαιολογικός χώρος της Coba ο οποίος είναι πολύ κοντά στην Tulum, σου δίνει μια καλή ιδέα για το πώς ήταν οι υπόλοιποι (πχ Uxmal) όταν ανακαλύφθηκαν ξεχασμένοι και χαμένοι μέσα στη ζούγκλα. Αξίζει μια επίσκεψη οπωσδήποτε.

Η δεύτερη μεγαλύτερη αποικιακού ρυθμού πόλη του Yucatan, η Valladolid, είναι μια καλή στάση κατά τη διάρκεια μια ημερήσιας εκδρομής από την Playa ή το Cancun στην Chichen Itza.

Αν δεν καταδύεστε, μια επίσκεψη στα θεματικά πάρκα του Xel – Ha (προφέρεται σελ χα) και του X-Caret (ες καρετ), στην ευρύτερη περιοχή της Playa , είναι μια σίγουρη λύση για καλό σνόρκελινγκ σε υφάλους και σενότες, σόου με δελφίνια , καλό φαγητό και άφθονο τουριστικό φολκλόρ.

Οποιαδήποτε εποχή είναι καλή εποχή για να επισκεφθεί κανείς τη χερσόνησο του Yucatan εκτός της περιόδου 15 Αυγούστου με 15 Σεπτεμβρίου , όταν και κάνουν την εμφάνιση τους στην περιοχή τυφώνες.

LIVEABOARD TRIP SOUTH RED SEA

Μια καλή μου φίλη έχει πει ότι φανατικός δύτης είναι αυτός του οποίου ο καταδυτικός εξοπλισμός είναι ακριβότερος από το αυτοκίνητο του.
Μεγάλη αλήθεια!
Όπως μεγάλη αλήθεια είναι ότι όποιος δεν έχει κάνει ένα liveaboard ταξίδι δεν ξέρει τι πάει να πει πραγματικά καταδυτική εκδρομή.

Liveaboard; Κυριολεκτικά σημαίνει «μένω σε σκάφος». Μεταξύ των δυτών ταξιδευτών σημαίνει «θα βουτάω όλη μέρα και ανάμεσα στις καταδύσεις θα βουτάω λίγο ακόμα»!
Η ιδέα του Liveaboard έπεσε εντελώς ξαφνικά στην παρέα μια που ψάχναμε για ένα προορισμό που να εμπεριέχει κορυφαίο diving και τιμές πιο λογικές από αυτές ενός ταξιδιού στην στρατόσφαιρα.

Οι ερωτήσεις οι οποίες σε οδηγούν στη σωστή οργάνωση ενός ταξιδιού είναι ΠΟΥ, με ΠΟΙΟΝ και ΠΟΣΟ?

Οι απαντήσεις θα μπορούσαν να έρθουν από ντόπια τουριστικά γραφεία, τουριστικά γραφεία στο διαδίκτυο και βέβαια από τις ίδιες τις εταιρίες που παρέχουν liveaboard σκάφη. Η εμπειρία της ομάδας στην οργάνωση ταξιδιών μας οδήγησε να έρθουμε σε επαφή κατευθείαν με τους ιδιοκτήτες των σκαφών, το σίγουρο όμως είναι ότι ένα εξειδικευμένο τουριστικό γραφείο μπορεί να πετύχει πολύ καλές τιμές στο συνδυασμό αεροπορικό εισιτήριο- καταδυτικό σκάφος.
Το ΠΟΥ -αφού είχε περιοριστεί στην περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας- έπρεπε να περιοριστεί εκ νέου σε πιο συγκεκριμένο δρομολόγιο. Οι διαθέσιμες επιλογές για την Αίγυπτο είναι οι εξής:

Η Βόρεια Διαδρομή με αφετηρία το Σαρμ ελ Σέιχ ή τη Χουργκάντα είναι μια περιπλάνηση στα πάρκα των Tiran & Ras Mohammed, στα Giftun Islands και λίγη ναυαγιοκατάδυση στο Thistlegorm.
Η πολύ ανταγωνιστική τιμή καταγράφεται στα συν αυτού του ταξιδιού μια που οι αποστάσεις που καλύπτονται είναι σαφώς μικρότερες από όλες τις άλλες διαδρομές με αναπόφευκτη επίδραση στο συνολικό κόστος.
Επίσης θετικό είναι το γεγονός ότι οι θάλασσες σε αυτά τα μέρη είναι σχετικά ήρεμες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Οι καταδύσεις είναι σίγουρα επιβλητικές αλλά δεν έχουν το κάτι παραπάνω που ψάχνει ο δύτης με μεγάλη εμπειρία στα τροπικά νερά.

Το WRECK SAFARI . Ο στενός διάδρομος ανάμεσα στη χερσόνησο του Σινά και την «ηπειρωτική» Αίγυπτο είναι διάσπαρτος με υφάλους-παγίδες για τη ναυσιπλοΐα. Δεκάδες ναυάγια υπάρχουν σε αυτήν την περιοχή προσφέροντας εξαιρετικές καταδύσεις. Τα Thistlegorm , Giannis D, Carnatic, Dunraven είναι μερικά από τα πιο διάσημα.
Τα κήτη έχουν ταχύτατα κατακτηθεί από φιλόδοξους πολύποδες, έτοιμους να μεγαλουργήσουν δημιουργώντας λεπτεπίλεπτα κοράλλια πάνω στις σπασμένες λαμαρίνες.
Γύρω από τους πρώτους έποικους, αντιπρόσωποι από όλη την τροφική αλυσίδα συμμετέχουν στο πανηγύρι της δημιουργίας , μεγαλοπρεπείς καρχαρίες συνυπάρχουν με ταπεινά γυαλόψαρα, λεπτεπίλεπτοι Spanish dancers θα χορεύουν δίπλα σε φοβισμένους οφίουρους.
Η διαδρομή αυτή είναι η αγαπημένη των ναυαγιοδυτών ανά τον κόσμο, αλλά προσωπικά , η παραμικρή υποψία ανθρώπινης κατασκευής υποβρυχίως, με απωθεί.

Brothers –daedalus.
Στο μέσο της Αιγυπτιακής Ερυθράς βρίσκεται ένα ζευγάρι νησιών τόσο διάσημο στην καταδυτική κοινότητα όσο λίγοι καταδυτικοί τόποι στον κόσμο. Είναι ο μεγάλος και ο μικρός αδερφός (Big & little Brothers). Τα νησιά αυτά φιλοξενούν σε μικρή έκταση τεράστια ποσότητα βιομάζας. Το ίδιο συμβαίνει και 170 χλμ νοτιότερα στον ύφαλο Daedalus.
Όλα τα υποβρύχια τοιχώματα των νησιών και του υφάλου είναι κυριολεκτικά χαμένα κάτω από μυριάδες σκληρά και μαλακά κοράλλια.
Εκατομμύρια μικρά και μεσαία ψαράκια χοροπηδάνε από δω και από κει ενώ γύρω τους καιροφυλακτούν θηρευτές όπως συναγριδοειδή και τονοειδή , υφαλοκαρχαρίες (white & black tip) καθώς και μεγάλα πελαγίσια όπως δελφίνια , σφυροκέφαλοι, oceanic white tips…
Για μένα, αυτός είναι ο κορυφαίος προορισμός liveaboard στην περιοχή αυτή.
Έχει όμως ένα μεγάλο μειονέκτημα και αυτό είναι οι άγριοι καιροί που επικρατούν και που ταλαιπωρούν σκάφη, πλήρωμα και επιβάτες.

Η τελευταία επιλογή είναι η DEEP SOUTH-ST. JOHN’S REEF.
Δεν είναι τρομερά οξύμωρο ένα σύμπλεγμα υφάλων σε μια μουσουλμανική χώρα να έχει δυτικό και μάλιστα χριστιανικό όνομα?



Αναγκαστήκαμε να επιλέξουμε αυτή τη διαδρομή λόγω έλλειψης διαθεσιμότητας σκάφους σε οποιαδήποτε άλλη, και έμελλε να ικανοποιηθούμε απολύτως!
Οι ύφαλοι του Αγ. Ιωάννη είναι ένα σύμπλεγμα που εκτείνεται σε μια έκταση δεκάδων τετραγωνικών μιλίων, γύρω στα 20 μίλια από τις αιγυπτιακές ακτές και πολύ κοντά στα σύνορα με το Σουδάν. Τα σκάφη που το επισκέπτονται ξεκινούν είτε από το Μαρσα (λιμάνι στα αραβικά) Άλαμ είτε από το Μάρσα Γκάλεμπ.

Έπρεπε λοιπόν να βρούμε το πώς θα φτάσουμε στα λιμάνια αυτά.
Για το Γερμανό δύτη τα πράγματα είναι απλά. Βγαίνει από το σπίτι του και σε 40’ με μετρό βρίσκεται στο αεροδρόμιο όπου και επιβιβάζεται στην 4ώρη τσάρτερ πτήση για Μάρσα Άλαμ.
Κατόπιν με το βαν της εταιρίας liveaboard επιβιβάζεται στο πλοίο του , έτοιμος για νέες περιπέτειες.

O Έλληνας δύτης έχει να ακολουθήσει ένα πιο χρονοβόρο ταξίδι αλλά με περισσότερες εικόνες.
Το αεροδρόμιο του Μάρσα Άλαμ δεν εξυπηρετεί πτήσεις εσωτερικού, ενώ οι πτήσεις τσάρτερ από Ελλάδα για οπουδήποτε είναι όνειρο θερινής νυκτός και έτσι είμαστε αναγκασμένοι να πετάξουμε για Χουργκάντα μέσω Καΐρου.
Το να βρίσκεσαι σε αναμονή σε ένα αεροδρόμιο του εξωτερικού δεν είναι ποτέ χαμένος χρόνος. Τα αεροδρόμια είναι πραγματικά σταυροδρόμια πολιτισμών και είναι μια σπάνια ευκαιρία να παρατηρήσεις όλες τις φυλές του Ισλάμ (κυριολεκτικά) να τρώνε, να κουβεντιάζουν, να κοιμούνται!
Και όταν διαπιστώσεις ότι οι διαφορές είναι λιγότερες από τις ομοιότητες, χαμογελάς και προχωράς…

Στην Χουργκάντα μας περίμενε ο αντιπρόσωπος της Sea Serpent Fleet και αφού φορτώσαμε τις τεράστιες βαλίτσες μας, ξεκινήσαμε για το νότο.
Το με «Ποιον» είχε απαντηθεί βάσει των κριτηρίων: πολυτέλεια σκάφους και άνεση χώρων, τιμή και ημερομηνία δρομολογίου και βέβαια βάσει των πρότερων εμπειριών δυτών σε διεθνή ηλεκτρονικά καταδυτικά φόρουμ.

Η νυχτερινή οδήγηση των Αιγυπτίων είναι μια μοναδική εμπειρία. Όταν δεξιά σου έχεις την Σαχάρα και αριστερά σου την Ερυθρά Θάλασσα νιώθεις ένα ξεχωριστό δέος. Όταν μάλιστα ο οδηγός χρησιμοποιεί μόνο τα μικρά φώτα πορείας μέσα στο απόλυτο σκοτάδι (για να μην τυφλώνει τους απέναντι!) το δέος μεγαλώνει. Όμως τα συναισθήματα αυτά εξαφανίζουν γρήγορα τα 230 χλμ μέχρι τον προορισμό.


Μάρσα Γκάλεμπ. Πρόκειται για ένα λιμάνι σε μια «πόλη-προσεχώς» 2000 κλινών δημιουργημένη στη μέση του πουθενά. Τα πάντα είναι έρημα και μοιάζουν στοιχειωμένα , μια πόλη φάντασμα στην «Άγρια Δύση». Βρισκόμασταν μέσα σε ένα γιγάντιο εργοτάξιο, στα τελευταία στάδια πριν κατακλειστεί από χιλιάδες τουρίστες και χάσει αυτό το μυστηριακό χαρακτήρα του.
Στο λιμάνι πολυτελή σκάφη περιμένουν κατάφωτα τους ταξιδιώτες.
Το δικό μας , το Μ/Υ Obsession, είναι ήσυχο μια που η ώρα είναι προχωρημένη και οι 9 δυτικο-ευρωπαίοι συνταξιδιώτες μας κοιμούνται.


Ο Αχμεντ μας υποδέχεται και μας ανακοινώνει ότι θα είναι ο συνοδός μας στον υποβρύχιο κόσμο. Αφού συμπληρώσουμε την απαραίτητη χαρτο-γραφειοκρατία οδηγούμαστε στις καμπίνες μας όπου ήδη μας περιμένουν οι βαλίτσες μας.
Η υπερένταση του ταξιδιού , ήμασταν 12 ολόκληρες ώρες στο δρόμο, μας κρατάει για λίγο ακόμα ξύπνιους…

Το πρωί ξυπνάμε από τον ήχο των μηχανών. Τρέχω να προλάβω να τραβήξω πλάνα της αναχώρησης. Η παρέλαση του στολίσκου των 5-6 σκαφών που ξεκινούν σπάει τη μονοτονία των νυσταγμένων λιμενοφυλάκων.
Ένας ένας οι αγουροξυπνημένοι συνεπιβάτες ανεβαίνουν στο deck για να απολαύσουν τον καφέ τους στο ζεστό πρωινό ήλιο.
Όλοι αδημονούν για την πρώτη μας κατάδυση.

Υπάρχει μια δοξασία μεταξύ των δυτών ταξιδευτών που λέει ότι η πρώτη κατάδυση μιας εξόρμησης είναι πάντα η χειρότερη από όλες. Αυτό ίσως ισχύει γιατί τα σοβαρά καταδυτικά κέντρα ποτέ δεν θα σε πάνε στο καλύτερο «προϊόν» τους από την αρχή . Θέλουν πρώτα να σε ελέγξουν ως δύτη και μετά να σε αφήσουν να χαζέψεις τον κρυμμένο θησαυρό τους που δεν είναι άλλος από τα υπερευαίσθητα κοράλλια…

Η πρώτη μας κατάδυση πραγματοποιήθηκε σε έναν πολλά υποσχόμενο κολπίσκο με το όνομα Marsa Abu Dabbab όπου στον καλυμμένο με φύκια βυθό του βόσκουν αμέριμνα dugong. Δεν είναι τυχαίο που το ελληνικό όνομά τους είναι θαλάσσιες αγελάδες…
Δεν είδαμε dugong ούτε για δείγμα!!!!
Η δοξασία κόντευε να επαληθευθεί μέσα στο θολό υποβρύχιο τοπίο όταν ένας guitar shark ( κάτι ανάμεσα σε σαλάχι και καρχαρία) πετάχτηκε τρομαγμένος από την παρουσία μας. Ξεχάστε ότι ξέρατε για τους καρχαρίες….το όρθιο δίποδο είναι το πιο τρομακτικό πλάσμα αυτού του πλανήτη…
Σχεδόν συγχρόνως μια γιγάντια χελώνα κάνει την εμφάνιση της σέρνοντας μαζί της 2 κολησσόψαρα ή πιο σωστά ρεμόρας. Τα ρεμόρας εκμεταλλεύονται το μεταφορικό μέσο που τους προσφέρεται και έτσι ψάχνουν την τροφή τους χωρίς να σπαταλούν περιττή ενέργεια. Και επειδή η ισορροπία της φύσης είναι απαράμιλλη, αυτά με τη σειρά τους προσφέρουν την από-παρασίτωση που τόσο πολύ έχει ανάγκη η χελώνα!

Με την ανάδυσή μας ανακαλύπτουμε μια κρυφή χάρη των liveaboard, δεν χρειάζεται ούτε να λύσουμε τον εξοπλισμό μας , ούτε να καθόμαστε να τον πλένουμε και απλώνουμε για να στεγνώσει. Απλά ακουμπάμε το bcd στη θέση μας στον πάγκο, το ξεπλένουμε ελαφρά με το λάστιχο και ακριβώς από πάνω του είναι ο σωλήνας πλήρωσης με το απαραίτητο για τις συνεχείς βουτιές nitrox. Ευκολίες είπατε? Άντε μετά να μην κακομάθουμε …
Ζεστό ντουζάκι, φόρτιση των φωτογραφικών και βίντεο μηχανών στον προβλεπόμενο χώρο στο καταδυτικό deck (!) και βουρ για πρωινό.

Το πρωινό είναι η δεύτερη μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού. Κανονικά ,εβρισκόμενοι πάνω σε καταδυτικό σκάφος, θα περιμέναμε μια μίνιμαλ κατάσταση με καφέ , γάλα , τσάι , μπισκότα, άντε και ψωμί βούτυρο και μαρμελάδα. Αντ’ αυτού μας περίμενε ένας πλούσιος μπουφές με ότι βάζει το μυαλό του λιχούδη δύτη , δημητριακά, φρεσκοψημένα κρουασάν , ομελέτες , φρούτα. Η εγκράτεια ενόψει της επόμενης κατάδυσης ήταν επιβεβλημένη όσο και αδύνατη!

Την πρώτη μέρα καταδυθήκαμε μόνο τρεις φορές (μόνο!) και πέρα από τα γνωστά αλλά πάντα υπέροχα πολύχρωμα τροπικά ψαράκια και τους ανέγγιχτους υφάλους δεν συναντήσαμε κάτι άλλο που θα έκανε την εμπειρία πραγματικά αξέχαστη. Δεν ήμασταν όμως αχάριστοι, μόλις είχαμε ξεκινήσει μια μοναδική καταδυτική εμπειρία και τα καλύτερα έμελλε να έρθουν.




Το βράδυ πέσαμε κατάκοποι στα κρεβάτια μας , ενώ το σκάφος μας ξεκινούσε πορεία προς το νότο , προς τους υφάλους του Αγ. Ιωάννη, ένα ταξίδι 9 ωρών.

Πετάχτηκα τρομαγμένος μέσα στον ύπνο μου κατά τις 4 το πρωί. Ο άνεμος λυσσομανούσε και η θάλασσα δοκίμαζε τις αντοχές του Obsession. Είμαστε δύτες σκέφτηκα προσπαθώντας να με καθησυχάσω, αλλά η επόμενη αυθόρμητη σκέψη ήταν «που έχω είπαμε τα βατραχοπέδιλα μου?». Έχοντας όμως γνωρίσει τη απαράμιλλη ναυτοσύνη των Αιγυπτίων στις προηγούμενες επισκέψεις μου στην Αίγυπτο, γρήγορα χαλάρωσα και ξανακοιμήθηκα.

Όταν ξαναξύπνησα συνειδητοποίησα ότι οι μηχανές ήταν σιωπηλές. Είχαμε φτάσει. Σε 1 λεπτό βρισκόμουν στο upper deck χαζεύοντας τον ήλιο να ανατέλλει μέσα από τα βάθη της Ερυθράς Θάλασσας. Στεριά πουθενά στον ορίζοντα και πλάι μας ο αφρισμένος ύφαλος.

Ο δεύτερος δύτης του σκάφους , ο Hazem, ζωγράφιζε το σκαρίφημα του υφάλου που θα επισκεπτόμασταν σύντομα. Ο Hazem έχει μέσα στο μυαλό του τουλάχιστον 100 διαφορετικούς υποβρύχιους χάρτες από 100 διαφορετικούς υφάλους και είναι πάντα έτοιμος να σου ζωγραφίσει οποιονδήποτε! Εντυπωσιακό πραγματικά , όπως εντυπωσιακή ήταν και η ηρεμία που σου ενέπνεε…Μετά το τέλος του ταξιδιού έμαθα ότι είναι ένας από τους πιο έμπειρους εκπαιδευτές κατάδυσης σε όλη την Αίγυπτο και ότι η θέση του μέσα στην Sea serpent fleet είναι διευθυντής διασφάλισης ποιότητας. Ποιότητα , αυτή η μοναδική αξία που επιζητούν όλοι, αλλά λίγοι την κατέχουν και που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε μέσα από τις υπηρεσίες του πληρώματος του σκάφους μας.

Οι καταδύσεις στο St. John ήταν πέρα από την φαντασία μου… Σε κάθε βουτιά συνέβαινε κάτι ξεχωριστό, ικανό να μας εκπλήξει παρά τα πολλά καταδυτικά μας ταξίδια ανά τον κόσμο. Ζούσαμε ένα μοναδικό reef hoping, καταδυόμασταν από ύφαλο σε ύφαλο- το σκάφος μετακινούνταν διαρκώς- όταν κανονικά θα χρειαζόμασταν 50 καταδύσεις στον καθένα ξεχωριστά για να τον χορτάσουμε!
Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων και πάλι δεν θα κατάφερνα να σας περιγράψω το τι συναντήσαμε.
Ίσως κάποια συγκεκριμένα γεγονότα να μπορούν να σας πείσουν για την αλήθεια των λόγων μου.
Το κορυφαίο όλων ήταν όταν ένα δελφίνι αποφάσισε να με συνοδεύσει καθώς πετούσα δίπλα σε ένα κάθετο τοίχο. Περιεργαστήκαμε ο ένας τον άλλο για αρκετή ώρα, όταν αυτό βαρέθηκε να χαζεύει ένα ατελές (για το συγκεκριμένο περιβάλλον) ον (την αφεντιά μου) και ξεκίνησε μια αργή ανάδυση χωρίς να κουνά κανένα μέλος του. Δεν θα ήμουν καθόλου υπερβολικός αν έλεγα ότι παρακολούθησα μια αγγελική ανάληψη στους ουρανούς!

Η μοναδική φορά που ο Hazem επέμεινε να μας συνοδεύσει υποβρυχίως (η ομάδα μας αποτελούνταν από ιδιαίτερα έμπειρους δύτες) ήταν στο El Wasta. O συγκεκριμένος ύφαλος είναι ένα σύμπλεγμα από δαιδαλώδεις γαλαρίες ενδεδυμένες με περίτεχνα κοράλλια. Νιώθαμε σαν σχολιαρόπαιδα που περιτριγύριζαν χαμένα μέσα στους διαδρόμους ενός υπερκατάστηματος παιχνιδιών. Για εβδομήντα λεπτά μπαινοβγαίναμε στο εσωτερικό του υφάλου και κάθε φορά όλο και κάποιος γιγάντιος ροφός μας προϋπαντούσε στο λημέρι του. Παντού γύρω ναπολέον έσκαβαν στην άμμο αναζητώντας μεζεδάκια. Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν ένα ζευγάρι περιέργων batfish τα οποία μας κράτησαν συντροφιά στη διάρκεια της απαραίτητης στάσης ασφαλείας, παίζοντας γύρω μας.
Αυτή είναι σίγουρα μια εμπειρία που σε κάνει να αγανακτείς που δεν διαθέτεις βράγχια…

Στις νυχτερινές καταδύσεις είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε την θηρευτική τεχνική των lionfish. Τα φαντεζί αυτά ψάρια, με τα φτερά τους να «ανεμίζουν» γύρω τους, θυμίζουν στολισμένους σαμουράι οι οποίοι κραδαίνοντας τις πολύχρωμες σημαίες τους, ρίχνονται στη μάχη. Με το που ανάβαμε τους φακούς μας, 4-5 εκπρόσωποι του είδους εμφανιζόντουσαν τριγύρω. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήθελαν από εμάς καθότι στη διάρκεια της ημέρας αδιαφορούν πλήρως για την ανθρώπινη παρουσία. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι χρησιμοποιούσαν τη δέσμη του φωτός για να εντοπίσουν μισοκοιμισμένα γυαλόψαρα τα οποία είναι το αγαπημένο τους έδεσμα. Με το που πλησίαζαν το θύμα τους, το στόμα τους άνοιγε στιγμιαία σε υπερπολλαπλάσιο μέγεθος και με μια αστραπιαία κίνηση τα κατάπιναν ζωντανά! Ομολογώ ότι αρκετά από αυτά τα μικρά ψαράκια κατέληξαν στην κοιλιά ενός αχόρταγου lionfish στη διάρκεια των νυχτερινών μας καταδύσεων.



Ζώντας αυτές τις μοναδικές υποβρύχιες στιγμές κύλησαν γρήγορα οι 3 μέρες που παραμείναμε στo St John.

Ο καιρός είχε αλλάξει και η θάλασσα είχε μεταμορφωθεί σε λίμνη. Ο αφρικάνικος ήλιος μας έκανε να ξεχνάμε ότι πίσω στην πατρίδα ήταν χειμώνας. Βρισκόμασταν πολύ μακριά , όχι τόσο από άποψη ευκλείδειων αποστάσεων αλλά από μια μη μετρήσιμη – συναισθηματική σκοπιά.


Είχαμε βάλει πλώρη για το Elphinstone, έναν ξεχωριστό και φημισμένο ( για την πλούσια πελαγική ζωή του) ύφαλο κοντά στο Μarsa Alam.
Το μακρόστενο οβάλ σχήμα του, μήκους 300 μέτρων, σε παραπέμπει σε καρίνα πλοίου. Δεξιά κι αριστερά οι τοίχοι του κατεβαίνουν εντελώς κάθετα σε βάθος 100 μέτρων, ενώ βόρεια και νότια έχει 2 πλατώ που δημιουργούν σκαλοπάτια στα 20 και 40 μέτρα. Τα δυνατά ρεύματα που επικρατούν μεταφέρουν άφθονη τροφή για να θρέψουν τα εκατομμύρια άνθιας και γυαλόψαρα που έχουν βρει καταφύγιο εκεί. Και αφού υπάρχουν τα μικρά ψαράκια , σίγουρα θα υπάρχουν και τα μεγάλα. Τόνοι, ροφοί, συναγρίδες, φαγκριά περιπολούν παντού εφορμώντας κάθε τόσο στα κοπάδια των σχεδόν ανυπεράσπιστων μικρών κατοίκων του υφάλου.

Με το που φτάσαμε, το σκάφος μας έδεσε στα μόνιμα ρεμέτζα που υπάρχουν στο Elphinstone –ούτε λόγος για αγκυροβόληση σε ένα τόσο ευαίσθητο βυθό- , επιβιβαστήκαμε στα 2 πεντάμετρα φουσκωτά του Obsession και ξεκινήσαμε για τη βόρεια άκρη του υφάλου.
Καταδυθήκαμε γρήγορα για να μην μας παρασύρει μακριά το ρεύμα, αιωρηθήκαμε στα -30μ ατενίζοντας την άβυσσο και περιμέναμε…
Περιμέναμε να κάνουν την εμφάνιση τους οι σφυροκέφαλοι ή άλλοι πελαγικοί καρχαρίες που όμως ποτέ δεν ήρθαν στα 10 λεπτά που παραμείναμε εκεί.
Απογοητευμένοι κολυμπήσαμε κατά μήκος του υφάλου και λίγο πριν την ανάδυσή μας στην επιφάνεια , και κάτω από το σκάφος μας, έγινε το έλα να δεις.

Ένας oceanic white tip καρχαρίας έκοβε βόλτες σχεδόν στην επιφάνεια, ψάχνοντας ποιος ξέρει τι, και μια ντουζίνα δύτες κολυμπούσαμε εκστασιασμένοι γύρω του διαγωνιζόμενοι για το ποιος θα τραβήξει την καλύτερη φωτογραφία!
Το συγκεκριμένο είδος καρχαρία επονομαζόμενο και longimanus (σσ. μακριά χέρια, λόγω των μακριών πλευρικών πτερυγίων του) έχει τη φήμη του ανθρωποφάγου αλλά το γεγονός ότι διαβάζετε αυτό το κείμενο μάλλον διαψεύδει την αιμοβόρα αυτή φήμη.
Όταν ανεβήκαμε πίσω στο σκάφος παρατηρήσαμε ότι ο καρχαριούλης μήκους περί τα 2,5 μέτρα συνέχιζε να κόβει βόλτες γύρω από το σκάφος με το ραχιαίο πτερύγιό του να εξέχει της θάλασσας, παραπέμποντας μας σε φρικαλέες και απολύτως ψευδεπίγραφες χολιγουντιανές ταινίες.


Περιττό να αναφέρω ότι οι επόμενες 2 καταδύσεις έγιναν στο σημείο αυτό και στο απίστευτο βάθος των 3 μέτρων ώστε να απολαύσουμε στο έπακρο κάθε σκέρτσο του θαυμαστού αυτού ψαριού.

Ήμασταν χορτάτοι , είχαμε πραγματοποιήσει 18 μοναδικές καταδύσεις σε 6 ημέρες.
Είχαμε ταξιδέψει με ένα ξενοδοχείο 5 αστέρων αφού μέχρι και θαλαμηπόλο είχαμε να στρώνει τα κρεβάτια μας 2 φορές τη μέρα.
Γευτήκαμε 21 διαφορετικά γεύματα από ένα κορυφαίο μάγειρα τα οποία συμπεριελάμβαναν από φρεσκότατο ψάρι μέχρι ταπεινές τηγανητές πατάτες ( για αυτές έγινε πραγματική μάχη για το ποιος θα φάει τις πιο πολλές! Ναι , είμαστε ακόμα παιδιά) . Ενώ τα φρεσκοψημένα αυθεντικά αραβικά γλυκά του ταψιού που συνόδευαν το πέρας της τελευταίας ημερήσιας κατάδυσης κάθε απόγευμα, είναι ακόμα χαραγμένα στον ουρανίσκο μου.
Και πόσο κόστισε όλο αυτό? Γύρω στα 1300 ευρώ με όλα τα έξοδα μέσα!!!!

Νομίζω ότι κατάφερα να σας μεταφέρω τον ενθουσιασμό μου για το συγκεκριμένο είδος καταδυτικού ταξιδιού. Liveaboards υπάρχουν παντού, στα Galapagos του Ecuador, στα Similan Islands της Ταϊλάνδης, στα νησιά Palau. Κανένα όμως από αυτά τα απίστευτα μέρη δεν είναι στη γειτονιά μας…Η ερυθρά είναι…και η σχέση ποιότητας προϊόντος και τιμής είναι πραγματικά αχτύπητη.

Το πρόγραμμα μιας τυπικής ημέρας στο Liveaboard είναι ξύπνημα στις 05.45.

Στις 06.15 briefing και στις 06.45 στο νερό.
Οι καταδύσεις κρατάνε περί τη μία ώρα ( μέγιστο βάθος 20μ, τι να κάνεις αλήθεια πιο βαθειά?)

8.15 Πρωινό και κατόπιν ηλιοθεραπεία και ξάπλα…

Στις 11.15 καμπανάκι για briefing ( ένα καμπανάκι μας ειδοποιούσε για την έναρξη του briefing και του eating και πιστέψτε με χτυπούσε ασταμάτητα όλη τη μέρα!) και μετά κατάδυση.

Στις 13.15 μεσημεριανό και κατόπιν κι άλλη ηλιοθεραπεία κι άλλη ξάπλα…

Στις 16.15 κι άλλο καμπανάκι , κι άλλο briefing , άλλη μια υπέροχη κατάδυση…
Μετά από όλα αυτά λίγη ξάπλα χωρίς ηλιοθεραπεία (νύχτωνε σχετικά νωρίς) επιβάλλεται. Όχι όμως για πολύ…

19.15 briefing για τη νυχτερινή, που ακόμα και εμένα που βαριέμαι τις νυχτερινές με άφηνε άφωνο με την πανδαισία χρωμάτων που αντίκριζα όπου φώτιζα με τα φώτα της κάμερας μου ….


Και επειδή μετά από όλα αυτά, υπάρχει η πιθανότητα, ο δύτης να νοιώθει μια αδυναμία… στις 21.00 έχει καμπανάκι για το δείπνο.

Ε….δεν μας αξίζει και ένα κρασάκι και πούρα κάτω από δισεκατομμύρια αστεριών πριν τον ύπνο? (η απουσία πολιτισμού σε ακτίνα εκατοντάδων μιλίων καθώς και η παντελής έλλειψη υγρασίας αποκαλύπτει όλο το μεγαλείο του νυχτερινού ουρανού βαθειά στο νότο της ερυθράς θάλασσας). Δεν ξέρω αν ακούγεται κουραστικό όλο αυτό , αλλά πιστέψτε με δεν είναι. Προσωπικά το ονομάζω την απόλυτη καταδυτική εμπειρία!

Μπορώ κι εγώ;
Το αν μπορούμε να συμμετέχουμε σε ένα ταξίδι liveaboard εξαρτάται από το επίπεδο εμπειρίας στις καταδύσεις αλλά και από την προηγούμενη εμπειρία διακοπών εν πλω.
Ο Αιγυπτιακός νόμος προβλέπει ένα ελάχιστο 50 καταδύσεων για τους υποψήφιους συμμετέχοντες. Προσωπικά και μετά από την εμπειρία αυτού του ταξιδιού θεωρώ ότι οποιοσδήποτε που μπορεί να ελέγχει καλά την πλευστότητα του ώστε να αιωρείται πλάι στους υφάλους χωρίς να ακουμπά τίποτα ή μπορεί χωρίς πρόβλημα μέσα σε θαλασσοταραχή να βουτήξει με ασφάλεια από φουσκωτό, δεν θα έχει πρόβλημα σε ένα τέτοιο ταξίδι.
Θα πρέπει όμως να είναι προετοιμασμένος να ζήσει πάνω σε ένα σκάφος για μια ολόκληρη εβδομάδα.
Το σίγουρο είναι ότι αυτό το ταξίδι δεν απευθύνεται σε μη δύτες.

Σημ. Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τους Σφουγγάρη Μπάμπη, Βαλασελη Άγγελο, Καλόγιωργα Εβίτα τους οποίους και ευχαριστώ