Στη Γη των Μάγιας. MEXICO Αυγ 04 Μέρος Γ΄

Οι δείκτες του ρολογιού μοιάζουν σαν να έχουν σταματήσει από καιρό. Το μόνο που κινείται στον ρυθμό της μακρινής καταιγίδας είναι οι φυλλωσιές στους φοίνικες και το κύμα του ατλαντικού.

Είχα πιστέψει ότι όλος ο κόσμος ήταν η παραλία που απλωνόταν στα πόδια μου.
Κι ήταν στ' αλήθεια για πέντε μέρες...
Ευτυχώς, όμως, υπήρχε το lonely planet για να σπάσει τα μάγια της Κίρκης. Η φωτογραφία της πυραμίδας δείχνει το δρόμο για τη συνέχεια του ταξιδιού.

Το επόμενο πρωινό μας βρίσκει στο Tulum Pueblo (χωριό) να περιμένουμε στη στάση το λεωφορείο για Piste , την μικρή πόλη δίπλα στην αρχαία μητρόπολη των μάγιας, την Chichen Itza (που σημαίνει "στο στόμα του πηγαδιού των Itza" ,όπου Itza είναι το όνομα ενός Μάγια μεσοΑμερικάνικου λαού που κυριαρχούσε στην περιοχή την εποχή του 1000μχ).
Πίσω μου ακούγονται φράσεις γνώριμες, ελληνικές. Ένα ζευγάρι σχεδιάζει το υπόλοιπο του ταξιδιού τους. Όχι ότι λείπουμε καμιά δεκαετία, αλλά νά...έχει πάντα πλάκα να συναντάς πατρίδα στην μέση του πουθενά.
Η συνομιλία σύντομη μια που το λεωφορείο τους για Γουατεμάλα έρχεται σχεδόν αμέσως.
Να και το δικό μας...

Μάγιας , δυτικοευρωπαίοι και αμερικάνοι...στριμωγμένοι στο φθηνό Μεξικάνικο κτελ. Η διαδρομή 2,5 ώρες όρθιοι (περί τα 180χλμ) και η παγκοσμιοποίηση αποκτά άλλη διάσταση!

Αν δεν υπήρχε ο αρχαιολογικός χώρος δίπλα, δεν νομίζω να γνώριζε κανείς την ύπαρξη του Piste, μια ταπεινή κομωπολη στο μέσο του Γιουκατάν.
Ακριβώς στην είσοδο του οικισμού προς τα δυτικά, βρίσκεται το Pyramid Inn Resort, ένας ξενώνας ιδιοκτησίας ενός βετεράνου back packer-αρχαιολόγου από τη δεκαετία του 70.
Η ιδιαίτερη αύρα του ξενοδοχείου, πηγάζει από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες των αρχαιολογικών πάρκων της περιοχής και απο τη διάχυτη αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα ναό φιλοξενείας.
Το Pyramid Inn Resort διαθετει αξιοπρεπή δωμάτια και μια μικρη πισινα για τη ζεστη του μεσημεριου. Αυτο που το κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι μπορείς να κάνεις κάμπινγκ στους κήπους του!!!! Βετεράνος back packer είπαμε ο ιδιοκτήτης...
Κρεμαμε τις αιώρες μας και βγαίνουμε στην πόλη, οι ρυθμοί ράθυμοι και οι άνθρωποι χαμογελαστοί. Είμαι πια σιγουρος ότι λατρεύω αυτή τη χώρα και αυτούς τους ανθρώπους.
Τρώμε στο Las Mestizas (οι μιγάδες), ενα εστιατόριο πολύ κοντά στο "δωμάτιο" μας, το γευστικότερο, μέχρι τώρα, μεξικάνικο φαγητό.

Πρωί πρωί ξεκινάμε με τα πόδια για τον αρχαιολογικό χώρο, 15' δρόμος. Έχει σημασία να επισκεφθείς την Chichen Itza πριν τις 11.00 γιατί μετά σκάνε τα λεφούσια τουριστών από όλο το Γιουκαταν.

Τρυπώνεις στη ζούγκλα και βγαίνοντας στο τεράστιο ξέφωτο, έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της αρχιτεκτονικής των Μάγιας. Το el Castillo όπως τον βάφτισαν οι ισπανοί ή ο ναός του Κουκουλκαν (του θεού με τη μορφή φτερωτου ερπετού, που δίδαξε στους ανθρώπους όλες τις τέχνες) πιο σωστά.
Η επιβλητική πυραμίδα δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτές των Αιγυπτίων σε μέγεθος, όμως η βόλτα γύρω και πάνω της, σε ταξιδεύει 900 χρόνια πίσω , στις αιματοβαμμένες τελετές των πολεμόχαρων Itza.
Τα 365 σκαλοπάτια της, σου προκαλούν ίλιγγο λόγω της μεγάλης κλίσης τους. Αμερικάνες τουρίστριες σχεδόν κλαίνε υπό την απειλή ολικού νευρικού κλονισμου διαπιστώνοντας ότι πρέπει να ξανακατέβουν... Αξίζει όμως να σκαρφαλώσεις εκεί που στέκονταν ο αρχαίος βασιλιάς προκαλώντας δέος στους υπηκόους του!
Και απο κει μπορείς να αγναντέψεις μια απέραντη πράσινη θάλασσα ως τον ορίζοντα και βέβαια τον υπόλοιπο αρχαιολογικό χώρο, το ναό με τις 1000 κολώνες (ή χίλιους πολεμιστές), το αστεροσκοπείο (με το όνομα el caracol, το φίδι) και το γήπεδο πελότε.

Τί θα μπορούσα άλλο να γράψω ώστε να αποτυπώσω το δέος που μου προκάλεσε η Chichen Itza; Πρέπει να την επισκεφθεί κανείς, να ακούσει απο το ξεναγό τις ιστορίες αυτού του τόπου, ώστε να καταλάβει τι εννοώ.

Άφθονο νερό , καπέλο, αντιηλιακό, και κανένα σαντουιτσάκι απαραιτήτως...το τελευταίο που έχω να προσθέσω για την Chichen Itza.

Στη Γη των Μάγιας. MEXICO Αυγ 04 Μέρος Β΄

....Το ταξίδι στο Μεξικό -αθέλητά μας- χωριστηκε σε τρία μέρη... Καταδυσεις στην Playa del Carmen, χαλαρωση στην Tulum, on the road Yucatan-Chiapas-Oaxaca.

Οι μέρες μας στην Playa Del Carmen είχαν ένταση. Ξύπνημα νωρίς, πρωινό, καταδύσεις, μπύρες στα beach bar, μαργαρίτες το βράδυ...

Μικρά φθηνά μαγαζάκια ήταν η αξιόπιστη επιλογή για το φαγητό μας. Δύο από αυτά το "Oasis" και το "La Boya". Λιχουδιές όπως κεσαντίγιας, μπουριτος, τάκος αποτελούσαν το καθημερινό μενού.
Σουλατσάροντας στην 5η λεωφόρο (τον πρώτο παράλληλο πεζόδρομο από την παραλία) μπορείς να βρεις τα πάντα, από μικρά καφέ για πρωινό, ιντερνετ καφέ για την απαραίτητη επικοινωνία με την Ευρώπη, εστιατόρια και βέβαια την πιο hype (δεν υπερβάλω ολοσδιόλου) νυχτερινή ζωή.

Το μπαρ που μας τράβηξε ήταν το Frida Bar. Εξαιρετική μουσική, τρομερα κοκτέηλ και υπέροχες αμερικάνες (sorry girls!)...
Η φωτογραφία δίπλα, εύκολα δικαιολογεί την ονομασία του μπαρ. Αν δεν απατώμαι εκεί ήταν που πρωτάκουσα τους am paranoia...

Οι ρυθμοί της "πόλης" δεν μας άφηναν να χαλαρώσουμε. Είμασταν ήδη 7 μέρες σε πλήρη δραστηριότητα και το κορμί μας ζητούσε ξεκούραση . Έπρεπε να προχωρήσουμε και πρωί πρωί η Playa μας κουνούσε το μαντήλι έξω από το παράθυρο του λεωφορείου. Eίχαμε μπροστά μας 65km για Tulum.


TULUM
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλές Τουλούμ, η Τulum Ruinas όπου βρίσκονται τα αρχαία, η Tulum Zona hotelera με 7km λευκής άμμου, τυρκουάζ νερού (και ξενοδοχείων εδώ κι εκεί) και η Tulum Pueblo όπου μας άφησε το λεωφορείο. Στο χωριό δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνει κανείς, αν εξαιρέσεις κάτι πάρτυ που οργανώνει το εκεί youth hostel.
Γνωρίζοντας ότι οι επόμενες 4 μέρες θα είναι στην παραλία , μακριά από τηλέφωνα και ιντερνετ, μείναμε για λίγο στο hostel πληκτρολογώντας τα νέα μας πίσω στην Ολυμπιακή Αθήνα , κάτω από μια πειστική επιγραφή "Stealing is really bad karma"!!!!

Η εικόνα που συναντάς στη zona hostalera ειναι πολύ διαφορετική από την εικόνα της παραλίας με τα τεράστια ξενοδοχεια που βλέπεις στο Cancun. Στην παραλία της Tulum μπορείς να κοιμηθείς άνετα σε μια αιώρα κρεμασμένη σε 2 φοίνικες (αν είσαι τυχερος και προλάβεις τους άλλους), μέσα σε cabana από ξύλο σχεδόν πάνω στο κύμα και βέβαια σε κανονικό ξενοδοχείο με όλες τις ανέσεις του.
Η Tulum είναι ένα μέρος που σε αφήνει να διαλέξεις... ίσως για αυτό είναι και θα είναι για πάντα στην καρδιά μου.

Παίρνουμε ταξί από το χωριό και σε 3km είμαστε στην είσοδο του κάμπινγκ Santa Fe.
Περπατάμε πάνω σε ένα λευκό χαλί άμμου αναζητώντας την "ρεσεψιόν" όπου παζαρεύουμε τη διαμονή μας. Η συμφωνία κλείνει στα 75 πεσος (5 ευρώ) τη βραδιά.
Το κλειδί του "δωματίου" συνοδεύεται από ένα λουκετάκι για να προσφέρει υποτυπώδη ασφάλεια, ψυχολογική θα έλεγα, μια που εύκολα οποιοσδήποτε μπορεί να ξεριζώσει τους σαθρούς ξύλινους πασσάλους της καλύβας. Αλλά είπαμε, στην Τουλούμ, το να κλέψεις είναι πολύ κακό κάρμα!
Καλού κακού αφήνουμε στο χρηματοκιβώτιο τα εισιτήρια και διαβατήριά μας και αναζητούμε την cabana no 15.

Αν και το κάμπινγκ είναι γεμάτο, όλα είναι ήσυχα. Τουρίστες από όλες τις φυλές του Ισλάμ παίζουν κρυφτούλι με τον καυτό ήλιο στη σκιά του πλησιέστερου φοίνικα.

Κρεμάμε τις αιώρες που αγοράσαμε στην Playa del Carmen, αφήνουμε τους σάκους μας και περπατάμε τα 50 μέτρα που μας χωρίζουν από τη θάλασσα.
Ξαπλώνω κάτω από τον πρώτο ελεύθερο φοίνικα που συναντώ και είμαι ήδη ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Το βουητό του κύματος στον μακρινό ύφαλο και οι φωνές-άγνωστων στα αυτιά μου- πουλιών, οι μόνοι ήχοι. Χαζεύω μέσα από το φωτογραφική μου μηχανή μεξικανάκια να παίζουν στην άμμο ενώ οι γονείς τους ετοιμάζουν το πικ νικ. Στο βάθος πιτσιρικάδες δαμάζουν το κύμα και τον άνεμο, αγκιστρωμένοι στα kite surf τους.

Ναι! Είμαι ξαπλωμένος στον παράδεισο!

Με παίρνει ο ύπνος και άπειρες, ασυνάρτητες εικόνες τρέχουν στα μάτια μου. Ισπανοί και ινδιάνοι χορεύουν σε ιερές τελετουργίες, πολύχρωμα ψαράκια παίζουν ανάμεσα σε χρωματιστά κοράλλια.

Ένα δυνατό τράνταγμα σα σεισμός με ξαναφέρνει στην πραγματικότητα. Αναρωτιέμαι στιγμιαία τι έχει συμβεί...και βλέπω μια καρύδα, που μόλις έχει πέσει, μισό μέτρο δίπλα στο κεφάλι μου...Βαρύτητα! Kαμμιά φορά νικά και τα πιο όμορφα όνειρα!

Για αυτό ήταν όλοι ξαπλωμένοι μακρία από τον κορμό του φοίνικα!!!
Χωρίς δεύτερη σκέψη μετακινούμαι πιο μακριά και βγάζω το σουγιά μου.
Αυτή η σκηνή έμελλε να επαναληφθεί πολλές φορές στις τέσσερις μέρες που μείναμε στην Τουλούμ , η φρέσκια καρύδα είναι μια δυσεύρετη, στην Ελλάδα, λιχουδιά.

Η χαλάρωση ήταν τόσο έντονη που με δυσκολία σηκωνόμουν κάθε τόσο για να βουτήξω στο χλιαρό νερό. Ακόμα και τη μάσκα μου , μετά την πρώτη μέρα, δεν την ξαναχρησιμοποίησα.

Αργά το απόγευμα μεταφερόμασταν στην παρακείμενη ταβέρνα με την πανοραμική θέα σε όλη την παραλία. El Mirrador (η θέα) o ταιριαστός τίτλος της. Το φαγητό στοιχειώδες αλλά ικανοποιητικό. Η μόνη παραφωνία μια εμφανώς χαλασμένη guacamole που κατανάλωσα με τα προφανή αποτελέσματα (για 2 μέρες μόνο, να 'ναι καλά τα immodium).
Κάθε βράδυ, γκρουπάκια από την αργεντινή και την τζαμάικα, τζάμαραν και έβγαζαν τα προς το ζειν από τα φιλοδωρήματα που προσφέραμε οι ευγνώμονες ακροατές.
Ρέγκε στην καραϊβική!!!ράστα φάρι όλων των χωρών ενωθείτε!

Μακριά στον ορίζοντα, τροπικές καταιγίδες λυσομανούσαν πάνω από την Κούβα και κεραυνοί φώτιζαν το σκοτεινό ορίζοντα.
Κάθε τόσο, κάποιες απ' αυτές μας επισκέπτονταν, ρίχνοντας τόνους νερού μέσα σε μόλις 10΄.
Τότε ήταν που μυριάδες καβουράκια άφηναν την ακτή αναζητώντας καταφύγιο στην πυκνή βλάστηση της ζούγκλας.
Η σκεπή της καλύβας μας, από πυκνή πλέξη φοινικόφυλλων, μας κρατούσε στεγνούς καθώς παρατηρούσαμε την αλλόκοτη παρέλαση να περνά κάτω από τις αιώρες μας.

Είχαμε γίνει ένα με τη φύση, είχαμε ριζώσει στην ακτή του Υucatan κι ήταν την τελευταία μέρα που αποφασίσαμε να δραστηριοποιηθούμε και να επισκεφτούμε τον αρχαιολογικό χώρο της περιοχής ( 20' με τα ποδια απο την καλύβα μας).

Τα κτίσματα -που δεν διεκδικούν δάφνες αρχιτεκτονικής, καμμία σχέση με τα μνημεία στην Chichen Itza ή στην Uxmal- δημιουργήθηκαν περί το 1200μχ με σκοπό να σηματοδοτήσουν το άνοιγμα του υφάλου προς την ακτή-λιμάνι.
Οι αρχαίες κατασκευές, μεταξύ αυτών και ο ναός του καταδυόμενου(!) θεού, είναι "κρεμασμένες" σ' ένα απόκρυμνο βράχο που δεσπόζει πάνω από τα τυρκουάζ νερά και τη λευκή άμμο.

Αυτή η μαγευτική τοποθεσία είναι που κάνει το El Castillio (όπως το βάφτισαν οι ισπανοί) ή Zama (όπως το έλεγαν οι αρχαίοι Μάγιας), τόσο μοναδικό.

Οι μπαταρίες μας ήταν και πάλι γεμάτες...
Είμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε το μακρύ ταξίδι μας προς το κεντρικό μεξικό και συγκεκριμένα προς την Οαχάκα.

Στη Γη των Μάγιας. MEXICO Αυγ04 Μέρος Α΄

Ή πως μια μέρα μπορει να κρατήσει 32 ώρες!

Κάθομαι στο σαλόνι με μια υδρόγειο στο χέρι και διαλέγω πιθανούς προορισμούς. Ινδία η πρώτη επιλογή του Σωτήρη, που όμως για κάποιο μυστήριο λόγο δεν με εμπνέει.
Το γαϊτανάκι προτάσεων συνεχίζει μέχρι τις πρωτες πρωινές ώρες. Είναι μεγάλη τύχη να συν-ταξιδεύεις με ένα έμπειρο ταξιδιώτη, ξέρει να ξεδιαλέγει προορισμούς με μεγάλη ταχύτητα.

Καταλήξαμε στην ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Αμερικής...το ταξιδιωτικό γραφείο έχει τώρα το λόγο.
Δύσκολα τα πράγματα! Το να θες να ταξιδέψεις αρχές Αυγούστου, να θες να φύγεις Σάββατο και να είναι ήδη Τρίτη δημιουργεί κάποια προβλήματα!!! Ειδικά τη στιγμή που όλη η Ιβιρική χερσόνησος μοιάζει να ακολουθεί τα βήματα των κονκισταδόρων προγόνων της και να μεταναστεύει δυτικά.

Κι όμως, ως εκ θαύματος, δυο ακυρώσεις μας επιτρέπουν να ταξιδέψουμε μέσω Φρανκφούρτης για Μέχικο σίτυ . Αρχικός προορισμός η χερσόνησος του Γιουκαταν στην Καραϊβική.

Τι πακετάρει κανείς για ένα ταξίδι 18 ημερών στην αμερική;
Όχι πολλά...
Πέντε - έξι μπλουζάκια & σορτσάκια και μερικά εσώρουχα είναι αρκετά , εξάλλου λίγη μπουγάδα δεν έβλαψε ποτέ κανένα.
Γυαλιά ηλίου.
Πετσέτα θάλασσας και πετσέτα μπάνιου (δεν χρειάζεται αν σκοπεύεις να μείνεις σε ξενοδοχείο).
Σανδάλια και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια.
Μια φόρμα, φούτερ και κάλτσες για το αεροπλάνο (κάνει κρύο και η κουβερτούλα της Lufthansa δεν φτουρά πολύ).
Το Lonely Planet.
Φωτογραφική μηχανή (δεν είχα ανακαλύψει ακόμα τη χαρά του βίντεο).
Κουτί πρώτων βοηθειών (αντικουνουπικό, ασπιρίνες, immodium, betadine, γάζες, hansaplast, ψαλίδι, γάντια, μάσκα cpr, δραμαμίνες, επίδεσμος).
Ξυριστικά και σαμπουάν.
Ελβετικό σουγιά (όχι αυτόν με το usb flash, τον άλλο με την οδοντογλυφίδα)
Πιστωτική και cash κάρτα.
Καταδυτικές ταυτότητες και ημερολόγιο καταδύσεων.
Ευρώ.

και κάτι άλλα "ψιλολοΐδια" όπως
Μονοσόρτ, μποτάκια , βατραχοπέδιλα, μάσκα, ρυθμιστή αναπνοής και πλευστότητας, καταδυτικό υπολογιστή, αναπνευστήρα....αα, και μαγιώ! Όχι, όχι, φιάλες βάρη δεν παίρνεις ποτέ μαζί σου...Αυτό έλλειπε!

Το ταξίδι ξεκινά στις 01.30, με λεωφορείο από το Υπ. Εθν. Άμυνας φτάνουμε στο αεροδρόμιο (το El Venizelos ακούγεται τόσο ταιριαστά Μεξικάνικο!!!). Με το ξημέρωμα βρισκόμαστε Φρανκφούρτη. Ο transit χρόνος αρκετός για να πεταχτούμε για ένα καφεδάκι στην Willy Brandt Platz...μια σύντομη δόση δυτικού πολιτισμού "για το δρόμο".

Το πρώτο μου υπερατλαντικό ταξίδι διαρκεί 10.5 ώρες.
Τι κάνει κανείς δεκα ώρες μέσα σε αεροπλάνο ( και δεν ειναι στην business class) όταν δίπλα του ένα μωρό δε σταματάει να κλαίει, είναι μια πολύ , μα πολύ, πονεμένη ιστορία.
Θα πρέπει επίσης να συνυπολογιστεί το ότι η προσμονή του άγνωστου (εν προκειμένω Μεξικού) διαστέλλει το χρόνο και αδιαφορώ τι λένε για αυτό οι κβαντοφυσικοί.

Όπως και να 'χει, η πτήση κάποτε φτάνει στον προορισμό της και μια επιτακτική ανάγκη τριβελίζει στο μυαλό μου μόλις πατάω το πόδι μου στην αμερική, τσιγάροοοο!

Σκέφτομαι τη σημειολογία του γεγονότος την στιγμή που τραβάω την πρώτη ρουφηξιά. Ο καπνός από αυτά τα μέρη κατάγεται!
Είμαστε αναγκασμένοι να βγούμε έξω από το κτίριο, όπου η πρώτη εικόνα είναι βέβαια, ένα VW κατσαριδάκι, το απόλυτο τρεντ σε αυτη τη χωρα! Παντού σκαραβαίοι σε όλες τις πιθανές αποχρώσεις. Η VW είχε από παλιά εργοστάσια παραγωγής στο Μεξικό.


Βρίσκουμε εύκολα πτήση με την Aeromexico για Cancun.
Άλλες 3 ώρες στις άβολες αεροπορικές θέσεις με τη διαφορά όμως ότι τη θέση των "ξυνών" γερμανίδων αεροσυνοδών έχουν πάρει χαροπές και κυρίως χαλαρές μεξικάνες που δε διστάζουν να βγάλουν τα παπούτσια τους και να ξαπλώσουν στις πίσω θέσεις του άδειου αεροπλάνου μόλις μας σερβίρουν το σνακ μας.

Είναι πια μία το πρωί της επόμενης μέρας όταν προσγειωνόμαστε στο Cancun.
Σύμφωνα με το ρολόι έχουν περάσει 24 ώρες από τη στιγμή που βγήκαμε από το σπίτι στην Αθήνα. Στην πραγματικότητα είμαστε 32 ώρες μετά, αν προσθέσεις και τις 8 ώρες διαφοράς με το Μεξικό. Είμαστε εξαντλημένοι. Βγαίνουμε από το αεροδρόμιο, ζέστη, φοίνικες και αποπνικτική υγρασία. Το συναίσθημα της δυσφορίας , δυσκολίας στην αναπνοή επιτείνει την κούραση…

Πρέπει να κοιμηθούμε και καταφεύγουμε σε λύση ανάγκης για την πρώτη διανυκτέρευση μας στο Μεξικό. Το Cancun εξάλλου δεν είναι στα πλάνα μας, ο λόγος είναι ότι η τουριστική του ανάπτυξη είναι τόσο μεγάλη που πλέον μοιάζει πιο πολύ στο γυαλιστερό Μαϊάμι παρά στο μεξικάνικο ψαροχώρι που ήταν κάποτε.

Πρωί πρωί φορτωνόμαστε την πραμάτεια μας και αναζητούμε το σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων. Ελλείψει τρένων στο Νότιο Μεξικό , τα πούλμαν αποτελούν την ιδανική λύση για τη μετακίνηση από πόλη σε πόλη. Υπάρχουν 3-4 διαβαθμίσεις στις κατηγορίες, από τα υπερλούξ που θυμίζουν αεροπλάνα (με τις τηλεοράσεις, αιρ-κοντισιον και τους συνοδούς-σερβιτόρους,) στα πολύ πολύ απλά όπου συνήθως είσαι όρθιος ανάμεσα σε κοτόπουλα, μάγιας, και πολύ ζέστη.

Στέκομαι μπροστά στον κισέ έκδοσης εισιτηρίων και διαπιστώνω ότι υπάρχουν δύο μεγάλα κουμπιά, ένα πράσινο και ένα κόκκινο. Ο υπάλληλος παρατηρεί την απορία μου και μου εξηγεί ότι με τα κουμπιά αναφέρω στον προϊστάμενό του, την ικανοποίηση ή μη από την εξυπηρέτηση. Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί αν πατήσω το κόκκινο…θα ανοίξει καμία καταπακτή;

Σε μια ώρα βρισκόμαστε στην Playa Del Carmen, διάσημο τουριστικό θέρετρο της περιοχής , η οποία ονομάζεται και Riviera Maya.

Το κυκλαδίτικο φαινόμενο των «ρουματζηδων» ευδοκιμεί και στο Μέχικο!!! Μια γρήγορη διαπραγμάτευση μας εξασφαλίζει ένα μπανγκαλόου πάνω στην παραλία (χωρίς θέα) με κοινόχρηστες τουαλέτες για το αστρονομικό ποσό των 10 ευρώ το βράδυ…

Ξεπακετάρισμα, γρήγορο μπάνιο και σφαίρα στη παραλία…Η πρώτη μου βουτιά στην καραϊβική…το νερό έχει ένα μοναδικό τυρκουάζ χρώμα, αλλά δεν έχει την κρυστάλλινη διαύγεια που φαντάζεσαι όταν βλέπεις φωτογραφίες και είναι τόσο ζεστό (30οC) που δεν καταλαβαίνεις ότι μπαίνεις στη θάλασσα…

Μετά από 2-3 coronas (αλλιώς τις πίνεις στο Σαρωνικό και αλλιώς με θέα την Κούβα απέναντι) αρχίζουμε την έρευνα για καταδυτικό κέντρο. Τα πρώτα που συναντάμε είναι φοινικο-καλύβες με πεντέξι εξοπλισμούς της κακιάς ώρας, αραδιασμένους ολόγυρα.
Όσο για το σκάφος τους, ένα μονόξυλο με μια μηχανή που πιθανότατα θα λειτουργεί με κάρβουνο. Αναρωτιέμαι ποιος αφελής θα εμπιστευθεί τη ζωή του σε τέτοιους «επαγγελματίες» .

Σύντομα φτάνουμε στο κατώφλι μιας αξιοπρεπούς επιχείρησης. Κανονίζουμε να βουτήξουμε 8 φορές εκ των οποίων 2 θα είναι στις περίφημες cenotes. Το συνολικό κόστος είναι περίπου στα 280 ευρώ (ακριβές οι καταδύσεις στο Γιουκατάν…).

Επτά το πρωί είμαστε στο πόδι, η πόλη κοιμάται και οι μόνοι τουρίστες που κυκλοφορούν είναι εμφανώς δύτες που κατευθύνονται στα καταδυτικά τους κέντρα.

Τα 4x4 μας περιμένουν. Η διαδρομή προς τις cenotes διαρκεί περίπου 1 ώρα εκ της οποίας ένα μεγάλο κομμάτι γίνεται μέσα στη ζούγκλα. Κατάδυση στη ζούγκλα!!!

Η χερσόνησος του Yucatan έχει την ιδιομορφία ότι είναι φτιαγμένη από ασβεστόλιθο. Το νερό της βροχής φιλτράρεται προς το υπέδαφος, χωρίς να μπορεί να δημιουργήσει χείμαρρους ή λίμνες. Δημιουργούνται υπόγεια ποτάμια τα οποία διαβρώνουν στο πέρασμα τους το έδαφος. Αργά ή γρήγορα, κομμάτια γης καταρρέουν δημιουργώντας τεράστια ανοίγματα-πηγάδια, τις cenotes. Οι cenotes είχαν διττή υπόσταση για τους αρχαίους Mayas, αφενός τους εξασφάλιζαν πόσιμο νερό και αφετέρου τελούσαν σε αυτές ποικίλες θρησκευτικές λειτουργίες κ’ ανθρωποθυσίες.

Το σπήλαιο που θα καταδυθούμε ονομάζεται Chac Mool.

Chac Mool, ένας από τους πιο σημαντικούς θεούς των αρχαίων Μάγιας, είναι ο θεός της βροχής και της αστραπής και το σύμβολό του είναι ο αετός που κρατά στο στόμα ένα φίδι. Ο Chac Mool έχει τόσο μεγάλη επιρροή στο σύγχρονο Μεξικό που απεικονίζεται ακόμα στη σημαία του.

Φτάνουμε σε ένα ξέφωτο μέσα στη πυκνή ζούγκλα όπου ήδη υπάρχουν δεκάδες αλουμινένιες φιάλες αραδιασμένες εδώ και εκεί. Ο οδηγός μας, μας οδηγεί μέσα από ένα στενό διάδρομο στην είσοδο του σπηλαίου. Εκεί μας εξηγεί τις διαδικασίες κατάδυσης. Έχει μεγάλη σημασία να ακολουθούμε συνεχώς τον οδηγό και να μην παρεκκλίνουμε της διαδρομής, πρέπει να αιωρούμαστε προσεκτικά ώστε να μην καταστρέψουμε τους σταλακτίτες- σταλαγμίτες, τα πόδια μας πρέπει να κινούνται με το βατραχίσιο στυλ ώστε να μην διαταράσσουμε το αλλοκλινές (το σημείο όπου αναμιγνύεται το γλυκό με το αλμυρό νερό) και καταστρέψουμε την εξωπραγματική ορατότητα των 100+ μέτρων!!!!.

Φοράμε στολές 5-7 mm μια που το νερό είναι σχετικά δροσερό (21οC) και κατεβαίνουμε τα στενά σκαλοπάτια προς την είσοδο. Καταδυόμαστε και οι φακοί μας διακόπτουν το πυκνό σκοτάδι. Ανοίγματα στην οροφή δημιουργούν παράθυρα στη ζούγκλα και μειώνουν το όποιο αίσθημα κλειστοφοβίας. Περνάμε ένα στενό σιφόνι, πλάτους ενός ανθρώπου και τρυπώνουμε σε ένα τεράστιο σκοτεινό θάλαμο.

Ο dive master μας κάνει σινιάλο να σβήσουμε τους φακούς , όπως και κάνουμε, και τότε παθαίνουμε σοκ. Αντικρίζουμε μια σκηνή βγαλμένη από βιβλίο του Ασίμωφ. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι , μια λεπτή ακτίδα μπλε φωτός κατεβαίνει από την οροφή.
Δεν είμαστε πια σε ενα υποβρύχιο σπήλαιο...έχουμε μεταφερθεί μακριά στο χώρο και στο χρόνο, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ιππότη τζεντάι και στο λεηζερόσπαθό του.

Η σκηνή είναι τόσο υποβλητική που σχεδόν υπνωτισμένος ανακαλύπτω ότι η ομάδα είναι ξανα σε κίνηση και εγώ έχω μείνει πολύ πίσω. Ανάβω το φακό μου και αρχίζω πάλι να πετάω ανάμεσα στους σταλακτίτες, βγαίνω από το θάλαμο και μπορώ να διακρίνω τον επικεφαλής 100 μέτρα μακριά μου, στο βάθος του σπηλαίου.
Τα ανοίγματα αφήνουν τις ακτίνες του ήλιου να τρυπώνουν, αγκαλιά με τις ρίζες της ζούγκλας. Ευτυχώς οι μπουρμπουλήθρες μου θυμίζουν ότι γύρω μου υπάρχει νερό και όχι "αιθέρας".
Γυρίζουμε προς την επιφάνεια. Η ανάδυσή μας αργή, ως οφείλει κάθε επιστροφή από έναν άλλο κόσμο...
Έχω βουτήξει σε πολλά μέρη στη ζωή μου, το δέος που ένιωσα καταδυόμενος στους ιερεούς τόπους των Μαγιας δεν το έχω νιώσει ξανά...

Οι καταδύσεις στην θαλάσσια περιοχή της Playa δεν ήταν καθόλου άσχημες! Απ'αυτές ξεχωρίζω τον Tortuga reef, έναν ύφαλο στα -20μτ γεμάτο χελώνες όπως μαρτυρά το όνομά του. Αφεθήκαμε να μας παρασύρει ένα δυνατό ρεύμα και πάνω σε αυτό το φυσικό roller coster χαζεύαμε τις χελώνες να βόσκουν στο υποθαλλάσιο βοσκοτόπι.Λίγο πριν τελειώσουμε τη κατάδυση, περάσαμε ανάμεσα από ένα τεράστιο κοπάδι sabalos (όπως τα ονομάζουν οι μεξικανοί) (megalops atlanticus) μήκους 1,5 μέτρου το καθένα!!!

Απέναντι από την Playa del Carmen βρίσκεται το νησί του Cozumel. Χρησιμοποιόντας τα high speed σε 30΄ βρισκόμαστε στην προβλήτα όπου μας περιμένει το σκάφος του εκεί καταδυτικού κέντρου. Οι ύφαλοι του Cozumel, από τους διασημότερους του κόσμου προσφέρονται για βαθιές wall drift καταδύσεις.

Η dive master μας, Τιτα το όνομά της βέρα μεξικάνα, μας ενημερώνει για τη 30μετρη βουτιά που θα κάνουμε και παρατηρώ έκπληκτος ότι δε φορά καταδυτικό υπολογιστή. Στην εύλογη ερώτησή μου, μου απαντά ότι ο «καλός δύτης» δεν χρειάζεται τέτοια μαραφέτια!!!!

Πέσαμε στην κλασική περίπτωση macho εκπαιδευτή λέω από μέσα μου και ετοιμάζομαι να αναλάβω χρέη dive master για τη συγκεκριμένη κατάδυση. Περιτριγυριζόμαστε από βαθύπλουτους και υπέρβαρους αμερικάνους με όχι περισσότερες από 10 καταδύσεις ο καθένας. Στην ερώτησή μου για το αν το συγκεκριμένο γκρουπ μπορεί να πραγματοποιήσει με ασφάλεια μια τέτοια κατάδυση, μου απαντά να κοιτάω τη δουλειά μου και να θυμάμαι ότι δε δουλεύω και ότι κάνω διακοπές.

Καταδυόμαστε. Πάνω στον ύφαλο Santa Rosa οι συνθήκες είναι ήσυχες, λίγα πολύχρωμα ψαράκια εδώ κι εκεί και μέγιστο βάθος 10 μέτρα. Η ομάδα κατευθύνεται προς το χείλος όπου η dm ξεκινά ελεύθερη πτώση στα -30. Το ρεύμα αρχίζει να δυναμώνει και σύντομα όλοι κινούμαστε με μεγάλη ταχύτητα. Μια οικογένεια αμερικάνων με τη τελευταία λέξη της Scubapro collection φωτογραφίζει και φωτογραφίζεται, αγνοώντας ότι είναι εμφανώς αρνητικά πλευστή και οδεύει προς την άβυσσο. Είμαι τελευταίος και περιμένω την αντίδραση της μεξικάνας η οποία απαθής τραβά μπροστά. Αποφασίζω να επέμβω και βυθίζομαι προσπαθώντας να τους προλάβω , κάτι που συμβαίνει στα -42μ…τους δείχνω το computer μου και τους τραβάω προς τα πάνω. Δεν έχουν περάσει πάνω από 15΄ χρόνου βυθού και οι 12λτ αλουμινένιες φιάλες τους είναι ήδη σχεδόν άδειες….Η κατάδυσή έχει μόλις τελειώσει για αυτούς, προς μεγάλη απογοήτευση τους.

Προσπαθώ να ηρεμήσω χαζεύοντας τα τεράστια σφουγγάρια στον τοίχο και τα κοπάδια των emperor fish. Με ξενίζει η παντελής απουσία σκληρών κοραλλιών αλλά και μεγάλων πελαγίσιων που περίμενα να συναντήσω. Ομολογώ ότι το Cozumel με απογοήτευσε πολύ, όχι ότι μπορείς να κρίνεις τις καταδύσεις ενός νησιού από μια φορά. Εξάλλου σύμφωνα με τα βιβλία στην περιοχή υπάρχουν 100 διαφορετικοί καταδυτικοί τόποι.

Πάνω στο σκάφος αποφεύγω να σχολιάσω οτιδήποτε μέχρι τη στιγμή που με πλησιάζει η Tita με ένα κουτάκι που γράφει “tips not included”, της αφήνω μερικά πέσος και τη ρωτάω γιατί δεν ασχολήθηκε με το υποβρύχιο περιστατικό. Η απάντησή της αφοπλιστική… “ who cares about gringos?” !!!!!

Αμέσως μετά τη καταδυτική εκδρομή περπατάμε στην παραλία του Cozumel, χαζεύοντας τις δεκάδες πλωτές πολιτείες-κρουαζιερόπλοια και ψάχνοντας κάτι να φάμε…

Το γεγονός ότι ο Σωτήρης μιλά Ισπανικά μας έλυσε τα χέρια σε όλη την εκδρομή. Οι μεξικάνοι σχεδόν σε αγκαλιάζουν μόλις τους μιλήσεις στη γλώσσα τους. Φεύγουμε από την πολύβουη τουριστική περιοχή και περπατάμε προς την ενδοχώρα αναζητώντας μια ταβέρνα που μας έχουν συστήσει. Ομολογώ ότι η παντελής απουσία τουριστών και η αφόρητη μεσημεριανή ζέστη έχει αρχίσει να με αγχώνει. Νιώθω κλασσικός φοβιτσιάρης τουρίστας αλλά η μεγάλη εμπειρία -σε “off the beaten track” ταξίδια- του Σωτήρη με καθησυχάζει…

Φτάνουμε στην ταβέρνα με το όνομα "Las Boyas" (οι σημαδούρες), παντού γύρω ασπρόμαυρες φωτογραφίες από το φτωχικό παρελθόν του νησιού, χρωματιστές σημαδούρες, ταριχευμένα ψάρια και βεβαίως βεβαίως πλαστικά τραπέζια και καρέκλες. Οι 3-4 παρέες μας κοιτάν σαν να μην έχουν ξαναδεί τουρίστες και μας χαμογελούν … ο γηραιός σερβιτόρος μας φέρνει τις dos equis cervezas(μπύρες XX, δημοφιλείς στο Μέξικο) που παραγγείλαμε (οι corones είναι πολύ ευρωπαϊκές τελικά) καθώς και τα πιάτα ceviche και τάκος καβουρόψυχας.

Παρένθεση: Πως φτιάχνουμε ceviche…(ή μεξικάνικο σούσι)

700 γρ. φιλεταρισμένο φακγρί χωρις κόκκαλα (μπορεί να γίνει και με γαρίδες)
1/2 κουπα χυμό λαϊμ
1/2 κουπα χυμό λεμονιού
1 κούπα ντοματα σε πολυ μικρά κομμάτια χωρις σπόρους
1 κούπα λεπτοκομμένο κρεμμύδι
λίγη ρίγανη, καγιεν πιπερι, ταμπασκο, καυτερη πιπεριά, 2 κουταλιες γλυκού αλάτι
Αβοκάντο
Τορτιγιας ή τακος

Απλώνουμε σε πυρεξ το φιλετο ψαριου μαζί με τους χυμούς, τις ντοματες, τα κρεμμύδια και τα μυρωδικα. Το βάζουμε στο ψυγείο για μια ώρα και το αφήνουμε να ηρεμήσει. Κατόπιν το βγάζουμε και το ανακατεύουμε προσπαθώντας το ψάρι να είναι μέσα στους χυμούς και το αφήνουμε για 6 ώρες ώστε τα υλικά να δέσουν και το ψάρι να "ψηθεί".

Το σερβίρουμε σε βαθειά πιάτα με φέτες αβοκάντο και ζεστές τορτιγιες ή τάκος

Tο στόμα μου έχει πάρει φωτιά από τις κόκκινες καυτερές πιπεριές που δυστυχώς οι μπύρες δεν σβήνουν και έτσι καταφεύγω στις μεσκάλ…Άλλο τεκίλα, άλλο μεσκάλ , σαν να μπερδεύεις το ουίσκι με το μπέρμπον.
Μετά από τόσο αλκοόλ, παύει να με ενοχλεί το καραόκε που τραγουδά μια παρέα στο βάθος και αν ήξερα ισπανικά θα τραγούδαγα μαζί τους!

Νομίζω ότι σε αυτή την ταβέρνα πλησίασα πολύ το πραγματικό Μεξικό και είναι αρκετά οξύμωρο ότι αυτό συνέβη σε ένα τόσο «αλλοτριωμένο» μέρος όσο το Cozumel.

....to be continued

Το πρώτο ταξίδι. Red Sea Hurghada, Αίγυπτος Νοε02

Η αρχή έγινε το 2002. Για χρόνια αρκόμουν στις περιγραφές εξωτικών ψαριών και πολύχρωμων κοραλιών που έφταναν στα αυτιά μου από τους πολυταξιδεμένους δύτες που συναντούσα στη Σαντορίνη. Υπομονετικά καρτερούσα τη στιγμή που φορώντας τη μάσκα μου θα έγνεφα καλημέρα στο πρώτο μου κλοουνόψαρο!

Ποτε δεν μπορούσα να φανταστώ -βασιζόμενος στην ελληνική εμπειρία - οτι θα έπαιρνα το πρωινό μου, έχοντας δίπλα μου τα μασκοπέδιλά μου, περιτριγυρισμένος από δεκάδες άλλους τουρίστες που προσπαθούσαν να βολέψουν τον αναπνευστήρα και τη μάσκα τους πάνω στο τραπέζι τους!!!

Βρισκόμουν επιτέλους στην Ερυθρά Θάλασσα, στην Χουργκάντα.

Ήδη από το προηγούμενο βράδυ,το πρώτο μου βράδυ στην Αίγυπτο, ο κοραλιογενής ύφαλος με καλούσε να βουτήξω... Το βουητό από τα κύματα που έσκαγαν πάνω του μαρτυρούσαν την ύπαρξη του λίγο έξω από την παραλία του ARABIA HOTEL.

Δεν κρατιόμουν, σχεδόν τρέχοντας άφησα πίσω μου την τραπεζαρία και σε πολύ λίγο βρισκόμουν στην πλαζ. Το νερό είχε μια γαλακτώδη όψη που οφειλόταν στο στροβιλισμό της λεπτής άσπρης άμμου. Χιλιάδες κύμματα σε χιλιάδες χρόνια είχαν μετατρέψει αρχαία νεκρά κοράλια σε μια πούδρα απλωμένη μπροστά στα πόδια μου.

Βούτηξα, ορατότητα μηδέν, η άκρη του υφάλου ήταν ακόμα μακριά αλλά δεν άντεχα να μην αισθανθώ πάνω μου το νερό της Ερυθράς. Παρόλο που ήταν Νοέμβρης, ο ήλιος έκαιγε...
Σύντομα άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους οι πρώτες θολές φιγούρες, σκιές ψαριών πλησίαζαν και εξαφανιζόντουσαν με μεγάλη ταχύτητα...που είναι ο ύφαλος επιτέλους;

Σαν να τράβηξα μια βαριά κουρτίνα , η θολούρα έφυγε πίσω μου. Ήταν αλήθεια όλα όσα μου είχαν πει. Ειναι αδύνατον να περιγράψει κάποιος την απόλυτη πανδαισία χρωμάτων που αποκαλύφθηκε μπροστά μου. Ο Κουστώ είχε περιγράψει την Ερυθρά Θάλασσα ως τον "Διάδρομο των θαυμάτων" και δεν είχε υπερβάλει ολοσδιόλου. Πέντε λεπτά είχα αντικρύσει αυτό το θαύμα και ειχα ήδη νιώσει τη βαρύτητα αυτών των λόγων.

Διάφορες συγκυρίες μου επέτρεψαν να καταδυθώ μόνο τέσσερις φορές στους υφάλους γύρω από τη Χουργκάντα. Έτσι κι αλλοιώς και είκοσι καταδύσεις δεν θα ήταν αρκετές για να χορτάσω αυτή την ομορφιά.

Από τις πρώτες μου αυτές βουτιές, ξεχωρίζω το Shaab Pinky στο θαλάσσιο παρκο του Giftun για τους νωχελικούς γίγαντες ναπολέον (Cheilinus undulatus) που αναζητούσαν την τροφή τους ανάμεσα σε δεκάδες γοργόνιες (subergorgia hicksoni), για το μοναδικό λίκνισμα της δίμετρης σμέρνας (gymnothorax javanicus) και για την απίστευτη τύχη να βρεθώ ανάμεσα σε ένα κοπάδι δελφινιών σε αναπαραγωγή.

Μια ακόμα έκπληξη ήταν ο τρόπος με τον οποίο είναι στημμένα και λειτουργούν τα καταδυτικά κέντρα στην Αίγυπτο. Τα περισσότερα είναι γερμανικών & αγγλικών συμφερόντων και το μέγεθος και η οργάνωση τους κάνουν τα (περισσότερα) ελληνικά να φαντάζουν σα ψιλικατζίδικα μπροστά τους. Για καλή μου τύχη το Blue Water Dive με το οποίο καταδύθηκα ήταν κάτι παραπάνω από άψογο. Τέλεια συντηρημένοι εξοπλισμοί, φιλικοί και έμπειροι συνοδοί , άνετα σκάφη. Φροντίδα στον φίλο ΔΥΤΗ και όχι στον απρόσωπο πελάτη.